Wyprawy Krzyżowe
Zamień czytanie na oglądanie!
i ucz się szybciej!
Wyprawy Krzyżowe
Wyprawy krzyżowe inaczej nazywane krucjatami odbywały się między latami 1095-1291 rokiem. Ogólnie rzecz ujmując wyprawy te miały na celu szerzyć wiarę chrześcijańską. Wydawałoby się, że to wspaniały pomysł i dzięki temu więcej ludzi uwierzy w Boga przez co jeszcze więcej zostanie zbawionych. Ale w rzeczywistości wyglądało to tak, że owszem krucjaty szerzyły wiarę, ale nie w sposób pokojowy, czyli nie wysyłali księży, aby szerzyli wiarę wśród niewierzących w nią. Wyprawy krzyżowe szerzyły wiarę ogólnie rzecz biorąc ogniem i mieczem, czyli krucjaty były to wyprawy wojenne przeciw państwom niewierzącym. Atakowali oni je i palili, a także mordowali niewinnych ludzi.
Pierwsza wyprawa krzyżowa wyruszyła w 1096 roku po apelu 27 listopada 1095, na którym to papież, głosił, że trzeba szerzyć i bronić wiarę. Celem pierwszej krucjaty było zdobycie Jerozolimy i Ziemi Świętej, która była dla chrześcijan bardzo ważna, bo to właśnie tam żył Jezus Chrystus, który zstąpił z nieba i urodził się jako zwykły człowiek, ale był Bogiem. Ale także pierwsza krucjata miała za zadanie uwolnić chrześcijan od Turków, czyli ludźmi wierzącymi w islam. Wyruszyli ludzie z całej Europy, giermkowie, rycerze i chłopi liczący około siedmiu tysięcy konnych rycerzy, trzydzieści pięć tysięcy pieszych oraz około czterdziestu tysięcy chłopów, aby dołączyć się do wyprawy krzyżowej i wyzwolić Jerozolimę i Ziemię Świętą, oraz żeby wyzwolić chrześcijan spod władzy Tureckiej. 15 lipca 1099 udało im się podbić Jerozolimę oraz Ziemię Świętą ustanawiając ją Państwem Jerozolimskim. Jednak Fatymidzi chcieli odbić Jerozolimę i wysłali dziesięć tysięcy ludzi do jej odbicia. Chwilę wcześniej główne siły Kościoła wyruszyły z powrotem do Europy zostawiając 500 rycerzy i 2000 piechoty w Jerozolimie. Jednak udało im się odeprzeć te ataki, gdyż wysłana armia, mimo że dosyć liczna, ale słabo wyszkolona i zupełnie ze sobą niezgrana. Była to, więc wyprawa zwieńczona wielkim sukcesem co też zachęciło władze Kościelne oraz Europejskie do wyruszenia z następną krucjatą. Była to wyprawa zakończona największym i jedynym całkowitym sukcesem wśród wszystkich innych wypraw krzyżowych.
Druga wyprawa krzyżowa odbyła się w latach 1147-1149, czyli ponad pięćdziesiąt lat później. Wzięło w niej udział rycerstwo na koniach i piesi głównie z Niemiec. Krucjata była pierwszą poprowadzoną pod dowództwem króla. Dokładnie było ich aż dwóch: Ludwik VII oraz Konrad III, władcy Francji oraz Niemiec. Przyczyną jej zorganizowania było podbicie hrabstwa Edessy przez muzułmanów. Armia została podzielona na dwie, jedna pod dowództwem Ludwika VII oraz druga pod dowództwem Konrada III. Jednak nie byli to bynajmniej niesamowicie zdolni i dobrzy wodzowie. Już na samym początku w bitwie pod Doryleum, kiedy wojska Konrada III były niesamowicie zmęczone marszem, król Niemiec odniósł straszliwe straty wynoszące około 90% jego całej armii, a pozostałe 10% poszło w rozsypkę. Większość wróciła do Europy, a tylko część poszła za Konradem do armii francuskiej. Jednak, kiedy król Konrad III dołączył do króla Francji Ludwika VII to zaczęli się kłócić i ciągle nie zgadzać ze sobą. Postanowili jednak, że zaatakują neutralny Damaszek rządzony przez Nur-ad Dina, czyli człowieka, który podbił hrabstwo Edessę. Oblężenie Damaszku trwało jednak tylko pięć dni po czym zjednoczone wojska Europy wycofały się w rozsypce na tereny Królestwa Jerozolimskiego. W czasie tamtej wyprawy krzyżowej zginęły tysiące ludzi przez co Kościół stał się mniej potężny, jednak nie zniechęciło to władz Europejskich do dalszych wypraw szerzących wiarę. Była to jednak na pewno najgorsza ze wszystkich wypraw zakończona zmasakrowaniem wojsk krzyżowców.
Trzecia krucjata wyruszyła w 1189, a zakończyła się w 1192 roku. Głównym powodem jej zorganizowania był upadek Królestwa Jerozolimskiego i chęć go odzyskania. Poprowadzili ją Fryderyk I Barbarossa, Ryszard Lwie Serce oraz Filip II August. Na początek wyruszył Fryderyk II Barbarossa na czele wielkiej armii niemieckiej. Zwyciężał w wielu bitwach, ale podczas przeprawy przez rzekę wpadł do wody i utonął. Jego wojsko zawróciło, a tylko część dotarła do Palestyny. Następnie wyruszył Ryszard Lwie Serce razem z Filipem II Augustem. Toczyli oni spór jednak zdecydowali się wspólnie wyruszyć na wojnę. Na początku udali się na Sycylię na zaproszenie króla Wilhelma. Wtedy to umarł król Wilhelm, a jeden z buntowników przejął władzę na Sycylii porywając żonę Wilhelma, która była jednocześnie siostrą Ryszarda Lwie Serce. Ryszard zdobył miasto, gdzie on się ukrywał. Następnie udał się na Cypr, gdzie inny buntownik namiestnik Cypru będącego wyspą wchodzącą w skład cesarstwa bizantyjskiego porwał jego narzeczoną licząc na solidny okup za nią. Jednak Ryszard Lwie Serce z łatwością zdobył Cypr, a następnie oddał go zakonowi templariuszy bardzo potężnemu zakonowi chrześcijańskiemu. Następnie udał się w końcu do północnej Afryki i zdobywał miasta. Na początku Akkę razem z Filipem II Augustem, który po jej zdobyciu uznał, że wywiązał się z przysięgi złożonej Kościołowi i wrócił do Francji. Ryszard Lwie Serce postanowił jednak dalej walczyć. Ruszył wzdłuż brzegu morza, gdzie mógł być zaopatrywany przez swoją flotę morską i po kolei zdobywał wszystkie miasta leżące przy brzegu. W końcu, kiedy i on i Saladyn byli już zmęczeni wojną Ryszard postanowił nie atakować Jerozolimy tylko wrócić do domu. Kiedy już jego główne siły były daleko, a on właśnie wsiadł na okręty i wypłynął w morze Saladyn postanowił odebrać jego miasta. Ryszard Lwie Serce wrócił i choć miał mniej ludzi pobił Saladyna. Była to wyprawa krzyżowa udana choć nie aż tak jak pierwsza to na pewno zakończona większym sukcesem niż druga wyprawa, która poniosła sromotą klęskę.
Czwarta wyprawa krzyżowa miała na celu wsparcie zdobytych wcześniej terenów przez Ryszarda Lwie Serce. Jednak już na początku pojawiły się problemy. Zmarł pierwotny wódz wyprawy, a żaden z pozostałych zacnych ludzi nie chciał przyjąć tego brzemienia. W końcu zgodził się Bonifacy z Montferratu. Następnie zaś postanowili przeprawić się tam drogą morską, ale jedyną flotę, która byłaby wystarczająco wielka miały tylko: Pizania i Genua oraz Wenecja z czego dwie pierwsze toczyły ze sobą wojnę, więc zostawała tylko Wenecja. Jednak tam pojawił się następny problem. Rycerze mający własną flotę popłynęli tam na własną rękę i pozostali nie mieli tylu pieniędzy, aby zapłacić Wenecjanom za przeprawę. Jednak Wenecjanie zgodzili się odroczyć zapłatę, jeśli krzyżowcy zdobędą dla nich Węgierskie miasto. Krzyżowcy w części byli przeciwko w tym ich dowódca, ale reszta postanowiła się zgodzić. Węgry były państwem chrześcijańskim, więc krzyżowcy nie powinni ich atakować, więc papież ekskomunikował krzyżowców. Jednak po pewnym czasie znowu przywrócił ich do Kościoła, jednakże Wenecjan nie i zaszła ciekawą sytuację, że w wyprawie krzyżowej mieli wziąć udział ludzie spoza wiary Kościelnej. Jednak wtedy pojawił się Aleks IV Angelos, który zapewniał wszystkich swoimi obietnicami, że jeśli pomogą mu odzyskać tron ojca, czyli tron cesarza Konstantynopola, którego ojciec Izaak II Angelos stracił w 1195 roku na rzecz Aleksego III Angelosa. Obiecał im sto tysięcy marek srebra Wenecjanom i 50 okrętów z ludźmi oraz sto tysięcy marek srebra dla pozostałych krzyżowców za zdobycie i utrzymanie Konstantynopola przez cały rok oraz że będzie sponsorował wysłanie pięciuset rycerzy do obrony Palestyny, a także przyrzekł osobisty udział w wyprawie krzyżowej. Na początku po przetransportowaniu ich pod Konstantynopol ro
W tej chwili widzisz tylko 50% opracowania
by czytać dalej, podaj adres e-mail!Sprawdź również:
Dodaj komentarz jako pierwszy!