An

„AN“
W gramatyce języka angielskiego „AN“ zalicza się do grupy tak zwanych przedimków nieokreślonych.
Przedimki w języku angielskim są zagadnieniem spędzającym sen z powiek wielu uczniom. Dzieje się tak dlatego, że nie są one w żaden sposób przetłumaczalne na język polski, ponieważ w naszej gramatyce po prostu nie występują. Nie można zatem wytłumaczyć ich zastosowania posługując się porównaniami i przykładami pochodzącymi z naszego ojczystego języka.
Aby ułatwić choć trochę zrozumienie tego zagadnienia zacznę od prostego wytłumaczenia, czym są owe „przedimki“. Otóż, są one niczym innym jak wyrażeniem, które występuje przed rzeczownikiem i definiuje nam dany rzeczownik jako “określony“ lub “nieokreślony“.
Zapytacie pewnie: ale co to takiego “rzeczowniki nieokreślone” i “rzeczowniki określone”? A więc, rzeczowniki nieokreślone to takie o których wspominamy po raz pierwszy gdy o coś pytamy, o czymś piszemy lub mówimy (czyli, potocznie mówiąc: nie zostały wcześniej wspomniane, określone, nazwane).
Rzeczowniki określone to takie, o których nie wspominamy po raz pierwszy, tylko doskonale wiemy kim/czym one są (czyli, potocznie mówiąc, zostały już wcześnie wspomniane, określone, nazwane).
W języku angielskim występują poniżej wymienione rodzaje przedimków:
• tzw. nieokreślone – zaliczają się do nich przedimki „a“/„an“
• tzw. określone – zalicza się do nich przedimek „the”
• tzw. ”zerowe” – czyli jego całkowity brak przed rzeczownikiem (gdy nie ma podstaw do zastosowania ani przedimka nieokreślonego, ani przedimka określonego).
Naszym dzisiejszym zagadnieniem na którym skupimy swoją uwagę jest przedimek nieokreślony „an“. Jak już wspomniałam wyżej, „an” należy do grupy przedimków nieokreślonych, czyli jest stosowany zawsze wtedy, kiedy mówimy lub piszemy o danym rzeczowniku po raz pierwszy. Zanim przejdziemy jednak do konkretnych przykładów poniżej przedstawię ogólne zasady stosowania przedimka nieokreślonego „AN“.
Przedimek nieokreślony „AN“ występuje przed:
• rzeczownikami policzalnymi, ale wyłącznie w liczbie pojedynczej
• rzeczownikami o których wspominamy po raz pierwszy i które nie zostały wcześniej określone
• rzeczownikami które fonetycznie (czyli uwaga! – nie pisemnie, a podczas ich wymawiania) zaczynają się na samogłoskę, np. an apple, an oak, an elephant, an egg. Jeśli natomiast mamy do czynienia z rzeczownikiem który pisemnie zaczyna się od samogłoski, ale fonetycznie (podczas wymowy) jako pierwsza słyszymy spółgłoskę, zamiast „an“ zastosujemy tylko i wyłącznie „a“. Przykładem może być jednorożec, czyli unicorn. Pomimo, iż pisemnie rozpoczyna się od samogłoski („u“), wymawiając go słyszymy na początku spółgłoskę „ju“ (ˈju:nɪkɔ:n). Zasada ta działa również w odwrotnym kierunku, tzn. kiedy rzeczownik zaczyna się na spółgłoskę w piśmie, ale w wymowie słyszymy na początku samogłoskę, to wtedy też zastosujemy przedimek „AN“. Przykładem może tutaj być słówko uczciwość, czyli honesty. Ponieważ spółgłoska „h“ jest w tym wyrazie niema, fonetycznie zaczyna się on więc na samogłoskę „o“ (ˈɒnɪsti). Również tutaj zastosowanie znajdzie więc przedimek nieokreślony „AN“: • przed przymiotnikami które opisują dany rzeczownik (np. an old egg). Podobnie jak powyżej, tutaj też kierujemy się zasada wymowy danego wyrazu. Jeśli sam rzeczownik zaczyna się na spółgłoskę, ale poprzedzający go przymiotnik na samogłoskę, to ma on pierwszeństwo i zastosujemy tutaj przedimek „AN“, np. an old book. Jeśli natomiast rzeczownik zaczyna się na samogłoskę, ale poprzedzający go przymiotnik ma na początku spółgłoskę (również fonetycznie), to tutaj zastosujemy „A“ zamiast „AN“, np. a fresh egg. W trzecim przypadku, tj. kiedy przymiotnik pisemnie zaczyna się spółgłoską, ale fonetycznie samogłoską, zastosujemy przedimek „AN“, np. an honest person, an hourly rate
• przed rzeczownikami, które określają dany zawód (pod warunkiem, że fonetycznie zaczyna się on na samogłoskę), np. She is an astronaut. • rzeczownikami, które określają jedną z wielu rzeczy, np. There is an interesting book in our library (W naszej bibliotece znajduje się interesująca książka – jedna z wielu).
Chcąc lepiej zobrazować zastosowanie przedimka nieokreślonego „AN“ proponuję wyobrażenie sobie konkretnej sytuacji, np. podczas śniadania. Jako przykład posłuży nam tutaj wyżej wspomniane jajko. Załóżmy, że chcemy zjeść jedno jajko. Gdy mama zapyta się więc „What would you like to eat for breakfast?“(Co chciałbyś zjeść na śniadanie?), to po angielsku odpowiemy wtedy właśnie „I’d like to eat an egg” (chciałbym zjeść jakieś/jedno jajko). Dlaczego “AN”? – ponieważ chodzi tu o jakieś/jakiekolwiek jajko, o którym po raz pierwszy wspomnieliśmy, chcąc odpowiedzieć na zadane pytanie. Na dodatek mówimy o jajku w liczbie pojedynczej i jest ono rzeczownikiem policzalnym. Moglibyśmy również sprecyzować naszą odpowiedź i opisać jajko przymiotnikiem, np. “I’d like to eat a soft-boiled egg” (chciałbym zjeść jakieś/jedno jajko na miękko). Brawo! Dobrze zaobserwowaliście – przedimek “AN” nie może być w tym przypadku zastosowany, ponieważ sam rzeczownik zaczyna się wprawdzie na samogłoskę, ale poprzedzający go przymiotnik już nie. Dlatego zamiast „AN“ użyliśmy tutaj po prostu „A“.
Jeśli ktoś woli naukę na zasadzie przeciwieństw, poniżej znajdzie ogólne zasady kiedy NIE UŻYWAMY przedimka nieokreślonego „AN“.
Przedimek nieokreślony „AN“ nie występuje przed: