Wład Palownik

Wład Palownik, alias Vlad Drakula lub Wład III Diabeł, hospodar wołoski, obecnie stanowi postać znaną najszerzej z popkultury. Nasuwa się siłą rzeczy pytanie, jaki był jego historyczny odpowiednik?

Na wstępie należy zaznaczyć, że w życiu Włada III Palownika jest sporo niewiadomych, więc niektóre informacje mogą się różnić, bądź nawet wydawać sprzeczne. Wynika to z tego, że niewiele zachowało się historycznych źródeł, które by o nim wspominały. Nierzadko są one również rozbieżne, nie tylko w zakresie dat, ale także ocenie wydarzeń i ich interpretacji. Źródła tureckie (zwłaszcza z dworu sułtana) lub węgierskie niekoniecznie będą obiektywne w takim samym stopniu. Samych źródeł wołoskich jest bardzo niewiele. Jednocześnie wokół Włada narosło bardzo wiele legend i mitów, stworzonych w wyniku kampanii oszczerstw.

Zacznijmy od roku 1431; wówczas Wład II, ojciec Palownika, dołączył do Zakonu Smoka (łac. Societas Draconistrarum). Organizacja ta miała za cel wspierać obronę chrześcijańskiej Europy przed zagrożeniem ze strony tureckiej i zapobiec rozprzestrzenianiu się islamu. W tych czasach Imperium Osmańskie próbowało poszerzyć swoje terytoria o tereny bałkańskie, co zagrażało bezpieczeństwu większości państw, w tym także Wołoszczyzny, którą rządził Wład II. Z jednej strony Turcy w 1422 roku oblegali Konstantynopol i zdominowali Serbię oraz sporą część Bałkanów, z drugiej zaś Węgrzy starali się narzucić swoją kontrolę. Wołoszczyzna znajdowała się dosłownie między młotem a kowadłem, a większość książąt wołoskich spotykał podobny los – zdrady bojarów, konieczność negocjacji z Imperium Osmańskim i wystrzeganie się węgierskich oskarżeń.

Nieznana jest dokładna data narodzin ani śmierci Włada Palownika. Umownie przyjmuje się 1431 rok, jednak niektóre źródła historyczne podają 1428 lub 1429. Równie umowny jest dzień narodzin – rzekomo miałby to być ósmy listopada, jednak trudno znaleźć odpowiednie źródło. Ogólne daty jednak wskazują na listopad lub grudzień i tego się trzymają historycy.
Pewnym jest natomiast, że przyszedł na świat w Sighișoarze jako trzeci z czterech synów Włada II. Pierwszym i najstarszym był Mircza II, drugim Wład IV Mnich, a czwartym Radu III Piękny. O samej matce Włada III nie jest nic wiadomo – uważa się, że była nią Cneajna, jedna z mołdawskich księżniczek. Niektórzy historycy są zdania, że mogła być córką lub krewną Aleksandra Dobrego z Mołdawii. Co istotne, Wład IV był synem jednej z wielu nałożnic Włada II, będąc dla pozostałych przyrodnim bratem.

Niewiele jest wiadomo o życiu prywatnym Włada Palownika, jako, że informacje historyczne się nie zachowały, a o kobietach nie miano zwyczaju wspominać; wiadomym jest jedynie, że był żonaty co najmniej dwukrotnie (aczkolwiek niektóre źródła podają, że trzykrotnie). Jego pierwsza żona, kobieta o nieznanym imieniu, była według niektórych historyków córką jednego z bojarów, która popełniła samobójstwo w 1462 roku podczas oblężenia tureckiego. Natomiast zdaniem historyka Alexandru Simona mogła to być nieślubna córka Jánosa Hunyady’ego, i zmarła w 1472 lub 1473 roku. Zaś idąc za J. Demelem, jej imię miałoby brzmieć Elisabeta.
Najbardziej znanym i potwierdzonym potomkiem Włada jest Mihnea cel Rău (Mihnea Zły, 1460). Drugi syn, imię którego nigdy nie zostało wymienione w dokumentach, zmarł przed 1486 rokiem, a jego imię nigdy nie zostało wymienione w dokumentach.

Drugą żoną była Justina Szilágyi de Horogszeg. Dyskusyjnym jest, czy Wład i Justyna posiadali dzieci; zdaniem części historyków urodziła syna, Włada, przodka węgierskiej rodziny szlacheckiej Drakwla.

Jedyny opis dzieci Włada i Justyny pochodzi z ręki rosyjskiego ambasadora Fiodora Kuritsyna, który przebywał wówczas w Budzie. Można znaleźć go u Radu Florescu w książce „Dracula, Prince of many faces: his life and his times”.

„Jeden z tych synów jest wciąż w służbie króla, drugi, który przebywał u boku biskupa Oradei [Siedmiogród] zmarł w naszej obecności. Widziałem trzeciego syna, zwanego Michael [w rum. Mihnea, czasami Mihail], tutaj w Budzie. Uciekł od sułtana do węgierskiego króla. Dracula spłodził go z młodą kobietą, gdy jeszcze nie był żonaty [z Justyną]”
Synem w służbie króla był najprawdopodobniej Wład, dziecko Justyny i Włada Palownika. Środkowy syn zmarł w nieznanym okresie, wedle relacji Kuritsyna, „w ich obecności” jako dziecko lub nastolatek. Drugi syn, jak wspomina ambasador, po śmierci Włada Palownika został złapany przez Imperium Osmańskie, jednak uciekł na Węgry. Wszystko wskazuje na to, że byłby to Mihnea I Zły, syn z pierwszego małżeństwa.

Nie każdy jednak popiera tę teorię – według niektórych małżeństwo pozostało bezdzietne, a sam ambasador Kuritsyn się pomylił i połączył synów z obu małżeństw w jedno.
Najpewniej Drakula posiadał co najmniej kilkoro nieślubnych dzieci; w niektórych źródłach wspomina się o Radu, którego matką miałaby być jakoby Anastazja Holszańska. Całokształt jest bardzo mglisty i niejasny. Z tego też względu przyjmuje się, że oficjalnymi dziećmi był Mihnea I Zły i nieznany z imienia drugi syn, Wład, syn jego i Justyny, oraz drugi bezimienny młodszy potomek, wspomniany w relacji Kuritsyna.

Nasuwa się także pytanie “jak Drakula wyglądał?”. Jedyny opis wyglądu Włada Palownika, jaki się zachował, wyszedł spod ręki Nikoli Modruškiego, legata papieskiego na dworze Macieja Korwina w latach 1463-1464. Według Modruški Wład był niewysokim (nawet jak na ówczesne standardy), ale silnym mężczyzną o mocnej “byczej” szyi. Na szerokie ramiona opadały czarne, kręcone włosy. Sama twarz Włada była szczupła i drobna, o czerwonawym odcieniu. W jego wyglądzie wyróżniał się orli nos o szerokich nozdrzach i równie szerokie skronie. Oczy miał zaś zielone, otoczone długimi rzęsami, szeroko otwarte. Czarne, gęste brwi komponowały się z wąsami, dodając mu – zdaniem legata – wyrazu grozy i okrucieństwa. Natomiast według papieża Piusa II sam Wład był zaś “wielkim i przystojnym człowiekiem, jakby stworzonym do panowania”.
Najwierniej wygląd hospodara wołoskiego odzwierciedlił niemiecki mistrz (imię nieznane), który przebywał na dworze węgierskim w okresie, gdy Wład był zakładnikiem Macieja Korwina.

DZIECIŃSTWO

Równie niewiele jest wiadomo o dzieciństwie i wykształceniu Włada III na dworze w Wołoszczyźnie czy Siedmiogrodzie. Pewnym jest natomiast, że wykształcenie Palownika przystawało jego pochodzeniu. Uczył się szermierki, pływania, walki na kopie, łucznictwa, etykiety dworskiej i jazdy konnej. Jeździectwo upodobał sobie najbardziej; jednocześnie nauczano go nauk humanistycznych, czytania i pisania zarówno w językach włoskim, niemieckim, starosłowiańskim, łacińskim i rodzimym wołoskim. Oprócz tego znał także cyrylicę. Zdaniem Florescu, pierwszym nauczycielem Włada był starszy, doskonale wyedukowany bojar, który walczył po stronie chrześcijan w bitwie pod Nikopolis (1396). Nauczył go włoskiego i prawdopodobnie odrobiny francuskiego i węgierskiego.

W międzyczasie nadal trwała walka polityczna. W okresie, gdy Wład III był jeszcze chłopcem, jego ojciec był zmuszony lawirować pomiędzy Turcją a Węgrami, jak wielu jego poprzedników. Ostatecznie Wład II osiągnął tron i tytuł hospodara Wołoszczyzny w roku 1436; wraz z synami przeniósł się do Târgoviște po obaleniu i zabójstwie swojego starszego przyrodniego brata, Aleksandra Aldei, będącego ówcześnie władcą Wołoszczyzny.
Chociaż Wład II początkowo sprzyjał Węgrom, z czasem uznał, że Turcy są silniejszym sojusznikiem. Zdecydował się przejść na stronę Murada II. To jednak nie uśpiło czujności sułtana. Jednocześnie Jan Hunyady, ówczesny władca Węgier, przybył na Wołoszczyznę, chcąc przekonać Włada II do krucjaty przeciwko Turkom. Ostatecznie ojciec Palownika nie opowiedział się po żadnej stronie, mając na uwadze fakt, że nie byłby w stanie pokonać Imperium Osmańskiego; pozostał jednocześnie neutralny wobec Węgrów podczas ich kompanii, podczas której Turcy ponieśli ciężkie straty. To jednak nie zmieniło niczego – sułtan uznał to za zdradę.
W 1442 roku wezwano Włada II na dwór. Przypuszcza się, że hospodar Wołoszczyzny przewidywał podobny obrót sytuacji, ponieważ przed wyjazdem mianował swojego syna Mirczę II na hospodara Wołoszczyzny. Na drogę zabrał ze sobą dwóch młodszych synów, Włada III i Radu. Po przybyciu do Edirne oskarżono Włada II o zdradę i uwięziono wszystkich trzech Wołochów – ojciec został przewieziony na dwór, zaś synów rozdzielono w różnych garnizonach. Ostatecznie hospodar wołoski został wypuszczony, jednak obaj chłopcy zostali zakładnikami na tureckim dworze, stając się jednocześnie gwarantem lojalności swojego ojca.
Zarówno Włada, jak i Radu przewieziono do szkoły janczarów Egregoz w Anatolii, a następnie do miasta Tokat. Siedem lat spędzili również w Adrianopolu; na dworze uczono ich zarówno logiki, jak i Koranu oraz literatury języków perskiego i tureckiego. Znanymi nauczycielami na dworze sułtana byli m.in. kurdyjski filozof Ahmed Gurani, mułłowie Sinan, Hamiduddin i Iyas Effendi. Z czasem Wład został wcielony do armii osmańskiej, gdzie osiągał stopniowo coraz wyższe szczeble władzy.
Wydarzenia te wywarły bardzo duży wpływ na przyszłego Palownika – widział funkcjonowanie systemu osmańskiego “od środka” i jego okrucieństwo, wiedział, jak walczą, znał ich mentalność i sposób działania. Niektórzy historycy są zdania, że Wład również był torturowany na dworze sułtańskim, co ugruntowało jego nienawiść wobec Turków. Jednocześnie pobyt w niewoli utwardził jego charakter – był ponoć kłótliwy i nieposłuszny; wymuszano jego podporządkowanie biciem.
Radu był całkowicie inną osobą z charakteru – delikatny i zmysłowy, szybko zyskał sobie sympatię otoczenia. Uległ również wpływom syna sułtana, Mehmeda II, i chłonął turecką kulturę, ulegając całkowicie wpływom osmańskim. Uważa się, że nierówne traktowanie obu chłopców i ich całkowicie odmienne osobowości doprowadziły do niechęci pomiędzy nimi oraz późniejszą rywalizację.

ŚMIERĆ WŁADA II – UMARŁ HOSPODAR, NIECH ŻYJE HOSPODAR

Nadal trwały porachunki polityczne. Turcy zaczęli przegrywać na Wołoszczyźnie, ustępując stronie węgierskiej. Mircza II utracił władzę na rzecz węgierskiego następcy, Basaraba II. Imperium Osmańskie w celu utrzymania swoich wpływów na tym terenie nadal potrzebowało kogoś bardziej lojalnego; Wład II był idealnym kandydatem. Po uwolnieniu z niewoli tureckiej pokonał węgierskiego uzurpatora i znów przejął władzę, osiadając na tronie. W międzyczasie nadal starał się utrzymać dystans i neutralne relacje pomiędzy Turkami a Węgrami.

1447:
Rozgniewany Janos Hunyady, król Węgier, zaczął polować na głowę starszego Drakuli, traktując zachowanie Włada II jako zdradę i żądając jego śmierci. Węgrzy wzniecili powstanie i wkroczyli ze swoimi wojskami na Wołoszczyznę. Wówczas bojarzy zdradzili swojego hospodara, doprowadzając do śmierci zarówno Włada II, jak i jego najstarszego syna Mirczy II. Obaj zmarli w 1447 roku – Wład został schwytany podczas ucieczki na bagnach Balteni, zaś Mirczę złapano w Târgoviște, gdzie dokonano na nim okrutnej zbrodni wyłupienia mu oczu rozżarzonym pogrzebaczem i pogrzebania żywcem.

Wołoszczyzna została bez prawowitego władcy, jako, że w tym czasie Wład Palownik i Radu Piękny przebywali nadal na dworze sułtana w roli zakładników. Hunyady wyznaczył na hospodara Wołoszczyzny Władysława II Dana. Turcy, pragnąc zachować wpływy i władzę na tych terenach, zdecydowali się przekazać tron Władowi III, licząc na jego lojalność i poddaństwo po tak długim okresie spędzonym na dworze osmańskim. Liczono, że być może zmienił swoje nastawienie i podejście, jak jego brat Radu. Jednocześnie zwracano uwagę na jego zimny, cyniczny i nieprzystępny charakter, który mógłby stać się zaletą w jego walce na rzecz Imperium Osmańskiego, a przeciwko Węgrom.

PIERWSZY RAZ NA TRONIE – 1448

Wład III wraz z pomocą Osmanów powrócił do Wołoszczyzny, obejmując po raz pierwszy władzę. To wydarzenie zbiegło się wraz z bitwą na Kosowym Polu (17-20 października 1448), które otworzyło Turkom drogę na Bałkany; Węgrzy nie mieli już dłużej zasobów, by walczyć. Doprowadziło to do obalenia Władysława II Dana i jego ucieczki z Wołoszczyzny. Przy wsparciu kawalerii paszy naddunajskiego Mustafy Hassana Wład przeprowadził zarówno udany zamach stanu, jak i doprowadził do ostrych represji strony węgierskiej. Nie udało mu się jednak utrzymać władzy na zbyt długo – po dwóch miesiącach został zmuszony do ucieczki, gdyż Władysław II Dan powrócił z większym wsparciem.
Wład III nie miał innego wyjścia, jak zbiec na dwór Murada II, a później do Mołdawii, gdzie wówczas panował Bogdan II, jego krewny. To tam na dworze zaprzyjaźnił się z jego synem, a swoim kuzynem Stefanem Wielkim. Według Florescu, obaj przebywali w Suceavie lub w jego sąsiedztwie od grudnia 1449 aż do października 1451. Więzi pomiędzy mężczyznami stały się tak silne, że obaj poprzysięgli sobie wzajemną pomoc przy odzyskaniu i utrzymaniu przyszłej władzy.

HUNYADY. POWRÓT DO KRAJU – WŁAD DRUGI RAZ U WŁADZY

1451 – 1456:
3.02.1451 roku zmarł sułtan Murad II, po którym władzę przejął Mehmed II. Okazał się ambitnym władcą, zaś jego największym celem stało się podbicie Konstantynopola.
W międzyczasie w październiku 1451 zamordowano Bogdana II, ojca Stefana, a władzę przejął Petru Aaron [Peter Aaron].
W wyniku tych wydarzeń zarówno Wład III, jak i Stefan Wielki musieli ukryć się na dworze węgierskim; w tym czasie Palownik zyskał sobie względy Hunyady’ego. Jednocześnie Władysław II Dan stopniowo coraz bardziej tracił zaufanie w oczach Węgrów; poparcie zyskiwał natomiast Drakula. Tymczasowo Imperium Osmańskie było skupione na swoich problemach i przygotowaniach do podboju Konstantynopola, co ostatecznie udało się Mehmedowi II 29.05.1453.

1456:
Rok 1456, podobnie jak 1451, był równie burzliwy. W połowie czerwca Wład III wyruszył przez przełęcz na Karpatach z oddziałem zbrojnym, złożonym z kilku wygnanych bojarów, Węgrów i rumuńskich najemników. Ogłosił Târgovişte stolicą Wołoszczyzny, i wszczął walkę przeciwko Władysławowi II Danowi, którego ostatecznie pokonał i zabił w bitwie pod Târgșorem w 20 sierpnia tego samego roku. Obaj zdecydowali się rozstrzygnąć sprawę w walce wręcz, którą wygrał Drakula.
W tym samym miesiącu, po odparciu oblężenia tureckiego pod Belgradem (4-22.07.1456), zmarł Hunyady (11.08.1456); na Węgrzech rozpoczęła się walka polityczna pomiędzy zwolennikami Władysława V, zwanego Pogrobowcem, a Maciejem i Władysławem Hunyadymi. Jednocześnie wojska Mehmeda Zdobywcy po nieudanym oblężeniu Belgradu poniosły duże straty i musiały się wycofać.
W tym czasie Drakula musiał umocnić władzę w oczekiwaniu na przyszłe roszczenia węgierskie i tureckie. Wołoszczyzna była osłabiona przez płacenie trybutów na rzecz Imperium Osmańskiego, danin, wojny i rabunkową gospodarkę; należało wzmocnić handel, wojsko i osłabić znaczenie bojarów, którzy nie byli lojalnymi stronnikami politycznymi, co udowodniły wydarzenia w 1447 roku.

1457:
Napięcie między bojarami a hospodarem stopniowo coraz bardziej narastało; Wład, mając w pamięci wydarzenia sprzed lat, zdecydował się zmarginalizować ich rolę, wprowadzając coraz większą, pozornie stopniową centralizację. Ostatecznie bojarzy nie mieli większego znaczenia. Ich rola i uczestnictwo w sprawach politycznych i państwowych straciły na sile, będąc jedynie marginalnymi. Jednocześnie musieli się całkowicie podporządkować woli Włada, co wzbudziło w większości z nich niechęć. To jednak nie był koniec – hospodar nadal wszystko doskonale pamiętał.
W 1457 roku Wład zdecydował się ostatecznie rozwiązać problem z nielojalną szlachtą, zapraszając ich do siebie pod pretekstem śniadania wielkanocnego. Jak głosi legenda, gdy przybyli na miejsce, zapytał ich “jak wielu książąt [wołoskich] przeżyliście?”. Część z nich nakazał nabić na pale, zaś pozostałych zmusił do przebycia 200 km przez góry od Târgovişte do Poenari, gdzie ocaleli zostali zmuszeni do odbudowy Twierdzy Poenari. Od tego okresu wziął się jego przydomek – Palownik. Jednocześnie dokonał reformy – prywatne wojska zbuntowanych bojarów zostały zastąpione stałą armią, zebraną z sił uległych i lojalnych bojarów, jak i chłopów, którzy nie mieli większego wyboru.

W tym samym roku Drakula, mając w pamięci obietnicę wsparcia w odzyskaniu tronu i chcąc umocnić granice Wołoszczyzny, wszczął rewolucję pomiędzy mołdawskimi bojarami, a ich władcą, Petru Aaronem. Jednocześnie użyczył 6 tysięcy konnych swojemu kuzynowi Stefanowi. W wyniku potyczek Aaron uciekł do Polski, zaś Stefan wrócił na tron. Było to korzystne dla Drakuli, biorąc pod uwagę serdeczne więzy pomiędzy kuzynami oraz zbieżność interesów (z punktu widzenia Włada byłoby wątpliwe, by Stefan miał się obrócić przeciwko niemu, a stanowił cennego sojusznika i choćby częściowe zabezpieczenie granic).

Należy na wstępie nadmienić, że początkowo Wład po powrocie do Wołoszczyzny starał się utrzymać neutralność w stosunkach pomiędzy Węgrami a Turcją, jak jego ojciec i poprzednicy. Przez pierwsze lata swojego drugiego panowania płacił Imperium Osmańskiemu daniny w wysokości 10 000 dukatów – to jednak sprawiło, że strona węgierska oskarżyła go o nielojalność. Po śmierci Hunyady’ego jego syn, Władysław, napisał pismo do bojarów braszowskich, żądając stracenia Włada Palownika i udzielenia wsparcia pretendentowi do wołoskiego tronu, Dana III. Ostatecznie Władysławowi się to nie powiodło, gdyż został stracony w 1457 roku.

WOJNA HANDLOWO-POLITYCZNA Z SASAMI SIEDMIOGRODZKIMI – 1457 – 1460, UNIEZALEŻNIANIE SIĘ OD WĘGIER I IMPERIUM OSMAŃSKIEGO

Wład, korzystając z walki pomiędzy Maciejem Korwinem, alias Maciejem Hunyadym, a wujem Macieja, Mihálym Szilágyim, wszedł z miastami Sibiu, Amlaș i Brašov w spory handlowo-polityczne. Kupcy, rozwścieczeni wydarzeniami i ograniczeniami na nich nałożonymi, zaczęli przychylać się m.in. do Dana III (kandydat węgierski) i Włada IV Mnicha lub niektórych bojarów. Sam Mnich nie był zainteresowany sporami politycznymi, co sprawiło, że głównym zagrożeniem był Dan III i na nim skupił się Palownik.
Jednocześnie zawierało to podwójny podtekst polityczny; Wład III był zwolennikiem Macieja i Władysława Hunyadych, nie zaś Władysława V Pogrobowca. Sasi Siedmiogrodzcy zaś, rządzący w tych miastach, byli zwolennikami Pogrobowca i wspierali Dana III w jego roszczeniach do wołoskiego tronu, co stanowiło podwójny problem dla Palownika.
Wraz z Mihálym Szilágyim przeprowadził atak na wspomniane miasta, splądrował także Țara Bârsei, zmuszając mieszczan saskich i ludzi, wiernych Władysławowi V, do podpisania traktatu (23-24.11.1457) korzystnego dla zwycięzców.
Dan, pretendent do tronu wołoskiego, został wygnany. Miejscowi mieli obowiązek odmawiać mu jakiejkolwiek pomocy i wsparcia; Drakula znów otworzył szlak handlowy, co skutecznie podniosło gospodarkę wołoską na wyższy poziom. Jednocześnie największym zwycięstwem w tym wszystkim był fakt, że po raz pierwszy od lat kupcy wołoscy uzyskali pełną swobodę i bezpieczeństwo podczas handlowania na ziemi siedmiogodzkiej. To nie udało się żadnemu z poprzedników Włada, mimo że już wcześniej podejmowano takie próby.
Krótko mówiąc, Drakula odzyskał ziemie, które uważał za rodzinne; uzyskał korzyści ekonomiczne dla kupców wołoskich; umocnił się jako czynnik polityczny w regionie, utwierdził się w swojej władzy na Wołoszczyźnie, wygnał pretendenta do tronu i zyskał sobie potężnego sprzymierzeńca politycznego, jakim był Mihály Szilágy.

Jednocześnie, według autora książki „Vlad the Impaler: A captivating guide to how Vlad III Dracula became one of the most crucial rulers” jedną z oznak narastającej niezależności Włada od strony węgierskiej było wybijanie swoich własnych monet ze srebra i z własną heraldyką w okresie 1456-1457. Wołosi zyskali swoje własne pieniądze, uniezależniając się od Węgrów, z którymi mieli wspólną politykę monetarną od 1424 roku. Waluta węgierska w wyniku ostatnich wydarzeń została zdewaluowana – straciła na wartości, podczas gdy waluta wołoska nie. We wspomnianym okresie Wład Palownik wzmocnił swoją władzę na tyle skutecznie, że oddzielił się od Węgier, a pod koniec i od Macieja Korwina, który w 1458 roku, został koronowany.

Historia jednak ponownie przypomniała o sobie; wygnany Dan III, korzystając ze wsparcia Macieja Korwina, powrócił w 1459 roku do Brașova. 5.04.1459 upoważnił urzędników braszowskich do konfiskaty majątków kupców wołoskich, którzy zmuszeni zostali do ucieczki z miasta. Ich ucieczka wynikała z faktu, że Wład w wyniku działań odwetowych nabił na pal wszystkich osiedlonych na Wołoszczyźnie kupców z Brașova i Țara Bârsei, co wzbudziło w kupcach wołoskich uzasadniony strach o własne życie. Po splądrowaniu Țara Bârsei przez Włada Dan oskarżył go o współpracę z Imperium Osmańskim.
Zarzewiem konfliktu było ograniczenie wstępu kupcom siedmiogrodzkim – narzucone w 1459 – na wołoskie targi. Musieli sprzedawać towary na targach przygranicznych. W efekcie Sasi Siedmiogrodzcy skonfiskowali stal, zakupioną przez kupca wołoskiego, co wzbudziło reakcję hospodara wspomnianą powyżej.
W 1460 roku Dan zdecydował się najechać na Wołoszczyznę, dokonując jednocześnie układu z mieszczanami braszowskimi dnia 2.03.1460; mogli zatrzymać dobra, które odebrano kupcom wołoskim, w zamian za wsparcie. Objął w posiadanie lenna siedmiogrodzkie wojewodów wołoskich – miasta Amlaș i Făgăraș – i dokonał uwięzienia lub likwidacji zwolenników Włada.

Najazd na Wołoszczyznę przeprowadził w kwietniu; nie skończyło się to dla niego korzystnie. Podczas bitwy pod Rucăr doszło do klęski Dana, po której został schwytany, zmuszony do wykopania swojego własnego grobu i ścięty. Jego zwolennicy zostali nabici na pal. Jednocześnie mieszczanie Brașova, słysząc o klęsce Dana, wysłali do Włada poselstwo, jednak wysłannicy zostali uwięzieni i wbici na pale, zaś Drakula po raz kolejny splądrował ziemie w pobliżu miasta.

Pod koniec 1460 roku Wład III zawarł pokój z Sasami Siedmiogrodzkimi, a w końcówce 1461 r. zawiązał sojusz z Maciejem Korwinem. Było mu to potrzebne z prostej przyczyny – Drakula był świadom, że koniec końców Mehmed II Zdobywca znów zwróci swoją uwagę na Wołoszczyznę, a on sam nie będzie w stanie walczyć na dwa fr