Stanisław Staszic

"; ju tego towarzystwa zostały docenione i w 1808 roku został jego prezesem. Zarówno na terenie Księstwa Warszawskiego jak i utworzonego później Królestwa Polskiego zajmował liczne i ważne stanowiska we władzach administracyjnych. Znana jest olbrzymia aktywność Staszica na rzecz górnictwa i hutnictwa. Doceniając jego zasługi w tych dziedzinach gospodarki funkcjonująca do dzisiaj Akademia Górniczo Hutnicza nosi imię Stanisława Staszica. Ważną rolę w życiu tego wielkiego wielkiego Polaka odgrywała działalność dobroczynna. Znakomitym przykładem tej działalności było powołanie w 1816 roku Towarzystwa Rolniczego Hrubieszowskiego które zajmowało się między innymi udzielaniem pomocy swoim członkom. Mówiąc o życiu i działalności Stanisława Staszica nie sposób pominąć jego twórczości literackiej. Na tym polu próbował sił już w okresie swej młodości, tłumaczył również Woltera i Homera, jednak tłumaczenia te nie były zbyt wysoko oceniane. Do największych przedsięwzięć literackich Staszica można zaliczyć pisany przez niego prawie trzydzieści lat poemat ,,Ród ludzki”. Pokazał w nim swoją koncepcję dróg rozwoju społeczeństw oraz mechanizmy rządzące historią. Utwór ten napisał wierszem, bo uważał że słowo rymowane jest szybciej przyswajane. Próby literackie okazały się niefortunne, a jego twórczość jest mało znana do dzisiaj. W ostatnich latach życia Staszic uzyskał liczne dowody uznania w postaci nagród, orderów i zaszczytów. A najwyższym odznaczeniem, które otrzymał od Rady Administracyjnej Królestwa Kongresowego był Order Orła Białego.
Staszic nie zawsze przestrzegał obowiązujących go z tytułu przynależności do stanu duchownego zasad postępowania. Mszy nie musiał odprawiać, ponieważ został od tego obowiązku oficjalnie zwolniony. Wśród mieszkańców Królestwa Kongresowego uchodził Staszic nie tylko za wzór pracowitości w realizacji podejmowanych zadań, ale również za wielkiego filantropa, hojnego dla innych, sobie zaś skąpiącego na każdym kroku. Jedyną rozrywką Staszica był teatr, w którym bywał prawie codziennie. Upływające lata wydawały się nie wywierać wpływu na aktywność publiczną Staszica. Po ukończeniu siedemdziesiątego roku życia nadal był bardzo żywotny a zarazem bardzo pracowity i wierny swoim ideałom. Jego nagła choroba w początkach 1826 roku była zaskoczeniem dla opinii publicznej. Mimo starań lekarzy zmarł w Warszawie 20 stycznia tegoż roku. Pogrzeb Staszica był wielką manifestacją narodową. Dowodził tym samym jak wielkim cieszył się on autorytetem i szacunkiem. Postać którą wybrałem miała bardzo duży wpływ na wszystkie dziedziny życia w ówczesnej Polsce.