Jan Jakub Rousseau

Gdy widzimy nazwisko Jean-Jacques Rousseau pierwsze co nam przychodzi na myśl, to fakt, że zapisał się na kartach historii jako wielki filozof. Skąd się jednak wziął człowiek którego nazwisko powraca na każdym kursie filozofii?
Rousseau urodził się w rodzinie wyznania protestanckiego pochodzącej z Genewy. Jego ojciec był zegarmistrzem, zaś matki nigdy nie było dane mu poznać, gdyż zmarła przy porodzie. Jego ojciec postanowił nie wychowywać syna samodzielnie oddając go na rzecz wuja. Można zatem powiedzieć, że życie Rousseau było od początku w pewnym sensie niekompletne; możemy to dostrzec podczas jego tułaczki w roku 1728. Jako młody wówczas człowiek był zagubiony, błąkając się, czasami nawet dopuszczał się kradzieży. Mimo wszystko wykonując różne prace zdobył dużo kompetencji, a nawet zamiłowanie do muzyki. Podczas wędrówki poznał panią Louise de Warens, z którą w późniejszym okresie czasu odnowił kontakt, a ukończywszy 21 rok życia wszedł z nią w relację romantyczną. Znajomość z ową kobietą była na tyle ważna, że podczas ich romansu mógł zarządzać jej majątkiem, a następnie podjąć ważne dla niego wykształcenie, co zaowocowało napisaniem przez niego swoich pierwszych prac w 1734 roku. Niestety cztery lata później romans kochanków zakończył się fiaskiem, a Rousseau był zmuszony do znalezienia innej posady.
Najbardziej znana koncepcja tego genewskiego myśliciela głosiła, że postęp nie sprawia, że człowiek staje się dobry – wręcz przeciwnie, w owym przypadku postęp oznaczał zepsucie. Wytwory kultury takie jak: muzyka, literatura, a nawet sztuka, sprawiają, że umysł ludzki wchodzi w stan degradacji; czyli, de facto, zepsucia. Według Rousseau człowiek rodził się przysposobiony w instynkty, które sprawiały, że wydobywało się z niego dobro, zaś ironicznie wytwory kultury stworzone przez człowieka owe instynkty mu odbierały. Filozof podkreślał, że człowiek niegdyś był osobą dobrą, ponieważ potrafił być istotą irracjonalną – irracjonalizm ten wywodził się z kierowania się instynktami w każdej dziedzinie życia, bez opierania się na gotowym planie, bez zwracania uwagi na konwencje czy etykiety społeczne. Człowiek pierwotny, człowiek lasu, człowiek dziki nie znał umownych struktur stworzonych przez hierarchiczne, imperialistyczne społeczeństwo, co jednocześnie dawało mu swobodę uczuć, które nie były naszpikowane kulturą pogoni za pieniądzem. Genewski myśliciel wierzył, że to właśnie brak życia w tak skonstruowanym społeczeństwie, oraz skupianie się wyłącznie na pierwotnych potrzebach nie popycha ludzi do negatywnych uczuć ta