François René De Chateaubriand

François-René de Chateaubriand był słynnym francuskim pisarzem, politykiem i dyplomatą. Hm, był słynny, a jednak niewiele o nim słyszymy. Dowiedzmy się więcej!
François był głównym przedstawicielem wczesnego francuskiego romantyzmu. Urodził się czwartego września tysiąc siedemset sześćdziesiątego ósmego roku w Saint-Malo. Pochodził ze starej rodziny szlacheckiej. Miał dziesięcioro rodzeństwa, z czego przeżyła szóstka. François był najmłodszy. Gdy się urodził, piastunka z obawy o jego zdrowie oddała go pod opiekę Matce Bożej. Młodość spędził w bretońskich szkołach i rodzinnym zamku w Combourg. Jego surowy ojciec chciał, by został marynarzem, a matka, by był księdzem. Sam François, kiedy skończył szkołę i udawał się na studia do Dinan, postanowił zostać księdzem. Powołanie jednak nie przetrwało i przyszły pisarz w tysiąc siedemset osiemdziesiątym czwartym roku wrócił do rodzinnego Combourg. Spędził tam trzy lata, pogrążony w książkach i rozmowach z ulubioną siostrą Lucille.
Odmianę w jego życiu przyniosła śmierć ojca w tysiąc siedemset osiemdziesiątym szóstym. Razem z Lucille i inną siostrą Julie przeniósł się wtedy do Paryża. Wraz z początkiem tysiąc siedemset dziewięćdziesiątego pierwszego roku wyruszył do Ameryki z zamiarem odkrycia północnej drogi do Indii. Wrócił jednak niedługo później. Poślubił wtedy, by uzyskać środki na wyjazd, kobietę niezbyt ładną, a jak się później okazało, również niezbyt bogatą, czyli Celestą Buisson de la Vigne. W końcu za pożyczone pieniądze wyjechał z fałszywym nazwiskiem do Brukseli, a po jakimś czasie wyemigrował do Anglii.
François został nauczycielem w hrabstwie Suffolk, gdzie zakochała się w nim córka tamtejszego pastora. Jednak gdy dowiedziała się, że jest żonaty, nie pozostało mu nic innego, jak wrócić do Londynu. Wtedy rozpoczęła się jego przemiana duchowa – jego matka i rodzeństwo zmarło, a on się nawrócił.
Wtedy także powrócił do Francji i rozpoczął się okres, w czasie którego napisał kilka wspaniałych utworów. Później nastąpiła jego kariera polityczna. W 1821 pełnił funkcję ambasadora Francji, potem mianowany został na ministra stanu. W lipcu jednak podał się do dymisji w geście solidarności z ultrakonserwatywnymi ministrami: Villèlem oraz Corbièrem. Po mianowaniu na premiera Chateaubriand został ambasadorem Francji w Londynie. Później, jako minister spraw zagranicznych był inicjatorem francuskiej interwencji zbrojnej w Hiszpanii w obronie Ferdynanda VII przed siłami liberalnymi. W końcu został odwołany szóstego czerwca roku tysiąc osiemset dwudziestym czwartym. Sprawował funkcję ambasadora Francji w Rzymie z ramienia rządu Martignaca. Objął to stanowisko jednak dopiero dziewiątego października tysiąc osiemse