Stalin jest niewątpliwie jedna z najbardziej kontrowersyjnych, wzbudzających ogromne emocje postaci w historii świata. pradziad Stalina Zaza Dżugaszwili był chłopem pańszczyźnianym i najprawdopodobniej jednym z uczestników powstań chłopskich, które miały miejsce na Zakaukaziu. Jego syn odziedziczył po ojcu gospodarstwo we wsi Didi – Milo. Urodził się jako Józef Dżugaszwili 21 grudnia 1879 roku. W 1885 roku ojciec Józefa pozostawił rodzinę w Gori, a sam przeniósł się do fabryki w Tyfilisie. Matka Stalina była opisywana jako kobieta pobożna i gospodarna, której zależało na wykształceniu dzieci. Przez wiele lat sama zarabiała na utrzymanie rodziny i kształcenie syna. Józef rozpoczął naukę w 1888 roku w szkole cerkiewnej w Gorii. Nie należał jednak do najlepszych uczniów – szczególnie dużo problemów sprawiała mu nauka języka rosyjskiego. Sam pisze, że kiedy język rosyjski wprowadzono jako obowiązkowy w szkole, stanowiło to przyczynę urażonej dumy uczniów. Józef zorganizował akcję buntowniczą. Postanowił, że wraz z grupą chłopców podczas lekcji zaczną krzyczeć, że ich językiem narodowym jest gruziński. Został za to ukarany, jednak ze szkoły go nie wyrzucono. Nie najlepiej Stalin wyraża się o swoim ojcu. Nie szanuje ani jego, ani zawodu, który wykonuje. Nie chciał być szewcem tak jak ojciec i życzył sobie, żeby ojciec umarł. Wspomina także, że sam podjął próbę zabicia ojca, po jednej z kłótni z jego matką. Szkołę ukończył w 1894 roku i wstąpił do Seminarium Duchownego w Tyflisie. W seminarium jako piętnastoletni chłopak przystąpił do ruchu rewolucyjnego. Nawiązał kontakty z nielegalnymi grupami marksistów rosyjskich, którzy przebywali wówczas w kraju Zakaukaskim. Tłumaczono to niechęcią do panującego w seminarium reżimu. Józef buntował się przeciw niemu. Także podczas pobytu w seminarium drukował swoje pierwsze utwory poetyckie. Niestety, redaktor A. Wołski stwierdził, że ma niewielkie szanse na karierę poetycką. Po tym werdykcie Dżugaszwili zamknął się w sobie – boleśnie przeżywał porażkę. Później jednak stwierdził, że nie chce zostać poetą. Z karierą seminaryjną wiąże się także rozpoczęcie działalności o charakterze przestępczym. Wspólnie z grupą innych chłopaków dokonywał włamani i kradzieży. W latach 1896 – 1898 nawiązał kontakty z socjaldemokratami i chciał je wykorzystać do samokształcenia. W sierpniu 1898 roku Soso został członkiem grupy Mesame – Dasji – organizacji, która rozpowszechniała idee socjalistyczne. W 1898 otrzymał swój pierwszy rewolucyjny pseudonim. Było to imię Koba – bohatera jednej z jego ulubionych książek. Później wielokrotnie zmieniał pseudonimy. Były to między innymi: Dawid, bars, Besoszwili, Wartanowicz, Cziczikow, Iwanowicz Kato, Solin.
29 maja 1899 roku Józef został wydalony z seminarium. Przyczyną była nielegalna działalność. Po usunięciu z seminarium początkowo zajmował się udzielaniem korepetycji. W grudniu 1899 roku podjął pierwszą pracę w charakterze obserwatora w Tyfliskim Obserwatorium Astronomicznym. W tym okresie Józef znalazł się pod wpływem Wiktora Kurnatowskiego i Michała Kalinina. Prowadzili oni masową agitację polityczną wśród robotników. W 1901 roku z inicjatywy Dżugaszwilego i Kecchoweliego ukazał się w Baku pierwszy numer nielegalnego pisma „Walka”. Dżugaszwili był autorem artykułu wstępnego. W listopadzie 1901 roku w Tyflisie powstał pierwszy komitet SDPRR, który wysłał Dżugaszwilego do Batumi. Miał tam utworzyć organizację socjaldemokratyczną. Nawiązał tam kontakty z robotnikami, organizował kółka rewolucyjne, powołał także grupę kierowniczą dla kółek socjaldemokratycznych, uczestniczył w manifestacji. W okresie od stycznia 1902 do kwietnia tegoż roku prowadził agitację w zakładach robotniczych w Batumi. Jak sam wspinał w swojej autobiografii, musiał wyjechać, ponieważ zabił kozaka. Nie mógł też udać się do Tyflisu, gdyż był oskarżany przez niektórych działaczy partyjnych o tworzenie grup rozłamowych i impertynencje w sporach. W marcu zorganizował jedną z największych demonstracji politycznych. 5 kwietnia został aresztowany i osadzony w batumskim wiezieniu. W listopadzie 1903 został zesłany na 3 lata do Wschodniej Syberii, do wsi Nowa Uda. Na początku 1903 roku Dżugaszwili został zaocznie wybrany w skład Kaukaskiego Komitetu Związkowego ADPRR. Najprawdopodobniej w 1903 roku otrzymał list od Lenina. Prawdop
W tej chwili widzisz tylko 50% opracowania
by czytać dalej, podaj adres e-mail!
Wystąpił błąd, spróbuj ponownie :(
Udało się! :) Na Twojej skrzynce mailowej znajduje się kod do aktywacji konta
";
odobnie w 1903 roku ożenił się z Jekateriną Swanidze. Małżeństwo to było dla niego szczęśliwe, żona we wszystkim go słuchała. O pierwszym małżeństwie Stalina jest bardzo niewiele danych, a i one nie są pewne. Jeklaterina między 1904 i 1909 rokiem urodziła syna Jakowa.
5 stycznia 1904 roku Dżugaszwili uciekł z więzienia. W lutym dotarł na Kaukaz, do Tyflisu i do Batumi. W 1906 roku miał miejsce kolejny zjazd SDPRR, którego efektem było zwycięstwo mieńszewików. Między Leninem a Dżugaszwilim doszło do rozbieżności. Lenin był zdania, że konieczna jest konfiskata majątków obszarniczych. Dżugaszwili był natomiast zdania, że konieczne jest przeprowadzenie parcelacji ziemi obszarniczej i przekazanie jej na własność chłopom. Ostatecznie przyjęto jednak program mieńszewików, którzy domagali się municypalizacji. W 1907 roku w Londynie odbył się V Zjazd SDPRR, na którym przyjęto program bolszewików.
W latach 1905 – 1907 zajmował się przede wszystkim działalnością propagandową. Do końca 1905 roku ukształtowały się ostatecznie jego poglądy. Z idealisty, który marzył o gruzińskiej sprawie narodowej przeobraził się w organizatora ruchu robotniczego. W czasie rewolucji Dżugaszwili ujawnił swoje zdolności organizacyjne na polu wojskowym. Brał udział w napadach na banki, ambulanse pocztowe, parostatki. Mimo iż w 1906 na IV Zjedzie mieńszewicy zakazali tego rodzaju działalności, Dżugaszwili nadal ją prowadził. W okresie rewolucji doszło do poważnych zmian w jego życiu osobistym. Narodził się jego syn Jakub i zmarła żona – Jekaterina. 25 marca 1908 roku Dżugaszwili został aresztowany i osadzony w więzieniu w Baku. Tam pisał artykuły, które przekazywał towarzyszom na wolności. W tym samym roku skazano go na 2 lata zesłania i wysłano do Wołogdy. 22 kwietnia ponownie go aresztowano i po przeprowadzeniu śledztwa zesłano do Narymu na trzy lata. Po udanej ucieczce wrócił do Petersburga. Jesienią 1912 roku zaangażował się w kampanię wyborczą do IV Dumy Państwowej. W listopadzie 1912 wyjechał do Lenina do Krakowa, w styczniu 1913 uczestniczył w lutowej naradzie KC SDPRR. Stalin przyjął propozycję Lenina, aby wspólnie z Mołotowem i Kujbyszewem utworzyć Sekretariat Generalny i aby został sekretarzem generalnym. Po objęciu stanowiska nie wypełniał jednak wszystkich zaleceń Lenina. Był przekonany, że nowa ekonomiczna polityka była błędem. Według niego, stanowiła ona powrót do kapitalizmu. W marcu 1923 roku Stalin nadal pełnił obowiązki sekretarza generalnego i podjął działania mające na celu umocnienie swojej pozycji. Jego polityczny autorytet powoli wzrastał, co przejawiało się w umacnianiu wpływów w politbiurze. Osiągnął to między innymi dzięki izolacji Trockiego. Po śmierci Lenina następcą na stanowisku przewodniczącego rady Komisarzy Ludowych został A Rykow, przewodniczącym Rady Pracy i Obrony został Kamieniew. Stalin pozostał sekretarzem generalnym. Stalin konsekwentnie dążył do realizacji swoich celów. Od 1928 roku rozpoczęto likwidację klasztorów. Pod koniec grudnia 1927 i na początku stycznia 1928 roku do guberni rozesłano wytyczne Stalina w kwestii zwiększenia nacisku na kułaków i rozpoczęcia bezpośredniej pracy w kierunku kolektywizacji. Ważnym celem polityki Stalina była budowa potężnego państwa z rządzącym jednowładcą. Kiedy w 1938 roku w Moskwie miał miejsce proces Bucharina, Rykowa oraz innych, Niemcy zaanektowali Austrię. Stalin dążył do osiągnięcia pełnej swobody poczynań. na mocy porozumienia doszło do sojuszu między Hitlerem a Stalinem. Obaj uzgodnili warunki, na których miał się opierać pakt przewidujący podział Polski i Europy. Stalinowi przypadła wschodnia Polska, Łotwa, Estonia, Finlandia i rumuńska Besarabia, natomiast Hitler zatrzymał Litwę. Po ataku Niemiec Stalin starał się zachować nad wszystkim kontrolę. Rozkazał przygotować ewakuację fabryk i ludzi. Kiedy szala zwycięstwa zaczęła się przechylać na stronę Związku radzieckiego, Stalin odgrywał wobec swojego narodu bohatera. Po wojnie nastąpiły lata stalinowskiego terroru. W ostatnich latach życia Stalin zmienił się. Rząd przestał pracować, a wódz przebywał wyłącznie w gronie zaufanych ludzi. W październiku 1952 roku Stalin na plenum KC podał się do dymisji. Stalin zmarł 5 marca 1953 roku. Oficjalną przyczyną śmierci były wylew. Istnieją jednak podejrzenia, że wódz mógł zostać zamordowany przez swoich współpracowników.
Dodaj komentarz jako pierwszy!