Horacy

Horacy to najwybitniejszy poeta rzymski. Tworzył on satyry- utwory piętnujące
ludzkie wady i negatywne zjawiska. Największą sławę przyniósł mu zbiór lirycznych pieśni Carmina. Ludzie uważali go za największego poetę, wychowawcę, filozofa i wieszcza, który jest pośrednikiem między ludźmi, a bogami. W swoich dziełach porównuje i pokazuje etykę
stoicką i epikurejską. Ta pierwsza (stoicyzm) opierała się na tym, że szczęście może osiągnąć tylko człowiek żyjący w zgodzie z rozumem i własną naturą. Zupełnym przeciwieństwem jest
etyka epikurejska (epikureizm), w której należy dążyć do odczuwania przyjemności i braku
cierpienia. Horacy często pokazuje hasło epikurejskie „carpe diem”- chwytaj dzień. Mówi o
tym, że należy korzystać z każdej chwili życia, zażywać przyjemności, ale też poświęcenia
czasu na pracę. Istnieje również Horacjanizm czyli ideologia stworzona przez samego
Horacego. Mówi ona o połączeniu dwóch etyk: stoickiej i epikurejskiej. Jako ciekawostkę
warto dodać, że najbardziej znanym polskim poetą, który pisał w stylu Horacego był Jan
Kochanowski.
Pierwszym wierszem, który opiszę jest Pieśń I, 11 („do Leukonoe”). Wiersz ten
zaliczamy do epiki stoickiej. Zakłada ona istnienie złotego środka czyli wybieranie tego, co
słuszne jest receptą na życie. „Do Leukonoe” jest zaliczany do liryki inwokacyjnej czyli liryki
zwrotu do adresata. Występują również przerzutnie czyli przerzucenie części zdania do
następnego wersu utworu. W tym utworze Horacy zwraca się do Leukonoe. To imię nie jest
przypadkowe. Została użyta tutaj pewna metafora, gdyż imię Leukonoe w języku greckim
oznacza kobietę radosną (czyli jest to opis adresata). Utwór rozpoczyna się od słów „Nie pytaj
próżno, bo nikt się nie dowie”. Autor pokazuje, aby nie pytać i nie dociekać czegoś co jest nie
dostępne. Tutaj mamy motyw „carpe diem”, ponieważ autor nakazuje skupienie się nad
dniem dzisiejszym i nie zastanawianiem się nad jutrem. Nikt nie jest w stanie przewidzieć
tego co los przyniesie mu w dniu jutrzejszym. Dokładnym podsumowaniem utworu są dwa
ostatnie wersy: Więc łap dzień każdy, a nie wierz ni trochę
W złudnej przyszłości obietnice płoche”. Podsumowując, autor nakazuje każdemu
człowiekowi zająć się tym, co tu i teraz i nie przejmować się dniem jutrzejszym.
Drugim wierszem jest „O co Poeta prosi Apollina?”. Tutaj również autor pokazuje
zasadę złotego środka, jednak wiersz jest napisany trochę w innym kontekście. Autor prosi
tylko o jedną, dla niego najważniejszą rzecz czyli zdrowie. Podkreśla, że do szczęścia nie
potrzebne mu materialne majątki. On do szczęścia potrzebuje tylko zdrowia, o które bardzo
prosi. Jako ciekawostkę można dodać, że Autor prosi Apollina w dzień poświęcenia mu
świątyni na Palatynie. Oficjalne poświęcenie, czyli dzień Apollina wypada co roku 9
października. Podsumowując ten utwór, Autor wskazuje, aby prosi o rzeczy najbardziej
potrzebne czyli zdrowie. Mamy tutaj po raz kolejny motyw „carpe diem”, gdyż autornakazuje prosi o to co przyda nam się w dniu dzisiejszym. Po raz kolejny mówi o tym, aby
troszczyć się o dzisiaj, a nie o jutro, które może nie nastać. Dlatego należy „chwytać dzień” i
najwięcej z niego skorzystać.
Trzeci wiersz, który opiszę to wiersz „Pieśń zimowa”. Ten utwór Horacego zaliczamy
do liryki refleksyjnej czyli do liryki, której tematem jest los człowieka i jego egzystencja.
Tutaj także autor nakazuje skupić się na dniu dzisiejszym, bo to co ma się stać jutro nie
należy do ludzi, ale do bogów. W wierszu mamy głównego bohatera- Taliarch, który jest
stworzony przez Horacego na potrzeby utworu. Poucza młodzieńca, aby spokojnie
przyjmował każdy kolejny dzień życia. Autor nakłania czytelników do ideologii „carpe
diem”, bo ona prowadzi do całkowitego szczęścia. Można ten utwór podsumować w ten
sposób, że każdego dnia trzeba robić jak najwięcej i najbardziej się starać, bo nie wiadomo co
przyniesie jutro.
Kolejny wiersz to utwór „Do Mecenasa”. Jest to dość nietypowy i bardzo
charakterystyczny wiersz z poezji Horacego. Autor koncentruje się na przemianie w łabędzia.
Mówi o stopniowym, ale dużym rozwoju- wyrastają skrzydła, pokazują się na ciele pierwsze
pióra. Autor odbywa lot nad światem. Pokazuje on w ten sposób, że został wyróżniony i
otrzymał niesamowitą moc- latania. Nawiązuje on do tego, że ptaka mogą podziwiać wszyscy
ludzie na świecie. Jest to oczywiście metafora, gdyż Horacy próbuje nam pokazać, jak jego
dzieła będą znane, wielkie pod względem mądrości i wychwalane przez wszystkich. Również
lot ptaka wskazuje nieśmiertelność poety. Jest to również nawiązanie do całej twórczości
Horacego, która jak wspomina jest i będzie nieśmiertelna, czyli nigdy nie zniknie z pamięci
czytelników i świata, pomimo upływu tak wielu lat. Można to również zaobserwować dzisiaj,
ponieważ Horacy tworzył w czasach przed naszą erą, a mimo tego po upływie tak wielu
tysięcy lat wiersze Horacego są dalej znane na świecie, o czym mówi Autor w tym tekście.
Następnym wierszem jest dzieło „Do Pompejusza Grosfusa”. Jak sama nazwa
wskazuje wiersz