Franciszek Bohomolec
Zamień czytanie na oglądanie!
i ucz się szybciej!
Franciszek Bohomolec to polski jezuita i wydawca oraz poeta a także komediopisarz i publicysta, uznawany za współtwórcę polskiego oświecenia.
Urodził się 29 stycznia 1720 roku na Białorusi. Był synem starosty, który trzech z siedmiu synów oddał do zakonu jezuitów. Sam również wstąpił do Towarzystwa Jezusowego po tym, jak odmówił przyjęcia godności podkomorzego. Franciszek Bohomolec jako siedemnastolatek wstąpił do zakonu jezuitów. Studiował filozofię na Akademii Wileńskiej. Podczas seminarium akademickiego rozpoczął pracę jako nauczyciel, gdzie opracował pracował dla uczniów akademii polsko-łacińską wersję słownika frazeologicznego Franciszka Wagnera. W tym okresie zainteresował się również twórczością Macieja Kazimierza Sarbiewskiego, którą inspirował się przy własnej pracy dydaktycznej.
W roku 1747 Franciszek Bohomolec wyjechał do Rzymu gdzie przez dwa lata studiował teologię, wyjazd ten pozwolił mu również poznać nowe prądy umysłowe. Po powrocie do kraju wykorzystał zdobyte doświadczenia, dzięki którym chciał doprowadzić do odrodzenia szkolnictwa, kultury i społeczeństwa. W 1751 roku został powołany przez prowincjał jezuitów na stanowisko nauczyciela retoryki w warszawskim kolegium. Wzbudził spore zainteresowanie swoją osobą podczas inauguracji Collegium Nobilium w 1752 roku, kiedy to wystąpił w obronie języka polskiego oraz rozwoju kultury narodowej, wygłaszając mowę „Pro ingeniis Polonrum”. Odwoływał się w niej do osiągnięć złotego wieku, pobudzając w ten sposób ambicje narodowe Polaków. Zwracał uwagę na odnowę oświaty poprzez zakładanie szkół i bibliotek, które stwarzałyby lepsze perspektywy rozwoju Polaków.
Wystąpienia jezuity spotkały się z bardzo szerokim odzewem, doceniano jego zdolności oratorskie oraz postawę intelektualną. Bohomolec piętnował dziwaczne nawyki językowe rodaków, zwracając uwagę na czystość języka młodzieży oraz nagminnie występujące w nim zapożyczenia. Uważał, że ze względu na swoją prostotę i bogactwo język czasów Zygmuntowskich jest wzorem doskonałej mowy. Rozważania nad polszczyzną rozwinął Franciszek Bohomolec w „Rozmowie o języku polskim” z 1758 roku. Jezuita swoje doświadczenia zdobyte w pracy dydaktycznej i literackiej wykorzystał w „Rozmowie o języku polskim”, w której porusza sprawy związane z poprawną polszczyzną oraz czystością języka.
W 1755 roku postanowił wydać zbiór prac swoich najzdolniejszych uczniów zatytułowany „Zabawki oratorskie”, które miały prezentować wysokie osiągnięcia uczniów oraz stanowić pomoc dydaktyczną dla młodszych rówieśników. Również „Zabawki poetyckie” wydane w 1754 roku i kilkakrotnie wznawiane miały zastosowanie edukacyjne. Zawierały one obszerny zestaw ćwiczeń poetyckich, wśród których znajdowały się między innymi
W tej chwili widzisz tylko 50% opracowania
by czytać dalej, podaj adres e-mail!Sprawdź również:
Dodaj komentarz jako pierwszy!