Starożytny Rzym
Zamień czytanie na oglądanie!
i ucz się szybciej!
Początki Rzymu – legenda
Z początkami Rzymu wiąże się znana legenda o Remusie i Romulusie. Zgodnie z jej treścią bracia byli synami westalki o imieniu Rea Sylwia. Wszystko się zaczęło od strącenia ich dziadka, Numitora, z tronu przez własnego brata – Amuliusa. Nowy władca nie chciał, aby Numitor doczekał się potomków, więc zamkną jego córkę w świątyni bogini Westy, przymuszając ją do służby jako westalka (w tym złożenia ślubów czystości). Mimo to Rea Sylwia zaszła w ciążę z bogiem wojny – Marsem. Są różne wersje tego, jak Mars ją uwiódł, np. podczas snu, czy w świętym gaju, gdzie chodziła po wodę. Amulius zaniepokoił się, że córka Numitra będzie miała potomków, więc uwięził ją pod pretekstem złamania przysięgi, a jej synów, którzy byli bliźniakami, rozkazał utopić. Umieszczono ich jednak w wiklinowym koszu i puszczono z nurtem rzeki Tybr.
Kosz z braćmi płynął rzeką. W pewnym momencie został zatrzymany przez gałąź drzewa figowego. Znalazła ich wilczyca, która usłyszała ich płacz i zaopiekowała się nimi oraz karmiła własną piersią. Pewnego dnia pasterz Faustulus zauważył dzieci, którymi opiekuje się wilczyca i zabrał je ze sobą do domu. Teraz on opiekował się nimi i wychowywał je. Wyrośli na zdrowych i silnych pasterzy.
Gdy bracia podrośli, znaleźli się u Numitora po pewnej bójce. Rozpoznał on w nich swoich wnuków. Razem obmyślili plan na obalenie brata Numitora – Amuliusa. Plan się udał, gdyż chłopcy zabili go, osadzając tym samym na tronie ich dziadka. Po tych wydarzeniach sami chcieli założyć miasto. Wybrali miejsce, gdzie zostali uratowani od śmierci jako niemowlęta. Jednak plany pokrzyżowały im ich kłótnie. Przedmiotem sporów była nazwa miasta, który z nich ją nada. Postanowili rozstrzygnąć to z pomocą bogów, zasiadając w nocy do czuwania. Remus zobaczył sześć sępów, a chwilę później Romulus dwanaście sępów. Mimo iż to Remus zauważył je pierwszy, wszyscy uznali, że to Romulus powinien założyć miasto i nadać mu nazwę, gdyż zauważył więcej ptaków. Remus nie mógł pogodzić się ze swoją przegraną, gdyż uważał, że decydować powinno to, kto pierwszy je zauważy, a nie w jakiej ilości. Wdał się w konflikt z bratem i został zabity przez Romulusa.
Miasto powstało, a Romulus sprowadził do niego złodziei i przestępców, jako pierwszych mieszkańców. Był to azyl, w którym każdy mógł znaleźć schronienie, bez względu na winę czy przeszłość. Pomogli mu oni nawet zbudować Rzym i postawić mur wokół miasta. Mimo to nie było tam jeszcze żadnych kobiet. Romulus, aby rozwiązać ten problem, wybrał najprzystojniejszych mężczyzn i poszedł z nimi do innych miast prosić tamtejsze kobiety, aby zamieszkały z nimi w Rzymie. Nikt ich jednak nie chciał, gdyż byli przestępcami. Romulus postanowił więc przeczekać, zakazując im dalszych przestępstw i kradzieży. Kiedy pogłoski o zbójcach w Rzymie ustały, Romulus urządził wielkie uroczystości i zabawy, zapraszając na nie mężczyzn z pobliskich miast. Kiedy zabawa się rozpoczęła, każdy Rzymianin porwał najbliższą kobietę i uciekł z nią. Goście byli zmuszeni wrócić do odmów bez żon i córek. Romulus porwał Sabinę Marsylię. Poszkodowane miasta z królem Sabinów na czele, ruszyły zbrojnie na Rzym. Jednak kobiety przywiązały się do swoich nowych mężów. Namówiły one swoich dawnych towarzyszy, mężów i braci do zaprzestania walk. Takim sposobem Rzym połączył się z Sabinami. Romulus panował przez dłuższy czas, a potem został wzięty do nieba, zostając bogiem o imieniu Kwirinus. Jego żona natomiast stała się boginią o imieniu Hora. Po śmierci Romulusa w Rzymie panowało sześciu królów, a następnie wprowadzono republikę.
Początki Rzymu – historia
Rzym znajduje się na Półwyspie Apenińskim. Początkowo była to mała osada nad rzeką Tyber. Lud zamieszkujący ją, nazywano Latynami, a ich krainę Lacjum. Język, którym się posługiwali mieszkańcy, nazwano łaciną. Według legendy o powstaniu Rzymu powstał on 21 kwietnia 753 r. p.n.e., dlatego tego dnia obchodzone są co roku urodziny Rzymu.
Starożytny Rzym składał się z cywilizacji, która rozwijała się w basenie Morza Śródziemnego i części Europy. Na przestrzeni lat Rzym rozrastał się i podbijał kolejne obszary, umacniając swoją pozycję i stając się potężnym imperium. Wchłonął m.in. kulturę starożytnej Grecji, od której się inspirował , a nawet w pewnym sensie przejęli ich wierzenia. Mitologia grecka i rzymska ma wiele podobieństw. Jedynie imiona się różnią, jednak z łatwością można dostrzec odpowiedników, np. Zeus – Jowisz, Posejdon – Neptun. Cywilizacja starożytnego Rzymu stworzyła fundamenty dla późniejszej cywilizacji europejskiej. Była także nazywana grecko-rzymską. W okresie starożytnego Rzymu nastąpił rozwój chrześcijaństwa w Europie.
Dzieje starożytnego Rzymu można podzielić na kilka okresów:
Królestwo rzymskie,
Republika rzymska,
Cesarstwo rzymskie, które dzielimy dodatkowo na zachodniorzymskie i Bizantyjskie.
Królestwo rzymskie
Rzym pozostawał monarchią od początku założenia, czyli od 753 roku p.n.e. do 509 roku p.n.e. Wydarzeniem kończącym ten okres było obalenie ostatniego władcy i wprowadzenie republiki przez Lucjusza Juniusza Brutusa.
Monarchia oznaczała pełnię władzy króla. Władca (łac. rex) dowodził armią oraz posiadał pełnię władzy cywilnej, religijnej i sądowej. Według tradycji król wybierany był przez zgromadzenie ludowe. Istniał wtedy też Senat, który miał jedynie rolę doradczą. Większe znaczenie miał jedynie w okresach bezkrólewia, kiedy to wybierał interrexa, czyli osobę zastępującą króla w okresie bezkrólewia.
W starożytnym Rzymie istniały już podziały społeczne. Społeczeństwo dzieliło się na patrycjuszy i plebejuszy. Ci pierwsi pochodzili z bogatych rodów arystokratycznych, mieli spore majątki. Ci drudzy natomiast byli biedniejsi.
Religią był politeizm rzymski. Z początku były to wierzenia związane z siłami natury. Wpływy etruskie natomiast ukształtowały w Rzymie zwyczaj wznoszenia świątyń.
Władcy Rzymu królewskiego:
Romulus (753 r. p.n.e. – 717 r. p.n.e.)
Numa Pompiliusz (716 r. p.n.e. – 673 r. p.n.e.)
Tuliusz Hostiliusz (673 r. p.n.e. – 642 r. p.n.e.)
Ankus Marcjusz (640 r. p.n.e. – 616 r. p.n.e.)
Tarkwiniusz Stary (616 r. p.n.e. – 579 r. p.n.e.)
Serwiusz Tuliusz (578 r. p.n.e. – 535 r. p.n.e.)
Tarkwiniusz Pyszny (535 r. p.n.e. – 509 r. p.n.e.)
Republika rzymska
Okres republiki rzymskiej rozpoczął się w 509 r. p.n.e., kiedy to Tarkwiniusz Pyszny został obalony z tronu. Koniec republiki przypada na 27 r. p.n.e.
Na zgromadzeniach ludowych wybierano dwóch konsulów, którzy pełnili po części funkcję władcy. Zwoływali oni obrady Senatu i zgromadzenia ludowego w razie potrzeby. Oprócz tego wybierano także pretorów, odpowiedzialnych za władzę sądowniczą oraz kwestorów, którzy zbierali podatki. Na zgromadzeniu wybierano też dwóch trybunów ludowych, którzy pełnili funkcję reprezentacyjną niższych warstw społecznych oraz kontrolowali urzędników. Główną władzę sprawował jednak Senat, który składał się z urzędników, którzy wpisani byli na listę senatorów dożywotnio. W ich skład wchodzili przedstawiciele zamożnych rodów, patrycjuszy. Podejmowali oni decyzje o podatkach, polityce zagranicznej oraz mogli powoływać dyktatora – osobę mającą nieograniczoną władzę przez pół roku.
Ważną rolę w republice rzymskiej stanowili jedynie patrycjusze. Plebejusze nie mieli praw do pełnienia ważnych urzędów, czy nawet zawierania związków małżeńskich z patrycjuszami. Doprowadziło to do buntu niższej warstwy społecznej. W jego wyniku otrzymali prawa do pełnienia większości urzędów w Rzymie oraz uzyskali zgody na małżeństwa z patrycjuszami.
Podczas wojny domowej w Rzymie rozpoczął się także konflikt z innymi ludami. Rzym toczył wojny z Ekwami i Wolskami. Był to początek rozrostu Rzymu. W 390 r. p.n.e. miasto zostało najechane przez Galów, przez co mocno ucierpiało. Postanowili oni rozbudować swoje mury. Najazd te
W tej chwili widzisz tylko 50% opracowania
by czytać dalej, podaj adres e-mail!Sprawdź również:
Dodaj komentarz jako pierwszy!