Wyprawy Krzyżowe

"; ozbili koło niego obóz i 23 czerwca doszło do pierwszej potyczki z oddziałem z tegoż miasta. Jednak do pierwszej większej walki doszło 5 lipca, kiedy to po zwycięstwie krzyżowców wojska cesarskie zostały zmuszone odwrotu za mury Konstantynopola. Miasto stawiało zacięty opór, wszystkie szturmy na mury kończyły się porażką atakujących, czyli krzyżowców. Dopiero kilka dni później wojska krzyżowców razem z armią Wenecjan zdołały przerwać linię obrony i zdobyć miasto. Jednak okazało się, że uzurpator uciekł. Wtedy uwolniono z więzienia ojca Aleksego IV Angelosa, czyli Izaaka II Angelosa. W zdobyciu miasta pomogli, a raczej nie przeszkodzili mieszkańcy Konstantynopola, gdyż nie lubili swojego nowego władcy i woleli, żeby rządził nimi Izaak II Angelos. Ten jednak za namową krzyżowców zgodził się na bycie razem cesarzem ze swoim synem Aleksem IV Angelosem, którego to koronacja na cesarza odbyła się pierwszego dnia roku 1203, czyli pierwszego stycznia tysiąc dwieście trzeciego roku. Jednak, kiedy to wstąpił już na tron zastał skarbiec cesarski pusty i nie miał czym zapłacić krzyżowcom i Wenecjanom. Powiedział, więc im, żeby jeszcze poczekali, a on im zapłaci. Jednakże, dni mijały, a on dalej nie zapłacił im należnej kwoty za pomoc w zdobyciu Konstantynopola i tronu. Kiedy w końcu cierpliwość krzyżowców się skończyła i ruszyli szturmem na Konstantynopol, który jednak zdołał się obronić. Zapasy jedzenia krzyżowców kończyły się szybko, lecz na pomoc przyszedł im znowu lud cesarstwa bizantyjskiego pomagając im. Buntownik stojący na czele buntu przeciwko nowemu władcy, czyli przeciwko Aleksowi IV Angelosowi z pomocą krzyżowców zdobył Konstantynopol. Co ciekawe Konstantynopol nigdy nie został zdobyty przez około ośmiuset lat, a podczas jednej wyprawy krzyżowej aż dwa razy choć był miastem chrześcijańskim, wierzącym w Boga. Po zdobyciu miasta, aby przejąć tron buntownik Aleks Dukas zwany Murzuflosem, na początku zabił innego pretendenta do cesarskiego tronu, czyli Mikołaja Kanabosa. Następnie zabił też samego cesarza, czyli Aleksego IV Angelosa. Po naturalnej śmierci jego ojca, Aleks Dukas został jedynym pretendentem do tronu, w wyniku czego został cesarzem bizantyjskim. Jednak on także odmówił zapłaty krzyżowcom, których po tylu bitwach, szturmach i potyczkach nie było już tak wielu jak na początku, kiedy przypłynęli do Konstantynopola. Jednak poczuli się oszukani i rozgorzała im w duszy chęć zemsty, ponieważ została urażona ich duma. Zaczęli szturmować Konstantynopol, mając choć mniej ludzi to jednak mający widoczny cel i urażoną ambicję. Jednak mimo to przez pierwsze kilkanaście dni nic nie osiągnęli. Dopiera jeszcze kilka dni później udało im się zrobić wyłom w murach Konstantynopola i wdarli się do środka grabiąc, paląc i mordując niewinnych ludzi. To jednak było w tamtych czasach normalne.
Piąta krucjata rozpoczęła się w roku 1217 i wzięło w niej udział wielu liczących się rycerzy i wielmożów. Na początku, kiedy dotarli już na miejsce okazało się, że wojska muzułmańskie wycofały się do Damaszku, a trwała wtedy zima i król Węgier, który dowodził tą częścią wojsk nie zdecydował się na oblężenie tego miasta i wycofał się. Następnie flota krzyżowców zdobyła twierdzę w pobliżu Damietty, która to otworzyła im drogę do oblężenie tegoż to miasta. W listopadzie 1219 roku krzyżowcom w końcu udało się zdobyć Damiettę postanowili podbić cały Egipt i ruszyli na największe miasto w całym Egipcie, czyli na Kair. Jednak przez słabe dowództwo wojska muzułmańskie łatwo ich okrążyły, a ich flota odcięła ich od Damietty. W tej sytuacji krzyżowcy musieli skapitulować. Po roku opuścili także zdobytą Damiettę i powrócili do Akki.
Szósta wyprawa krzyżowa rozpoczęła się w 1248 roku, a zakończyła się w 1254 roku. Wzięło w nim udział głównie rycerstwo francuskie. Głównym jej dowódcą był król Francji Ludwik IX. Celem znów miało być zdobycie Egiptu, które w poprzedniej krucjacie zakończyło się porażką, może nie kompletną, ale porażką. Na początku krzyżowcy zdobyli Damiettę i jak kilkadziesiąt lat wcześniej ruszyli na Kair. Jednak w bitwie pod nim większość francuskiego rycerstwa razem z samym królem Ludwikiem IX została pojmana do niewoli. Za odzyskanie wolności mieli zapłacić równowartość odpowiadającą poborowi podatkowemu przez dwa lata, czyli bardzo dużą kwotę oraz oddać Damiettę w ręce ludzi sprawujących władzę w Egipcie. Kiedy Ludwik IX wrócił postanowił rozbudować fortyfikacje w Akce i Jaffie, czyli miastach zdobytych podczas III wyprawy krzyżowej. Następnie pokonany wrócił do własnego kraju. To była następna wyprawa krzyżowa zakończona całkowitą porażką.
Siódma wyprawa krzyżowa również pod dowództwem króla Ludwika IX, który chciał udowodnić, że nie jest takim złym dowódcą wojskowym jakim każdy myślał, że jest, skoro w poprzedniej wyprawie krzyżowej dostał się razem z większością rycerstwa do niewoli i musiał zapłacić ogromny okup za własne i ich życie. Ruszył wspólnie z własnymi wojskami oczywiście oraz z wojskami Anglii. Na początku, a zarazem na końcu krzyżowcy postanowili zaatakować miasto Tunis. Jednak podczas jego oblężenia doszło do zarazy rozprzestrzeniającej się wśród Europejczyków. Wśród jej ofiar był między innymi sam król Francji Ludwik IX. Kiedy rycerze francuscy dowiedzieli się o śmierci swojego króla wycofali się do Francji, a raczej uciekli i już nigdy nie wrócili. Była to ostatnia wyprawa krzyżowa.
Moim zdaniem, wyprawy krzyżowe były bardzo negatywnym działaniem, ponieważ Kościół powinien szerzyć wiarę pokojowo, a nie paląc, grabiąc i mordując. Poza tym zginęło podczas nich mnóstwo znakomitych rycerzy, a nic dobrego one nie przyniosły. Przez nie Europa stała się słabsza militarnie i możliwe, że dlatego Muzułmanie, którzy później zmienili się w Imperium Osmańskie byli tak strasznie potężni. Wyprawy te na pewno musiały bardzo dużo kosztować i przez to niewinni mieszczanie i chłopi mieli powiększone podatki, a przecież nic z tego nie mieli. Ale przecież nie ginęli tam tylko rycerze i królowie, ale w szczególności także cywile, którzy byli werbowani głównie z biednych mieszkańców jakiegoś państwa, czyli głównie z chłopów, którzy musieli ginąć za ludzi, którzy nie byli z całą pewnością tego godni. Nikt nie byłby tego godzien. Jednak najgorsze jest, że nic oni nie osiągnęli. Oni nie rozprzestrzenili wiary, ani nie zdobyli nowych miast, a jeśli nawet jakieś pojedyncze zdobyli to za chwilę je stracili. Najgorzej ze wszystkich zachowywali się jednak papieże, którzy zachęcali do takich wypraw kryjąc się chęcią szerzenia wiary, a tak naprawdę chcieli kontrolować więcej regionów, a władcy Europejscy chcąc się przypodobać im spełniali ich prośby i wyruszali na wyprawę i często z niej nie wracali, ale i tak Kościół naciskał na następnych mimo poniesionych porażek. Same wyprawy krzyżowe miały też z całą pewnością złych lub słabych dowódców, którzy albo zgadzali się na atak na chrześcijańskie państwo jakim były Węgry, lub dający się rozbić w drobny mak jak Konrad III, czyli władca Niemiec lub Ludwik IX władca Francji, który nawet dostał się do niewoli i musiał wypłacić ogromny okup, a w czasie następnej wyprawy krzyżowej zmarł. W mojej opinii Kościół chcąc szerzyć wiarę chrześcijańską powinien wysłać misjonarzy do państw innej wiary albo pokazać im na czym polega ta wiara, bo pokazali dokładnie coś odwrotnego od wiary chrześcijańskiej mówiącej przecież, aby być dobrym człowiekiem, czyli pomagać innym w potrzebie, a także traktować swojego bliźniego jak siebie samego, a nie go ograbiać lub nawet jak się często podczas takich wypraw krzyżowych zdarzało zabijać.