Rudolf Weigl

"; usem i Wirusami we Lwowie. Weiglowi udało się wtedy również stworzyć szczepionkę na gorączkę plamistą. Szczepionka ta jednak nie zapewniała odporności na tę chorobę. Zamiast tego zmniejszała ona objawy, pozwalając na znacznie łagodniejszą infekcję u ludzi. W czasie okupacji Polski podczas II wojny światowej badania Weigla zwróciły uwagę nazistów. Po zajęciu Lwowa Niemcy nakazali mu utworzenie w jego Instytucie zakładu produkującego szczepionki. Weigl musiał się podporządkować. Zatrudnił on wówczas wielu żydowskich przyjaciół i kolegów. W sumie nad produkcją szczepionek pracowało około 1.000 osób. Weigl zatrudniał wówczas i chronił polskich intelektualistów, Żydów oraz członków polskiego podziemia. Wielu z tych ludzi pomagało mu w badaniach nad tyfusem oraz w eksperymentach z wszami. Weigl zrobił kolejny krok i opracował technikę produkcji szczepionki przeciwko tyfusowi plamistemu poprzez hodowanie zakażonych wszy i rozdrabnianie ich na pastę szczepionkową. Pierwszą wersję szczepionki opracował już w 1918 roku i do 1933 dalej ją opracowywał. Wtedy to przeprowadził badania na dużą skalę w celu wyhodowania bakterii i eksperymentowania z wszami przy użyciu strategii mikroinfekcji. Pierwsze poważne zastosowanie jego szczepionki miało miejsce w latach 1936-1943 u belgijskich misjonarzy w Chinach. Wkrótce te szczepionki zaczęto podawać także w Afryce. Jego szczepionki były również niejednokrotnie przemycane do gett we Lwowie i Warszawie. Dostawały się też szarą strefą do różnych obozów koncentracyjnych, a nawet niektórych więzień gestapo. Jego instytut został zamknięty po ofensywie antyniemieckiej w 1944 roku przez Związek Radziecki. W 1945 roku Weigl przeniósł się do Krakowa. Został on wtedy mianowany kierownikiem Zakładu Mikrobiologii Ogólnej Uniwersytetu Jagiellońskiego. Następnie zaś został kierownikiem Katedry Biologii Wydziału Lekarskiego w Poznaniu. W 1951 roku Weigl przeszedł na emeryturę. Jednak produkcja jego szczepionki trwała w Krakowie jeszcze przez kilka lat, aż do zaprzestania jej produkcji. Weigl zmarł 11 sierpnia 1957 roku w Zakopanem. Miał on wówczas 74 lata.
Chcąc uhonorować Weigla za jego badania i pracę nad tyfusem na Uniwersytecie Lwowskim utworzono Instytut Weigla w ramach Katedry Badań nad Tyfusem.
Weigl był również dwukrotnie nominowany do Nagrody Nobla. W 1942 roku nominowano go za wynalezienie szczepionki przeciw tyfusowi plamistemu, jednak Niemcy zablokowali jego kandydaturę. Kolejny raz został nominowany sześć lat później, ale wówczas zablokowaniem jego kandydatury zajęli się komuniści. Pomimo dwóch nominacji, nigdy nie otrzymał on Nagrody Nobla za swoje osiągnięcia szczepionkowe oraz pracę społeczną.