Wojna Koreańska
Aby omówić temat wojny koreańskiej, należy zacząć od przedstawienia pojęcia zimnej wojny, czyli stanu napięcia, otwartej wrogości i rywalizacji, jaki pojawił się między Stanami Zjednoczonymi a Związkiem Socjalistycznych Republik Sowieckich i ich sojusznikami po zakończeniu II wojny światowej. W słynnym przemówieniu z 1946 roku premier Wielkiej Brytanii Winston Churchill użył określenia „żelazna kurtyna” jako nazwy metaforycznej linii podziału Europy – „od Szczecina nad Bałtykiem do Triestu nad Adriatykiem”. Za ową żelazną kurtyną rozciągała się strefa wpływów sowieckich.
W Europie nie doszło do bezpośredniego starcia zbrojnego między blokiem wschodnim a blokiem zachodnim, ale obie strony wykorzystywały i popychały do walki państwa w Afryce i Azji. To w Moskwie i Waszyngtonie zapadały najważniejsze decyzje dotyczące światowej polityki. Każdorazowo supermocarstwa wspierały przeciwne sobie strony w lokalnych i regionalnych konfliktach, udzielając pomocy politycznej i wojskowej państwom, które chciały włączyć do swojej strefy wpływów.
Wojna koreańska trwała w latach 1950-1953. Była to w teorii wojna między Koreą Północną a Koreą Południową, ale w rzeczywistości starły się wówczas dwa przeciwne bloki – świat zachodni skupiony wokół Stanów Zjednoczonych i świat zza żelaznej kurtyny po przywództwem Związku Sowieckiego. Był to typowy konflikt zimnowojenny, w czasie którego świat stanął przed groźbą wybuchu III wojny światowej.
Korzenie wojny koreańskiej tkwią w początkach XX stulecia. Korea była od 1905 roku okupowana przez Japonię, a w roku 1910 została przez nią formalnie zaanektowana. Japońska władza nie była przyjazna dla Koreańczyków. W czasie okupacji próbowano na przykład wykorzenić koreański język i kulturę.
W roku 1943 na konferencji w Kairze przywódcy Wielkiej Brytanii, USA i Chin: Winston Churchill, Franklin Delano Roosevelt i Czang Kaj-szek ustalili, że po zakończeniu II wojny światowej Korea będzie państwem niepodległym. W ostatnich tygodniach II wojny światowej Korea została wyzwolona i zajęta przez oddziały Armii Czerwonej idące od północy i wojska amerykańskie nadciągające od południa. Obie armie spotkały się w okolicach 38 równoleżnika, w którego pobliżu wytyczona została linia rozgraniczenia oddziałów. Od 1947 roku w USA zaczęła obowiązywać tak zwana doktryna powstrzymywania (doktryna Trumana), która zakładała, że rząd USA nie może dopuścić do przejęcia przez ZSRS kontroli nad kolejnymi państwami, w tym nad Azją Południowo – Wschodnią. Z powodu zimnej wojny Stany Zjednoczone i Związek Sowiecki nie były w stanie dojść do porozumienia w sprawie Korei, dlatego w 1948 roku powstały dwa państwa koreańskie: na południu utworzono proamerykańską Republikę Koreańską zwaną Koreą Południową (6 maja), na czele której stał Li Syng Man, zaś na północy powstała związana z Sowietami Koreańska Republika Ludowo – Demokratyczna, zwana potocznie Koreą Północną (9 września), na czele której stał Kim Ir Sen.
Oba państwa dążyły do zjednoczenia całej Korei, traktując jako „misję dziejową” uwolnienie drugiej części państwa spod władzy „wrogiego reżimu”. Wzdłuż 38 równoleżnika wielokrotnie dochodziło do zbrojnych incydentów.
W 1950 roku Korea Północna zaatakowała Koreę Południową. Napadniętemu państwu przyszły z pomocą kraje zrzeszone w Organizacji Narodów Zjednoczonych, a zwłaszcza Stany Zjednoczone. Do wojny wmieszały się także komunistyczne Chiny.
Korea Północna dążyła do rozszerzenia systemu rządów komunistycznych na cały kraj. Pomysł zbrojnego zjednoczenia Korei i przeprowadzenia tak zwanego „ataku wyprzedzającego” wyszedł od przywódcy północnokoreańskiego Kim Ir Sena. Miał on broń, dobrze wyszkoloną i liczną armię, a także polityczne poparcie Związku Sowieckiego. 1 czerwca 1950 r. Koreańska Armia Ludowa zakończyła przygotowania do agresji. Datę ataku wyznaczono na koniec czerwca, kiedy w Korei zaczynała się pora deszczowa. Plan zakładał, że siły północnokoreańskie będą posuwać się z prędkością 15-20 kilometrów na dobę i w ciągu trzech-czterech tygodni zakończą działania wojenne.
25 czerwca1950 roku o godzinie 4 rano wojska Korei Północnej w sile 415 tysięcy żołnierzy, 150 czołgów i 150 samolotów różnego typu przekroczyły 38. równoleżnik stanowiący granicę między obu państwami. Inwazja na Koreę Południową zaskoczyła Stany Zjednoczone, skoncentrowane na kryzysie berlińskim i sprawach europejskich. Wydaje się, że Amerykanie nie mieli dostatecznej wiedzy o tym, co dzieje się w Azji, na przykład nie zdawali sobie sprawy z faktycznego stanu osobowego i wyposażenia armii Korei Północnej. Tymczasem armia ta była rozbudowywana i dozbrajana przy wydatnej pomocy Kremla.
Armia południowokoreańska pomimo o wiele mniejszej liczny żołnierzy (150 tysięcy ludzi), słabszego wyszkolenia i uzbrojenia (40 czołgów i 14 samolotów) stawiła opór agresorom, ale było jasne, że bez międzynarodowego wsparcia nie uda się jej obronić państwa. Dlatego prezydent Republiki Korei zwrócił się o pomoc do ONZ.
27 czerwca Rada Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych przyjęła siedmioma głosami przy jednym głosie sprzeciwu (Jugosławia), dwóch głosach wstrzymujących się (Egipt i Indie) i jednym nieobecnym (Związek Sowiecki bojkotując Radę Bezpieczeństwa nie mógł skorzystać z prawa weta), rezolucję potępiającą naruszenie pokoju i wzywającą wojska Korei Północnej do wycofania się na linię 38 równoleżnika. Rada Bezpieczeństwa uznała także konieczność pilnego użycia środków wojskowych i zaleciła krajom członkowskim udzielenie Korei Południowej takiej pomocy, jakiej będzie potrzebowała do odparcia napaści zbrojnej i przywrócenia pokoju.
Prezydent USA Harry Truman uznał rezolucję ONZ za wystarczającą legitymację do wysłania wojsk amerykańskich do Korei, mówiąc: „Jeśli włamywacz włamie się do twojego domu, możesz go zastrzelić bez pójścia na posterunek policji i uzyskania pozwolenia”.
ONZ zaczęła od wspierania marynarki i sił powietrznych Korei Południowej. Prowadzona była także akcja zrzutów. Na przełomie czerwca i lipca zapadła decyzja o skierowaniu do Korei sił naziemnych. Spośród około 380 tysięcy żołnierzy wysłanych do Korei w ramach kontyngentu ONZ, największy odsetek stanowili Amerykanie. Na początek do walki skierowano oddziały amerykańskie stacjonujące w Japonii, jako siły okupacyjne. Mimo pomocy ze strony USA do połowy września oddziałom północnokoreańskim udało się zająć niemal cały obszar Korei Południowej (95% terytorium, w tym stolicę w Seulu).
W rejonie miasta Pusan (na południu półwyspu) dochodzi do spotkania inwazyjnych sił Korei Północnej z siłami amerykańskimi i południowokoreańskimi. Amerykanie zostają zamknięci w tak zwanym worku pusańskim. Wydaje się, że przewaga Korei Północnej jest zdecydowana. Jednak niemal półtora miesiąca ciągłych ataków na worek pusański wyczerpuje siły komunistów, a tymczasem Amerykanie wykorzystują port w Pusan do sprowadzenia wojsk z USA i Japonii. 7 lipca na czele utworzonych po raz pierwszy w historii sił interwencyjnych ONZ, złożonych z kontyngentów 17 państw (lecz głównie z żołnierzy amerykańskich) z kwaterą główną w Tokio stanął generał Duglas MacArthur, uważany za jedną z najbardziej kontrowersyjnych postaci w dziejach II wojny światowej, do tej pory piastujący stanowisko głównodowodzącego sojuszniczych wojsk okupacyjnych w Japonii.
15 września 1950 roku ma miejsce zaplanowany przez MacArthura desant amerykański w rejonie miasta Inczon oraz jednoczesne kontruderzenie z rejonu miasta Pusan. Według planu wojska amerykańskie dokonując desantu miały wyjść na tyły wojsk północnok
W tej chwili widzisz tylko 50% opracowania
by czytać dalej, podaj adres e-mail!Sprawdź również:
Dodaj komentarz jako pierwszy!