Swięta Kinga

"; się przydomkiem Wstydliwy.
Po ślubowaniu Kinga wstąpiła w szeregi tercjarek (członkiń stowarzyszenia religijnego) do III Zakonu Św. Franciszka. Nie oznaczało to jednak, że kompletnie nie obchodziły jej losy męża oraz kraju. Sumiennie wywiązywała się ze swoich obowiązków. Przykładami tych działań może być fakt, iż próbowała ona pomóc mężowi odbudować polskie ziemie po niszczycielskim, wręcz barbarzyńskim najeździe tatarów. Spłaciła wszystko swoim wysokim posagiem. Założyła kościoły w Nowym Korczynie i Bochni. Dodatkowo wsparła pod względem finansowym klasztory franciszkanów, benedyktynów i cystersów, a także katedrę krakowską. Za jej przekonywaniami Bolesław V Wstydliwy oraz krakowski biskup Jan Pradonta dwukrotnie wysyłali poselstwo do Stolicy Apostolskiej w sprawie kanonizacji św. Stanisława.
7 grudnia 1279 r. nadszedł dla Kingi smutny czas, ponieważ jej mąż Bolesław odszedł z tego świata. Jako wdowa postanowiła wstąpić do zakonu klarysek. Zanim jednak to zrobiła, 6 lipca 1280 r. wsparła finansowo właśnie ten klasztor, umiejscowiony w Nowym Sączu. Spędziła w tym zakonie 7 lat. Potem wraz ze swoimi siostrami oraz innymi zakonnicami zmuszona była uciec na Zamek Pieniński, ponieważ była zmuszona bronić się przed kolejnym tatarskim najazdem. 24 kwietnia 1289 r. postanowiła złożyć profesję zakonną, a co za tym idzie musiała przestrzegać trzech rad ewangelicznych: ubóstwa, czystości oraz posłuszeństwa.
We wrześniu 1291 r. 57-letnia Kinga zachorowała na bardzo poważną i śmiertelną chorobę. 24 lipca 1292 r. i dla niej nadszedł czas jej śmierci. Po kilku dniach od śmierci jej ciało zostało pochowane w klasztornej kaplicy.
Siostry klaryski, znając Kingę jako pobożną, uduchowioną oraz świątobliwą osobę, chciały podjąć próbę wynieść współtowarzyszkę na ołtarze.
Beatyfikacja księżnej krakowskiej miała miejsce 10 czerwca 1690 r., a finalnie w czerwcu 1999 r. poprzez papieża Jana Pawła II nastał proces kanonizacji.
Świętą Kingę wspominamy 24 lipca. Jest ona patronką górników oraz wielickiej kopalni soli.