Stanisław Mikołajczyk

"; generalissimus go upokarza. Stan leci jako petent, Dżugaszwili uznaje go za kłamcę. Polityk miał szczęście, że wrócił ze Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich, miał gwarancje brytyjskie. Stan chce wejść w skład Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego, uważał, że w ten sposób ratuje, co tylko się da. Komuniści potrzebowali nawiązać komitywę z ważnymi politykami, w ten sposób zdobyć legitymizację do sprawowania władzy. Armia Krajowa straciła swą pozycję, Polskie Stronnictwo Ludowe jeszcze się trzymało. Struktury AK rozwiązane w styczniu 1945 roku nigdy się nie odrodzą, nie odbudują mimo najszczerszych chęci swej pozycji. Po 1945 roku utworzyło się wiele grup, które walczyły poniekąd na własną rękę. Komuniści mieli przeciwników, posiadali siłą, ażeby wszystkie te ugrupowania zwalczyć. Amnestia z lata 1945 roku osłabiła pozycję podziemia. Najważniejszą pozycję odgrywało Narodowe Zjednoczenie Wojskowe, przez wiele dziesięcioleci przemilczane. Komuniści po II Wojnie Światowej zwalczyli w Polsce socjalistów, ideowych działaczy PPS- u. Polskie Stronnictwo Ludowe znalazło dla siebie pole, chcieli zająć miejsce Narodowej Endecji. Stan myślał, że jeśli komuniści zostaną znienawidzeni, ludowcy zdobędą popularność. Po ucieczce z Polski Stanisław Mikołajczyk został pozbawiony obywatelstwa, które zostało mu przywrócone dopiero w 1989. Polskie Stronnictwo Ludowe Wola Ludu było komunistyczną przybudówką, w zupełności podporządkowaną Józefowi Stalinowi. Na bazie tej frakcji stworzono Stronnictwo Ludowe, które funkcjonowało przez okres Polski Ludowej. Inną przystawką przez okres PRL, było Stronnictwo Demokratyczne, które zaistniało przed wojną, niewielkie grupy ludzi, które Jan Rzepecki wpuścił do Biura Informacji i Propagandy. Jerzy Borejsza i Józef Różański nadali tej partii propagandowe oblicze. Wszystkie te ugrupowania miały być przykrywką dla Sowietów. Stan w prasie komunistycznej pokazywany był jako ten, który legitymizuje komunizm, jest listkiem figowym, który uwiarygadnia bolszewików. Stan nie dojrzał do roli politycznej, którą miał odgrywać w historii. Stan był marionetką, krytykowanym przez wielu weteranów II Wojny, Powstańców Warszawskich. Polityk nie potrafił w sposób radykalny opowiedzieć się przeciwko komunistom, myślał, że potrafi przy ich boku znaleźć ciepłą posadkę. Mikołajczyk nie może być uznany za wielkiego polityka, powinien opowiedzieć się stanowczo przeciwko totalitaryzmowi, bolszewickiej satrapii. Przykład Lewicowych Eserowców z 1917 roku może być wskazany jako argument, żeby nie iść ręka w rękę z bolszewizmem, który nie dzieli się władzą. Ludowcy potępili polskie ośrodki na Zachodzie, odcina się od rządu londyńskiego, Stan był człowiekiem znającym tych wszystkich działaczy, potrafił dla korzyści własnych zerwać więzi z ludźmi, z którymi do niedawna działał ramię w ramię. Lider ludowców jest pozbawiony honoru, jakiejś solidarności, jedynym celem dla niego jest współdzielenie władzy. Tadeusz Bielecki wyraża się w sposób zdecydowany o Mikołajczyku, neguje go, uważa za kolaboranta. Polskie Stronnictwo Ludowe jest zależne od Moskwy, Bielecki pisze, że nie podzielał polityki Mikołajczyka i nadal tego nie czyni, uważa za towarzysza, twierdzi, że polityk ludowców powinien porozumieć się z Moskwą, poszedł na ugodę. Lider narodowców postawę Stana uważa za bezwarunkowe poddanie się, Mikołajczyk nie może pochwalić się żadnymi sukcesami, Anglosasi mogli teraz umyć ręce. Stan z walki o Polskę zrezygnował, gdyż Józef Stalin dał mu namiastkę polskości, pozostawił hymn, orzełka, choć bez korony. Andrzej Witos w składzie Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego otrzymał ministerstwo rolnictwa, de facto był bratem Wincentego. Ludzie patrzyli na afisze PKWN, przemawiały do nich nazwiska, twierdzili, że to nasz, jego rola była marginalna, nie odzywał się, jedynie był. Witos pewnego razu odważył się zabrać głos w dyskusji, w mało istotnej sprawie, był przeciwnego zdania niż Radkiewcz, na co komunista powiedział do niego czy przypadkiem nie zamierza wracać tam, skąd został przywieziony. Andrzej przeszedł Sybir, było to dla niego traumatyczne, niezwykle bolesne doświadczenie. Po usłyszanej pogróżce Witos zamilkł, nigdy więcej się nie odzywał, bał się narazić, wiedział, jakie może ponieść konsekwencje. Tymczasowy Rząd Jedności Narodowej stanowił jedynie listek figowy dla Zachodu, Londyn i Waszyngton uznali, że Polacy się ze sobą porozumieli. Stan był wicepremierem, stworzono jakieś tam państwo, tworzą referenda, następnie wybory co było zagwarantowane na mocy porozumień Wielkiej Trójki zawartych w Poczdamie. Zachodni politycy uznali, że sprawa polska została definitywnie zakończona. Polskie Stronnictwo Ludowe, które powstało po 1989 roku, jest ideowo spokrewnione z komunistycznym ugrupowaniem, ZSL. Stan Mikołajczyk, przebywając na Zachodzie, był odosobniony, politycy pamiętali, że w Polsce się od nich odciął, teraz oni nie chcieli mieć z ni niczego wspólnego. Stan pod pewnymi względami przypomina mi Aleksandra Kiereńskiego, mógł być kimś, gdyby był bardziej wyrobiony politycznie. Stan zmarł w 1966 roku w Waszyngtonie. Polecam wszystkim obejrzenie sztuki teatralnej teatru telewizji pt. 'O prawo głosu’.