Wojna w Wietnamie

Wojna w Wietnamie trwała pomiędzy 1 XI 1955 r. a 30 IV 1975 r., była to jedna z wojen tzw. Zimnej Wojny. Starcie ZSRR z USA oraz z demokracjami zachodnimi, zakończyło się klęską Amerykanów oraz demokracji zachodnich, po czym Ernesto Guevara wyszedł z postulatem budowy tysiąca Wietnamów.
Amerykanie byli przekonani, że pokonanie Wietnamu Północnego będzie niezwykle proste, okazało się jednak inaczej.
Jak w ogóle doszło do wojny? Komuniści wspierali Demokratyczną Republikę Wietnamu, która z kolei przeznaczała wielkie kwoty na dozbrojenie Laosu, Kambodży, komunistów z Wietnamu Południowego.
Republika Wietnamu otrzymała wsparcie od Stanów Zjednoczonych Ameryki, Korei Płd., Tajlandii, Australii, Nowej Zelandii oraz od Filipin.
Amerykanie mocno wierzyli, że mają do odegrania ważną rolę w Wietnamie, poniekąd była to dla nich misja mająca na celu obronę wolnego świata oraz idei demokracji.
Amerykanie prowadzili boje z Wietkongiem, które były bardzo zażarte.
Z perspektywy czasu możemy powiedzieć, że Amerykanie wyciągnęli właściwe wnioski, co następnie przydało się im do prowadzenia działań w Afganistanie.
Jeszcze zanim Amerykanie wkroczyli do Indochin, działania na tym terenie prowadzili Francuzi; byli kolonizatorzy tych ziem.
W XX w. pojawiły się w Wietnamie ruchy nacjonalistyczne, które dążyły do wyzwolenia państwa, z czasem do głosu zaczęli coraz mocniej dochodzić komuniści.
Jako historyk mogę stwierdzić, że Ho Chi Minh był politykiem łączącym zapatrywania komunistyczne z postawą nacjonalistyczną. Józef Stalin zapewne określiłby to jako „odchylenie prawicowo- nacjonalistyczne”.
Ciekawym aspektem historii jest fakt, że polityk ten początkowo popierany był przez Stany Zjednoczone, z czasem coraz mocniej kierował się ku komunizmowi. Po II WS, wywalczył miasto Hanoi, przez wielu uważany był za bohatera. Hanoi nawet dzisiaj jest miastem prężnie się rozwijającym, stolicą Wietnamu.
Brytyjczycy zdobyli południe kraju, z najważniejszym ośrodkiem miejskim, jakim był Sajgon.
Francuzi po II WŚ, początkowo rządzili w Indochinach, utworzyli szereg satelickich, marionetkowych państewek.
Partyzantka Viet Minhu, którą dowodził Ho Chi Minh, była doskonała, dlatego też, gdy doszło do wojny wietnamsko- francuskiej, Europejczycy byli bezradni.
Francuzi nigdy nie mogli w pełni przewidzieć, gdzie znajdują się znaczne skupiska przeciwnika.
Amerykanie za priorytet stawiali walkę z kolonializmem, dlatego początkowo byli przeciwni Francuzom.
W Azji coraz większe znaczenie mieli Chińczycy, których obawiał się rząd w Waszyngtonie, bano się przede wszystkim tego, że zaistnieje efekt domina, gdzie cały kontynent azjatycki stanie się „czerwony”.
Amerykanie obawiali się, że zagrożone będą szlaki komunikacyjne, więc w jakiś sposób musieli zadziałać.
Wojna o Indochiny podyktowana była względami ekonomicznymi, geopolitycznymi.
Mao dogadał się jeszcze w 1950 r. z Józefem Stalinem, uznając Viet Minh za oficjalny rząd w Wietnamie.
Chińczycy dozbroili Wietnamczyków, wytrenowali ich, tak by ci stali się potężnym przeciwnikiem.
Harry Truman musiał działać, tak więc uznał rząd w Sajgonie.
Preludium do wojny w Wietnamie była ta rozpętana na płw. koreańskim, kiedy to Amerykanie zradykalizowali swą postawę, by przeciwstawiać się ze wszystkich swych sił komunistom chińskim.
Waszyngton zaczął wspierać Paryż względem Wietnamu, przeznaczając wielkie kwoty finansowe na dozbrajanie.
Amerykanie finansowali 3/4 kosztów prowadzenia wojny w Wietnamie. Francuzi przekonali się, że pojedynki z partyzantami nie należą do prostych pomimo faktu, że mieli lepsze uzbrojenie.
Francja traciła żołnierzy jak też obszar.
Społeczeństwo francuskie opowiadało się przeciwko prowadzeniu wojny w Wietnamie.
Pamiętajmy, że wojna zawsze prowadzona jest z podatków, więc nie dziwne, że obywatele byli oburzeni, że ich ciężka praca idzie na wojnę, która nie przynosi efektów.
Dwight Eisenhower był politykiem, który nie chciał porozumienia z komunistami.
Amerykanie liczyli, że w końcu Francuzi stoczą ważną bitwę, która zakończy się triumfem.
W ramach operacji 'Castor’ stoczono bitwę pod Điện Biên Phủ. Czas, kiedy odbywała się ta bitwa, liczono od 13 III do 7 V 1954 r. Demokraci liczyli na odniesienie sukcesu, jednak mieliśmy tutaj zdecydowany triumf komunistów.
Bitwa była istotna z tej racji, że Francuzi po niej przestali być kolonizatorami, następnie doszło do rozmów w Genewie, gdzie podzielono kraj na dwie części.
W konferencji genewskiej, która odbyła się pomiędzy 26 IV a 20 VII 1954 r., wzięli udział przedstawiciele ZSRR, Chin, KRLD, USA, Wlk. Brytanii oraz Francji, najważniejszymi politykami byli na niej Zhou Enlai oraz J.F. Dulles.
W trakcie tej konferencji debatowano nad przyszłością Korei oraz o Wietnamie, powstały tzw. porozumienia genewskie. Zawieszono broń w Laosie, Wietnamie oraz w Kambodży.
Operacja „Castor” zakończona została fiaskiem. Ciekawostką jest, że pod Điện Biên Phủ walczyła francuska Legia Cudzoziemska, którą tworzyli zarówno Polacy jak też byli żołnierze sił SS.
Siły francuskie zostały otoczone przez wroga, który w doskonały sposób radził sobie na obszarach, które doskonale znał.
Francuzi podchodzili do partyzantów z lekceważeniem, co wkrótce zostało pokarane. Francuzi pokładali wielkie nadzieje w swoich siłach powietrznych. Ataki powietrzne w Wietnamie nie przynosiły spodziewanego efektu.
Viet Minh dali się poznać jako mistrzowie kamuflażu, ponadto dla Europejczyków problemem była pogoda w Wietnamie.
Wietnamczycy byli wspaniałymi logistykami, którzy potrafili transportować ciężką artylerię.
Francuzi liczyli, że ich przeciwnikiem będą partyzanci, jednakże po przeszkoleniu przez Chińczyków, Wietnamczycy mogli uchodzić teraz za w pełni profesjonalną armię.
Działania francuskie były poprowadzone nieudolnie, nie spodziewano się, że przeciwnik okaże się aż tak potężny.
Viet Minh funkcjonował w latach 1941-1954. Historycy wojskowości szacują, że w jego szeregach było 500000 żołnierzy. Wojskowi ci doskonalili się początkowo w wojnie przeciwko Japończykom, dzięki czemu byli poważani przez Amerykanów. W późniejszym czasie wielu działaczy, wojskowych wchodzących w skład tej organizacji przystąpiło do Wietkongu, a dokładniej do Narodowego Frontu Wyzwolenia Wietnamu Południowego.
Organizacja ta działała pomiędzy 21 VII 1954 r. a 2 VII 1975 r. W skład jej wchodziło 11 dywizji, historycy wojskowości nigdy dokładnie nie obliczyli, ilu żołnierzy weszło w jej skład, wiemy natomiast, że była to znaczna liczba. Wietkong na j.polski można przetłumaczyć jako „wietnamski komunista”. Wietkong to nie tylko wojskowi, ponadto kadry cywilne, czyli przywódcy wiosek, nauczyciele. Dla wielu Vietkong był uważany za zwrot uwłaczający, jednak w opracowaniach jest bardzo popularny, dlatego też w ten sposób często historycy się wyrażają. Pytani nawet dzisiaj Wietnamczycy, często odpowiedzą, że Wietkong był ciałem grupującym w swych szeregach przede wszystkim nacjonalistów, że twierdzenie, iż byli to komuniści jest błędne. Możemy przyznać rację, gdyż nie wszyscy jego członkowie byli komunistami, przedstawiali różne poglądy polityczne. Na południu twierdzono, że każdy, kto nie zgadza się z nimi, tzn. z Wietnamem Południowym, z miejsca jest komunistą. Twarzą Wietkongu był Ho Chi Minh, który nawet dziś jest postacią kontrowersyjną, która budzi szereg dyskusji, dla jednych jest komunistycznym aparatczykiem, wielu Wietnamczyków widzi w tej postaci bohatera narodowego. Prawda, jak to zwykle bywa, zapewne jest gdzieś pośrodku. Potęga Wietkongu była wspierana dzięki ZSRR i Chinom ludowym, bez których nie byłby aż tak potężny.
Ho Chi Minh dał się poznać jako doskonały strateg, który opracował tzw. szlak Ho Chi Minha, ł