Miron Białoszewski

Życiorys:
Miron Białoszewski był polskim poetą, dramatopisarzem, prozaikiem, ale też aktorem teatralnym. Urodził się 30 czerwca 1922 w Warszawie, przy ulicy Leszno 99 i tam też dorastał. Jego ojciec – Zenon Białoszewski – pracował jako urzędnik pocztowy, a matka – Kazimiera Białoszewska – zarabiała szyjąc. Podczas niemieckiej okupacji zdał egzamin dojrzałości (odpowiednik dzisiejszego egzaminu maturalnego) na tajnym nauczaniu w IV Państwowym Gimnazjum Męskim im. Adama Mickiewicza. Również podczas tajnego nauczania rozpoczął studia polonistyczne na Uniwersytecie Warszawskim, jednak nie udało mu się ich ukończyć. W roku 1942 przeprowadził się wraz z matką do nowego mieszkania przy ulicy Chłodnej 40, które udało się zdobyć jego ojcu. W latach 1942–1944 wraz ze swoim przyjacielem Stanisławem ,,Swenem” Czachorowskim prowadził on teatr konspiracyjny o nazwie ,,Teatr Swena”. Udało mu się przeżyć powstanie warszawskie, w którym nie brał udziału. W godzinie wybuchu powstania znajdował się on w swoim mieszkaniu. Po kilku dniach musiał jednak stamtąd uciec przed atakującymi Niemcami, przez co znalazł się na Starym Mieście. Później musiał uciekać kanałami z placu Krasińskich na ul. Warecką, a następnie do Śródmieścia Południowego. Kiedy powstanie upadło, Miron został złapany i trafił wraz z ojcem do obozu w Pruszkowie, skąd wywieziono ich do obozu w Lamsdorf. Zgłosili się wtedy do budowy gazowni w Opolu, dzięki czemu udało im się uciec do Częstochowy, a później w lutym 1945 roku z powrotem do Warszawy. Zaczął on wtedy pracę na Poczcie Głównej przy ulicy Nowogrodzkiej. Później podjął się pracy jako dziennikarz w ,,Kurierze Codziennym”, ,,Świecie Młodych” oraz ,,Wieczorze Warszawy”. W roku 1947 udało mu się opublikować swój wiersz ,,Chrystus Powstania” w dwutygodniku ,,Warszawa” oraz opowiadanie ,,Ostatnia Lekcja” w tygodniku ,,Walka Młodych”. Razem z Wandą Chotomską współpracował z redakcjami czasopism dla dzieci i młodzieży, do których razem pisali wiersze i piosenki. W 1951porzucił pracę dziennikarza. Miron należał do tak zwanego pokolenia ,,Współczesności”, czyli pokolenia Polskich artystów, którzy debiutowali około 1956 roku i dominowali przez następne 10 lat. Razem z Lechem Emfazym Stefańskim, Ludwikiem Heringiem i Bogusławem Choińskim postanowili założyć wiosną 1955 roku eksperymentalny teatr pod nazwą ,,Teatr na Tarczyńskiej”. Wystawiał tam swoje cztery programy sceniczne, zawierające między innymi sztuki Osmędusze czy też Wiwisekcja, w których, jako aktor, sam grał wraz z na przykład Ludmiłą Murawską. Teatr działał w mieszkanie Lecha Stefańskiego przy ulicy Tarczyńskiej 11 i utrzymał się przez około 4 lata. Jego debiut nastąpił w 1955 roku w ramach ,,Prapremiery pięciu poetów”, która ukazała się w krakowskim