Rewolucja Francuska
Zamień czytanie na oglądanie!
i ucz się szybciej!
Rewolucja francuska nazywana jest także wielką rewolucją francuską lub wielką rewolucją. Trwała w latach 1789 – 1799 we Francji. Doszło wtedy do znacznych zmian społeczno-politycznych oraz zanarchizowaniu kraju, poprzez obalenie dynastii Burbonów. Była to linia królewska która wywodziła się z Francji. To boczna linia Kapetyngów. Przedstawiciele tego rodu obecnie sprawują władzę w królestwie Hiszpanii oraz wielkim księstwie Luksemburgu.
Przed rewolucją Francja była jednym z najpotężniejszych państw świata. Zamieszkiwało ją dwadzieścia pięć milionów mieszkańców, więc była najludniejszym krajem Europy. Była krajem bardzo dobrze rozwiniętym pod względem handlu oraz przemysłu. Wytwarzano również luksusowe towary i sprzedawano je w całej Europie. Przez ten potężny kraj przepływało wiele towarów kolonialnych, które były używane na lądzie. Sprowadzano je z Ameryki, Karaibów i Indii, czyli francuskich zamorskich terytoriów.
Przed nastąpieniem rewolucji Francja była krajem, w którym panowała monarchia absolutna. Ta forma rządów była typowa dla wczesno nowożytnej Europy. Władza króla nie była w żaden sposób ograniczana poprzez prawo stanowione, czyli prawo stworzone przez człowieka i uprawnione do tego władze państwa. Obowiązywały jednak prawa fundamentalne, czyli zasady, które weszły do tradycji kraju. Dla obywateli prawo oznaczało osobę, która sprawuje władzę. Król jednak stał ponad interesami społeczeństwa, reprezentował siebie jako jednostkę. Bardzo dużo jednak od niego zależało. Mógł on narzucać własną wolę urzędnikom. W 1774 roku na tronie zasiadł król Ludwik XVI. Nie był on jednak aż tak doświadczony i nie mógł się równać z twórcą francuskiego absolutyzmu, czyli Ludwikiem XIV.
We Francji obowiązywał system feudalny, który swoim początkiem sięgał średniowiecza. Zakładał on podział społeczeństwa na różne stany. Ten sposób rządzenia opierał się na hierarchicznej zależności jednostek.
Do niejednolitej grupy społecznej należał stan szlachecki, który liczył około 350 tysięcy osób. Szlachta nie miała swojego bezpośredniego udziału we władzy. Miała za to wiele honorowych przywilejów. Jej prawem był dostęp do wyższych urzędów kościelnych, wojskowych oraz administracyjnych. Była także zwolniona z głównych podatków i kwaterunku. Ci, którzy posiadali lenna, mogli ściągać daniny z chłopów.
Kolejna grupa szlachty to szlachta urzędniczo – sądowa. Jej nazwa zależała od togi, kancelarii lub dzwonu. Osoby te pracowały w administracji królewskiej, zasiadały w parlamentach oraz pełniły urzędy miejskie. Od XVII wieku zaczęto sprzedawać urzędy, nobilitacje oraz prawo do ich dziedzicznego przekazywania. Szlachta urzędująca na tych stanowiskach była traktowana jako arystokracja drugiej kategorii, nie miała bowiem dostępu do królewskiego dworu. Mimo tych obostrzeń, miała duże szanse na wzbogacenie się. Dużą rolę odgrywały parlamenty królewskie. Składały się one z omawianej grupy społecznej. Kiedy nie zwoływano Stanów Generalnych mogły nawet reprezentować wolę całego narodu.
Szlachta senioralna to trzecia grupa. Razem z arystokracją dworską tworzyła szlachtę miecza. Grupa ta miała prawo do ściągania renty feudalnej. Ludzie ci mieli prawo do drobnych przywilejów. Przede wszystkim byli oni zwolnieni z podatku. Najstarszy syn dziedziczył cały majątek. Młodsi natomiast otrzymywali mniejsze działki lub szukali miejsca w armii albo w kościele. Dużą grupą społeczną był „plebs szlachecki”. Osoby t żyły na bardzo niskim poziomie. Niektórzy panowie feudalni posiadali wioski oraz miasteczka.
Francja zmagała się z na tyle trudną sytuacją ekonomiczną, że Alexandre de Calonne (minister finansów) obciążył podatkami także duchowieństwo oraz szlachtę. Ta decyzja musiała być zatwierdzona przez Zgromadzenie Notablów, do którego należeli przedstawiciele dwóch pierwszych stanów. W sierpniu 1787 roku wniosek został odrzucony, a Calonne’a poddano dymisji. Jego miejsce zajął zwolennik idei oświeceniowych – Étienne Charles de Brienne.
Oprócz tego kolejnym dużym problemem we Franci był nieurodzaj. Ludzie głodowali, co prowadziło do buntów i powstań. Za wolą społeczeństwa dwudziestego czwartego stycznia 1789 roku zwołano Stany Generalne na piątego maja.
Dużą popularność miała broszura autorstwa Emmanuela Josepha Sieyèsa „Czym jest stan trzeci?”. Szczególnie ważne słowa w niej zawarte brzmią „Czym jest stan trzeci? Wszystkim. Czym był dotąd? Niczym. Czego żąda? Być czymś”. Powstały także zeszyty skarg. W nich pisano różne postulaty, zażalenia oraz skargi.
Słynna rewolucja francuska rozpoczęła się rano czternastego lipca 1789 roku. Mieszkańcy Paryża udali się do arsenału Les Invalides, w celu znalezienia broni. Oprócz samego budynku paryżanie zdobyli trzydzieści dwa tysiące karabinów i cztery działa. W arsenale jednak nie było amunicji, więc postanowili udać się po nią do Bastylii, czyli średniowiecznej warowni. Pełniła ona funkcję więzienia od XVII wieku. Tam właśnie trafiali przeciwnicy ustroju, filozofowie, pisarze oraz osoby skazane na podstawie listu, którym król skazywał oskarżonego bez sądu. Dlatego właśnie warownię uważano za symbol terroru absolutystycznego systemu społeczno – politycznego. W tamten lipcowy poranek w Bastylii znajdowało się jedynie ośmiu więźniów. Jednym z nich był markiz Donatien Alphonse François de Sade. Pisarz dzień wcześniej został przeniesiony w inne miejsce i nie brał udziału w rewolucyjnych wydarzeniach. Oprócz niego znajdowali się tam: jednak chora psychicznie osoba, kilku fałszerzy pieniędzy, sto trzydzieści pięć żołnierzy, czterej klucznicy oraz królewski zarządca twierdzy – markiz Bernard René de Launay. Nie mogli oni jednak długo stawiać oporu, ponieważ nie pozwalały im na to marne zapasy żywności. Żołnierze wysłani na miejsce, aby powstrzymać tłum, sami do niego dołączyli i razem oblegali warownię, która została zniszczona po dwóch tygodniach. Następnego dnia podjęto uchwałę o przekształceniu gwardii mieszczańskiej w Gwardię Narodową, na której czele stanął generał Marie Joseph de La Fayette. Ustanowiono także rewolucyjne kolory: niebieski, czerwony i biały. Symbolizowały barwy Paryża i Burbonów. Do ubrań przypinano także kokardy w tych właśnie kolorach. Król Ludwik XVI także nosił taką ozdobę. Ludność masowo z wojska wstępowała do Gwardii, nie płaciła podatków i niszczyła symbole feudalizmu oraz podziału na stany.
Chłopi także pragnęli znieść ciężary feudalne. Z tego właśnie powodu organizowali powstanie, które wybuchało stopniowo w kolejnych regionach. Kiedy władza nie godziła się na ich żądania, podpalali zamki, w których znajdowały się ważne dokumenty.
W końcu ludność dopięła swego i w sierpniu 1789 roku Konstytuanta zniosła dekretem feudalizm. Nie obowiązywało także poddaństwo chłopów i nie byli oni już przywiązani do pana i Kościoła. Szlachta i duchowieństwo straciły wszystkie swoje przywileje, łącznie z tym, który pozwalał im na niepłacenie podatków. Rozpoczęto pracę nad konstytucją.
We wrześniu, z powodu bardzo dużej ilości opadów, które niszczyły polny, zaczęło brakować żywności. Miesiąc później na ręce króla zaczęły trafiać pierwsze artykuły konstytucji razem z „Deklaracją praw człowieka i obywatela”. Jednak Ludwik XVI nie chciał ich podpisywać. Nie zgodził się także na zniesienie feudalizmu, przez co ludzie nie byli zadowoleni. Kobiety, piątego października, udały się do Wersalu. Było ich około pięć tysięcy i z każdą chwilą rosły w siłę. Przyłączyła się do nich także gwardia narodowa. Króla przestraszył się takiego obrotu sytuacji i podpisał wszystkie odrzucone wcześniej dokumenty. Ludwik XVI przeprowadził się do Paryża. K
W tej chwili widzisz tylko 50% opracowania
by czytać dalej, podaj adres e-mail!Sprawdź również:
Dodaj komentarz jako pierwszy!