Stanisław Szczęsny Potocki

"; obyć pierwszą w swoim życiu funkcję publiczną – otrzymał grodowe starostwo bełskie.
Stanisław, ze względu na pozycję swojej rodziny, która była najbogatsza w państwie, nie musiał się martwić o brak zainteresowania płci przeciwnej. O jego rękę ubiegało się wiele rodzin, w tym także Stanisław Lubomirski, który pragnął wydać za niego swoją córkę. Również brat króla, Kazimierz Poniatowski chciał, aby jego córka Konstancja wyszła za Szczęsnego.
Sprawa małżeństwa pozostawiona była kwestii rodziców, którzy najbardziej pochlebni byli wobec Józefiny Amelii, córce marszałka Jerzego Augusta Mniszcha.
Stanisław miał swoje plany. W wieku 18 lat, ożenił się potajemnie z Gertrudą z Komorowskich, która po ujawnieniu małżeństwa została porwana i zamordowana.
Po śmierci żony i nienarodzonego dziecka Stanisław chciał popełnić, udawane, samobójstwo. Prosił ojca o wybaczenie za ten mezalians.
W końcu Stanisław poślubił Józefinę Amalię z Mniszchów 1 grudnia 1774 roku. Młodzi byli jak dwie strony monety. Amalia była duszą artystyczną, inteligentna i z temperamentem. Miewała także wiele romansów. Doczekała się jedenaściorga dzieci, z czego Stanisław był ojcem tylko dla trojga.
Małżeństwo długo ze sobą nie mieszkało.
Spotkali się w Petersburgu w 1793 roku i po wspólnym porozumieniu doszli do konsensusu. Stanisław przekazał jej w zarząd wszystkie posiadane majątki w zamian za otrzymywanie renty w wysokości 900 000 złotych.
W 1798 roku doszło do rozwodu Stanisława z Józefiną Amalią, która zmarła w październiku.
28 kwietnia tego samego roku mężczyzna ożenił się z Zofią Wittową, z którą miał romans od 1793 roku. W 1798 roku urodził się ich pierwszy syn. Z biegiem czasu małżeństwo przeżywało kryzys. Żona Szczęsnego oddawała się romansowi z Jerzym Szczęsnym.
Swój majątek odziedziczony po ojcu, Stanisław powiększył o majątki swoich dwóch żon – Anny Elżbiecie Potockiej, jak i Zofii Rzeczyckiej. Zakłada się, że posiadał około 70 miast i kilkaset wsi.
Pod koniec życia Stanisław popadł w manię prześladowczą. Wydawało mu się, że ktoś ciągle na niego czyha, że ktoś go truje.
Zmarł 14 lipca 1805 roku. Jego pogrzeb został zakłócony, ponieważ doszło do ograbienia jego zwłok z wszelkich kosztowności.