Warszawa 1939

Przed II Wojną Światową Warszawa była wspaniale rozwijającym się miastem. Dziś byłoby nie do pomyślenia, żeby myśleć o zorganizowaniu u nas w stolicy igrzysk olimpijskich, wtedy takie plany były, o mało niezakończone powodzeniem. Jako 'O historii. Z pasją Rafał Adamowicz’ organizuję spacery też śladami mafijnej warszawy, mówię o zażyłych stosunkach łączących Józefa Łokietka ze Stefanem Starzyńskim, panowie się szanowali, natomiast prezydenta RP Józef nie szanował, uważał za miałkiego, który nie ma własnego zdania, znali się, gdyż kończyli obaj wydział chemii za granicą, w Szwajcarii. Łokietek i Starzyński, który ma dziś pomnik przy Placu Bankowym, chcieli, by stolica była wielka, tak się stało. Stolica Polski broniła się dłużej niż nie jedno państwo. Polecam Państwu książkę Jerzego Kirchmayera 'Powstanie Warszawskie’. Autor stawia tezę, że obrona Warszawy podczas Wojny Obronnej Polski 1939 roku, jest jedną z przyczyn zrywu rozpoczętego w sierpniu 1944. W Warszawie kapitulacją 28 września 1939, po walce trwającej od 8 dnia tego miesiąca, przyjęta została jako kompromitacja przede wszystkim obozu rządzącego, sanacji, podczas gdy pokutowało stwierdzenie, że przy lepszym dowodzeniu jest szansa zwyciężyć. Osoby, które chcą zgłębić wiedzę o walce Warszawy we wrześniu 1939 roku, odsyłam do książki Lecha Wyszczelskiego pt. 'Warszawa 1939′. Na polskim rynku wydawniczym nie ukazała się jak dotąd książka, która zgłębiałaby tamte wydarzenia w tak dokładny sposób. Należy wiedzieć, że stolica początkowa miała być wolna od starć z najeźdźcą niemieckim. Miasto miało być siedzibą władz cywilnych i wojskowych, bazą zaopatrzeniową dla Poznania i Łodzi, węzłem komunikacyjnym, który miał łączyć zachód ze wschodem. Pierwszego września 1939 roku byliśmy nieprzygotowani do wojny, plan, który został opracowany, należało zmodyfikować w zasadzie już na starcie. Generał Wacław Stachiewicz był odpowiedzialny za dowództwo obrony Warszawy, stanął na jego czele. Warszawa nie była przygotowana na obronę, była całkowicie bezbronna. Szeregowi rezerwy i ochotnicy musieli stanąć na wysokości zadania, by bronić miasta. Stefan Starzyński został komisarzem cywilnym, generał Juliusz Rómmel porzucił Armię Łódź, przedostając się do Warszawy. Wojskowy został dowódcą Armii Warszawa. Pamiętać należy, że bombardowanie Warszawy miało już miejsce 1 września, podzieliłbym ją na następujące etapy:
– 1.09- 7.09. 1939 r., kiedy dochodzi do walki na niebie, polskie kontrakcje na fakt ostrzeliwania przez siły niemieckie, przegraliśmy wojnę w powietrzu:

– 8.09- 10.09.1939 r., Niemcy siłami pancernymi chcą zdobyć Warszawę z marszu, kończy się to niepowodzeniem, miasto dzielnie się broni, hitlerowcy ponoszą wielkie straty, doszli do Hal Banacha, gdzie dzisiaj mieści się ul. Bitwy Warszawskiej 1920 r.;

– 11.09- 24.09. 1939 r., miasto jest bombardowane, nie ma sił lądowych, spowodowane było to zaistnieniem bitwy nad Bzur�