Kornel Filipowicz

Kornel Filipowicz – nowelista, powieściopisarz i poeta a także scenarzysta. Uważany za jednego z najważniejszych powojennych prozaików.

Urodził się 27 października 1913 roku w Tarnopolu. Dzieciństwo i młodość spędził w Cieszynie, gdzie uczęszczał do szkoły podstawowej, a później gimnazjum matematyczno-przyrodniczego. Należał do grupy młodych literatów, działających pod kierunkiem Juliana Przybosia, awangardowego poety, eseisty i teoretyka literatury. W 1933 roku rozpoczął studia biologiczne na Uniwersytecie Jagiellońskim. Jako student był działaczem lewicowym organizacji ZMS oraz MOPR. Podczas studiów współredagował również miesięcznik „Nasz Wyraz”. Także w innych ówczesnych gazetach pojawiały się jego opowiadania i wiersze.
W 1955 roku powstała powieść „Ulica Gołębia”, w której to autor opisał atmosferę w jakiej jego pokolenie musiało żyć i dokonywać moralnych wyborów. Pokazał także lewicowość i awangardę, które kierowały jego pokoleniem i nierzadko szły ze sobą w parze.
Filipowicz bardzo chętnie obracał się w kręgach ówczesnej awangardy, a to najprawdopodobniej za sprawą Juliana Przybosia, który wpoił mu zainteresowanie sztuką współczesną. Kornel zaznajomił się z członkami Grupy Krakowskiej i teatru Cricot.
W okresie okupacji dostał się do niemieckiej niewoli, z której udało mu się uciec. Rozpoczął pracę jako urzędnik w kamieniołomach w Zagnańsku. Współpracował z konspiracyjną grupą lewicową noszącą nazwę „Polska Ludowa”. W 1943 roku wydał tomik wierszy pt. „Mijani”. Rok później został aresztowany przez gestapo i przewieziony do obozu koncentracyjnego Groß-Rosen a następnie przeniesiony do obozu Sachsenhausen.
Po wojnie zamieszkał w Krakowie, ożenił się z Marią Jaremianką, z którą miał syna Aleksandra. Filipowicz w swoich utworach bardzo często nawiązywał do czasu II wojny światowej. Jego debiutem prozatorskim, za który przyznano mu nagrodę literacką miasta Krakowa był wydany w 1947 roku „Krajobraz niewzruszony”. Kolejnymi dziełami, w których możemy znaleźć nawiązanie do czasów wojennych są: „Niepokój młodego serca”, „Ogród pana Nietschke” a także „Nauka o ziemi ojczystej”. W 1964 roku ponownie wziął ślub, jego żoną została Maria Próchnicka, z którą miał drugiego syna Marcina.
W 1953 roku Filipowicz sygnował popierającą władze PRL Rezolucję Związku Literatów Polskich w Krakowie, które w sfingowanym procesie skazały na karę śmierci księży kurii krakowskiej. Pod koniec 1975 roku był z kolei sygnatariuszem Memoriału 59. Był to list otwarty intelektualistów protestujących przeciwko zmianom w K