Ludovico Ariosto

Ludovico Ariosto urodził się 8 września 1447r, w cytadeli Reggio , lecz pochodził on z Ferrary. Był autorem poematu ,,Orland szalony”, oraz noweli ,,Iskierka”, pisanej wierszem. Pisał on także satyry i komedie. Jego ojciec (Niccolo Ariosto) był ochmistrzem na dworze Ercole d’Este, natomiast jego matka była Daria Malaguzzi , która miała dziesięcioro dzieci, Ludovico był wśród nich najstarszy. W 1460r jego ojciec od cesarza Fryderyka III Habsburga otrzymał tytuł hrabiowski i możliwość dodania do herbu wizerunku cesarskiego czarnego orła. Po roku 1471, został mianowany kapitanem cytadeli i dyrektorem skarbu Reggio w Lombardii. Rodzina Ludovico wróciła do Ferrary dopiero w 1486 roku, ponieważ Niccolo mianowano na najwyższe stanowisko miejskie (giudice dei savi), jednak po dosyć krótkim czasie został z niego usunięty z powodu wielokrotnych nadużyć. Ludovico uczęszczał do łacińskiej szkoły Lukki Ripa, a gdy ją ukończył, studiował prawo na uniwersytecie. Gdy Ariosto był już doktorem praw, został uczniem Georgio da Spoleto, humanisty, który zapoznał go z dziełami Owidiusza, Wergiliusza, Horacego, Plauta i Terencjusza. Lektury mocno wpłynęły na Ludovico, który dzięki nim zaczął pisać wiersze po łacinie. Gdy w 1500r zmarł ojciec poety, był on zmuszony zająć się gospodarowaniem majątku w Reggio, by utrzymać matkę i dziewięcioro młodszego rodzeństwa. W roku 1502 został kasztelanem w zameczku w Canossa. W ciągu tych lat został ojcem dwóch nieślubnych synów, każdy innej matki. Nazywali się Giovanni i Virginio Ariosto. Drugi w przyszłości został wydawcą pośmiertnych ,,Pięciu pieśni”, które zostały napisane przez jego ojca, lecz zostały one wyłączone z autoryzowanego przez Ludovico wydania. Od roku 1503 Ariosto służył na dworze kardynała Ippolito d’Este. Ludovico poślubił potajemnie Aleksandrę Bennucci – wdowę po Strozzim, która pojechała z nim do Ferrary. Poznał ją w czasie jednej z misji we Florencji, ślub musiał odbyć się bez wiedzy kardynała, ponieważ miał kilka prebend kościelnych, przez które mógł wiele stracić, gdyby się dowiedział. W 1517 roku musiał odmówić kardynałowi wyjazdu na Węgry, z powodu Aleksandry, przez co stracił dochody z dworskiej służby. Dzięki Lukrecji Borgii został mianowany gubernatorem ziem Garf