Sitcom
Zamień czytanie na oglądanie!
i ucz się szybciej!
Sitcom /ˈsɪt.kɒm/ w skrócie to ‘komedia sytuacyjna, czego rozwinięciem jest ‘situation comedy’.‘Sitcom’ to rzeczownik, który w języku angielskim amerykańskim oznacza ‘serial telewizyjny, w którym postacie są uwikłane w zabawne sytuacje w każdym odcinku’. Często takie komedie-seriale były tworzone z udziałem publiczności. Rzeczownik w liczbie mnogiej o ‘sitcom’ to ‘sitcoms’.Telewizyjny sitcom to gatunek, który przez lata wzbudzał wiele kontrowersji, jednak oprócz ogromnego sukcesu w zakresie oglądalności, przyniósł również kilka ważnych programów, które okazały się twórczymi punktami kulminacyjnymi dla telewizji zarówno w Wielkiej Brytanii, jak i w Ameryce. Ponadto sitcom, bardziej niż jakikolwiek inny inny gatunek, poza operami mydlanymi, aspiruje do zaoferowania spojrzenia na na świat rzeczywisty, choć z perspektywy komicznej. Ze wszystkich tych powodów sitcom jest ważnym obszarem mediów, który warto śledzić. A przy okazji można się pośmiać.Sitcom oznacza po prostu 'komedię wynikającą z sytuacji’. Ze względu na konieczność poświęcenia dużej ilości czasu i miejsca na stworzenie postaci i scenerii oraz na rozwinięcie relacji z publicznością, sitcom jest zwykł być formą zarezerwowaną wyłącznie dla radia; wywodzi się z radia lat 40. i zaowocował w telewizji w latach 50. XX wieku dzięki takim hitom jak „I Love Lucy” w USA i „Hancockʼs Half Hour” w Wielkiej Brytanii. Terminy „komedia sytuacyjna” lub „sitcom” nie były powszechnie używane aż do lat 50. Wcześniejsze przykłady pojawiały się w radiu, ale za pierwszy sitcom telewizyjny uważa się „Pinwright’s Progress”, dziesięć odcinków wyemitowanych przez BBC w Wielkiej Brytanii w latach 1946-1947. W Stanach Zjednoczonych natomiast, reżyser i producent William Asher został uznany za „człowieka, który wymyślił sitcom”, po wyreżyserowaniu ponad dwóch tuzinów wiodących sitcomów, w tym „I Love Lucy”, od lat 50-tych do 70-tych. Sitcomy są zwykle serialami filmowanymi na wiele kamer przed żywą publicznością.Te dwa przełomowe programy wyznaczyły amerykańskie i brytyjskie odmiany sitcomu na różnych kursach i rozwinęły odrębne style, które dominują do dziś. Amerykańskie sitcomy są zazwyczaj tworzone przez zespół scenarzystów, a do każdej hitowej serii produkuje się dużą liczbę odcinków, aby wspomóc syndykalizację – czyli sprzedaż programów do partnerskich stacji telewizyjnych, dzięki czemu powtórki pojawiają się przez lata po zakończeniu produkcji -> przykład polski – „Miodowe Lata”, które wyprodukowane oficjalnie na licencji przez Polsat, są obecnie dostępne na przykład na kanale Puls 2. Z artystycznego punktu widzenia, system zespołowy stawia na pierwszym miejscu siłę „gagu” (czyli żartu) i pozwala na dopracowanie każdej linijki tekstu dla uzyskania maksymalnego efektu. Najlepsze amerykańskie spektakle wyróżniają się dużą ilością sztucznie generowanego śmiechu i bardzo ograniczoną fabułą. Niemniej jednak, istnieje też tendencja do rozwijania wątków pobocznych w sitcomach. Wartym odnotowania jest fakt, że sub-ploty (w kontekście sitcomu) mogą rozwijać się przez kilka odcinków, cały sezon lub nawet całą serię. Na przykład, Ross i Rachel rozwijali swój związek przez prawie całą serię „Przyjaciół”.Jak w przypadku większości gatunków, istnieją pewne reguły, które definiują sitcom. Częściowym powodem krytyki, z jaką spotkał się sitcom jest to, że te konwencje zostały uznane zbyt sztywne, do tego stopnia, że są postrzegane jako tłumiące kreatywność i two
W tej chwili widzisz tylko 50% opracowania
by czytać dalej, podaj adres e-mail!Sprawdź również:
Dodaj komentarz jako pierwszy!