Adolf Dygasiński

Adolf Dygasiński urodził się siódmego marca 1839 roku w Niegosławicach koło Pińczowa, zmarł trzeciego czerwca 1902 roku w Grodzisku Mazowieckim.
Jego ojciec (Jan Dygasiński) był dworskim oficjalistą. Pochodził z biednej rodziny, więc często cierpiał niedostatek i musiał pracować na swoje utrzymanie, wielokrotnie przerywając naukę. Pierwsze kilka klas (z przerwami) ukończył w Pińczowie, później uczył się w Szkole Wyższej Realnej w Kielcach. W roku 1863 będąc studentem wziął czynny udział w powstaniu styczniowym, za co dwukrotnie był więziony w Szczekocinach i Olkuszu. Po upadku powstania ponownie podjął studia w Szkole Głównej w Warszawie. Następnie chwilowo rozpoczął studia na Uniwersytecie Karola w Pradze, które zresztą z powodu finansów musiał szybko przerwać. Po przymusowym przerwaniu studiów zaczął pracę jako guwerner na dworach ziemiańskich, dzięki czemu stał się wychowawcą polskiego malarza Jacka Malczewskiego i późniejszego dyrektora Muzeum w Rapperswilu Wacława Karczewskiego. W roku 1871 zamieszkał w Krakowie, gdzie rozpoczął swoją karierę pedagogiczną, prowadził też niewielką księgarnię, którą musiał wkrótce sprzedać przez jedną noc z hazardem, a i tak spłacał później długi do końca życia. W roku 1872 ożenił się z Natalią Wyszkowską. Mieli kilkoro dzieci, lecz jedynie córka pisarza (Zofia) dożyła wieku dorosłego. Po sprzedaniu wyżej opisanej księgarni, w roku 1877 wyprowadził się z Krakowa i pojechał do Warszawy. Tam uczył w kilku szkołach uczył m.in. Hermana Bennego – późniejszego pastora ewangelickiego i lektora Uniwersytetu Warszawskiego. Wkrótce odebrano mu prawo do zawodu, pod zarzutem prowadzenia lekcji w języku polskim. Lecz Dygasiński postanowił to obejść – został nauczycielem prywatnym, czego prawo mu nie zabraniało. Zaczął wtedy pisywać do prasy warszawskiej, głównie na tematy pedagogiczne. Jako pisarz zadebiutował w wieku 44 lat w 1883 roku opowiadaniem „Za krowę” w „Przeglądzie Tygodniowym”. Wkrótce później założył czasopismo „Przegląd Pedagogiczny”. W latach 1884-1887 pracował dla kolegium redakcyjnego tygodnika „Wędrowiec”, a następnie awansował na współredaktora. Nawiązał również współpracę z czasopismem „Głos” w roku 1886 a do 1888 również z miesięcznikiem geograficzno-etymologicznym „Wisła”. Wkrótce (1890-1891) wyruszył na podróż do Brazylii, gdzie opisywał tragiczne życie polskich imigrantów, zwłaszcza chłopów poszukujących „chleba”, za co go wkrótce rząd Brazylijski przetransportował
z powrotem do kraju, gdzie przez następne lata obejmował urząd guwernera i korepetytora licznych bogatych rodów ziemia�