Żołnierze z Westerplatte

"; iemieckich karabinów maszynowych, placówkę milicji gdańskiej i odparli atak. Po 90 minutach Niemcy wycofali się. Drugie natarcie ruszyło jeszcze tego samego dnia, tym razem jednak poprzedził je długi ostrzał niemiecki placówki „Prom”. Nacierały ponownie te same jednostki niemieckie. Kiedy Niemcy zbliżali się do „Promu”, por. Leon Pająk nakazał ostrzał z moździerzy, który odrzucił i rozproszył napastników. Pancernik ponownie otworzył ogień, a jeden pocisk ranił porucznika Pająka. Ten zdał dowodzenie moździerzami chorążemu Janowi Gryczmanowi. Kolejny pocisk uszkodził polskie działko, niszcząc przyrządy celownicze. Niemcy natarli po raz trzeci na „Prom” i kolejny raz zostali rozbici. Załodze jednak zaczynała kończyć się amunicja, wobec tego Gryczman nakazał swoim żołnierzom odwrót do wartowni 1. Jednocześnie placówka „Fort” odpierała ataki esesmanów. O godzinie 12:30 atak ostatecznie załamał się. Niemcy byli zaskoczeni oporem Polaków i na razie zaniechali kolejnych szturmów. Ostrzał z pancernika, moździerzy i działek trwał. Patrole niemieckie cały czas szukały słabych punktów polskiej obrony. Polacy stracili 4 żołnierzy, rannych mieli 10. Niemieckie straty to 20 zabitych i 140 rannych.
2-7 września
W Gdańsku miały się odbyć uroczystości z okazji włączenia go do Rzeszy, więc Hitlerowi zależało na tym, aby jak najszybciej zdobyć Westerplatte. Postanowiono złamać morale obrońców.
2 września doszło do nalotu lotniczego na placówkę, przeprowadzoną siłami 60 bombowców. Trafiona została wartownia numer 5, pod której gruzami zginęło co najmniej 6 obrońców. Uszkodzono również poważnie koszary. Major Sucharski traci zmysły i rozkazuje wywiesić białą flagę. Nad sytuacją jednak zapanował Franciszek Dąbrowski, przejmując dowodzenie i rozkazując natychmiastowe zdjęcie białej flagi. Nakazuje odizolować majora od reszty. Kilku żołnierzy ucieka do koszar oraz odmawia powrotu na stanowiska. Najprawdopodobniej zostali rozstrzelani.
W następnych dniach Polacy trwają w fortyfikacjach, znosząc ostrzał artyleryjski i mniejsze niemieckie natarcia. Niemcy rozpoczynają przygotowywania do ostatecznego szturmu. 4 września sprowadzono ciężkie moździerze i miotacze ognia. Do ostrzeliwania fortyfikacji dołączyły jeszcze 2 torpedowce. 6 września Niemcy podjęli próbę podpalenia lasu utrudniającego szturmy. Pierwsza próba jednak została udaremniona przez ogień broni maszynowej i polskie działko przeciwpancerne, które zniszczyło cysternę. Przy drugiej próbie podpalono las, jednak pożar nie rozprzestrzeniał się. Rano, 7 września, oddziały niemieckie rozpoczęły ogromną kanonadę. Dotarł również batalion saperów. Po godzinnym ostrzale ruszono do ataku, a saperzy spalili las. Polacy jednak odparli i ten szturm. Był to jednak ostatni ich wysiłek. Major Sucharski poddał koszary około godziny 10:15.
Straty niemieckie szacuje się na 30-50 zabitych i co najmniej 140 rannych. Obrona Westerplatte miała ogromne znaczenie propagandowe; podnosiła morale ludności cywilnej i żołnierzy na froncie („Jak oni wygrywają, to my nie wygramy?”). Każdego ranka radio zaczynało audycję od komunikatu „Westerplatte broni się nadal”. 8 września nadano komunikat „Westerplatte upadło. Wszyscy zginęli”. Dlatego też w wierszu Konstantego Gałczyńskiego do nieba idą wszyscy obrońcy.