Michał Bałucki

Życiorys
Michał Bałucki (znany również pod pseudonimem Elpidon ) to polski pisarz i publicysta okresu pozytywizmu. Urodził się 29 września 1837 roku w Krakowie. Pochodził z rodziny mieszczańskiej, jego ojciec był krawcem, matka zaś prowadziła kawiarnię. Uczęszczał do gimnazjum Świętej Anny, a następnie rozpoczął naukę na Uniwersytecie Jagiellońskim, kolejno na wydziale matematyczno-fizycznym i historyczno-literackim. W roku 1857 zaczął czynnie uczestniczyć w spotkaniach artystów, które odbywały się w pracowni rzeźbiarskiej Parysa Filippiego.
W 1861 roku zajął się współredagowaniem tygodnika „Niewiasta”, pismo to odegrało znaczącą rolę, ponieważ popierało emancypację kobiet, występując przeciw ówczesnym formom wychowania dziewcząt. Po przebyciu ciężkiej choroby mózgowej i powrocie do zdrowia przerwał na pewien czas zajęcia literackie oraz pracę w redakcji, podejmując pracę jako nauczyciel w jednym z Częstochowskich gimnazjów.
Bałucki nigdy nie walczył w powstaniu styczniowym, nie oznacza to jednak, że los ojczyzny był mu obojętny. Pisarz wspierał stronnictwo czerwonych i aktywnie uczestniczył w organizacjach spiskowych w Galicji. Konsekwencją tego działania było aresztowanie w 1863 roku, które zakończyło się rocznym pobytem w więzieniu. Po wyjściu na wolność przez jakiś czas mieszkał w Warszawie, po czym przeniósł się do Krakowa. W roku 1867 ponownie zajął się redagowaniem tygodnika, wraz z Alfredem Szczepańskim, tym razem był to tygodnik dla kobiet „Kalina”. Od 1869 roku pisał do dziennika „Kraj” cotygodniowe felietony zatytułowane „Tygodnik krakowski”.
W roku 1871 jego sztuka pt. „Pracowici próżniacy” została nagrodzona w krakowskim konkursie dramatycznym. Kolejną nagrodą w konkursie „Kuriera Warszawskiego” cieszył się w 1892 roku, kiedy to został nagrodzony za komedię pt. „Flirt”.
Pod koniec życia wiódł spór z ruchem młodopolskim. Jego sztuki odnosiły liczne niepowodzenia, a lekarz zdiagnozował u niego nerwicę. Wszystkie te zdarzenia źle wpływały na samopoczucie i psychikę pisarza.
W konsekwencji Bałucki 17 października 1901 roku popełnił samobójstwo, strzelając z rewolweru w skroń. Pochowany został na Cmentarzu Rakowickim. Uroczystość pogrzebowa odbyła się bez religijnej oprawy ponieważ kardynał Jan Puzyna nie wyraził na to zgody. Nie przekonały go nawet prośby marszałka Potockiego oraz radcy Wodzickiego.
Niedługo po śmierci pisarza mieszkańcy miasta zebrali fundusze aby wystawić mu pomnik. Wykonania tego pomnika podjął się Tadeusz Błotnicki. Pierwotnie pomnik ten miał staną