Wacław Berent

Wacław Berent urodził się w Warszawie 28 września 1873 roku, pochodził z rodziny mieszczańskiej. Jego rodzicami byli Wacława Paulina oraz Karol, który był uczestnikiem powstania styczniowego. Uczęszczał do prywatnego Gimnazjum Wojciecha Górskiego w Warszawie oraz ukończył studia na Uniwersytecie Zuryskim i Uniwersytecie Ludwika i Maksymiliana w Monachium. Gdy miał 22 lata otrzymał nagrodę doktora nauk przyrodniczych. Wtedy już na stałe zamieszkał w Warszawie. Wacław bardzo dużo podróżował po krajach Europy, najczęściej bywał w takich krajach jak Austria, Niemcy czy Włochy. Biegle znał języki francuski, rosyjski, niemiecki oraz włoski. W 1884 roku zadebiutował opowiadaniem ,,Nauczyciel”. Niewiele później wydał także szkic w „Gazecie Polskiej” ,,Przy niedzieli”. A już w 1985 ogłosił powieść Fachowiec. W 1886 roku rozpoczął współpracę z czasopismem „Wszechświat”. Swoją pierwszą miłość spotkał w Warszawie, a dokładnie była to Bronisława Mierz-Brzezicka, która dopiero zaczynała swoją przygodę z poezją. Był w niej długo zauroczony, nawet opisał ją w swojej powieści Kredowe Koło, która została zniszczona. W pierwszych 10 latach XX wieku był związany z periodykiem „Chimera” Zenona Miriama Przesmyckiego. Na stałe wszedł do jego grona współpracowników. Wacław drukował m.in. powieść polifoniczną o artystach czy też satyrę, ironię. Okres współpracy z „Chimerą” był najlepszy w całej literackiej karierze Pana Berenta. Nigdy potem nie napisał tylu tekstów co w tym czasie. W 1905 roku wydał broszurę polityczną „Idea w ruchu rewolucyjnym”. W 1911 roku wydał kolejne swoje wielkie dzieło pod tytułem Ozimina. W latach 1917-1918 powstało kolejne dzieło „Opowieść Rybałta”, którego tytuł w późniejszych latach został zmieniony na „Żywe kamienie”.
W dwudziestoleciu międzywojennym pisarz bardziej skupił się na pracy tłumacza, ale pojawiły się przekłady takie jak „Wróg ludu” Ibsena czy krótkie utwory Johanna Wolfganga Goethego oraz innych. Berent oprócz tego wydał trzy tomy opowieści biograficznych o wybitnych osobistościach kultury. W roku 1920 został współredaktorem Nowego Przeglądu Literatury i Sztuki. A już w 1924 roku zredagował serię wydawniczą Opowieści Zwięzłe. W 1933 roku powołano Wacława do Polskiej Akademii Literatury. Oprócz tego był też członkiem Towarzystwa Literatów i Dziennikarzy Polskich w Warszawie. W latach 1934-1939 ogłosił kilka wspania