Józef Czechowicz

Wśród polskich poetów awangardy dwudziestolecia międzywojennego niewątpliwie należy wskazać Józefa Czechowicza. Urodził się on 15 marca 1903 r. w Lublinie. Jego rodzicami byli Małgorzata z Sułków oraz Paweł Czechowicz, których był czwartym dzieckiem. Mieszkali w suterenie – służbowym mieszkaniu ojca Józefa, który był woźnym w Banku Handlowym. Paweł Czechowicz zmarł w roku 1912 r., po czym posada woźnego przypadła jego żonie.

Józef Czechowicz zaczął naukę w rosyjskojęzycznej szkole elementarnej w 1913 r. Rodzina nauczyła go już w tym czasie mówić i czytać po polsku. Na skutek zajęcia Lublina przez Austriaków w 1915 r. rozpoczął naukę w pierwszej powszechnej szkole polskiej. Kończąc ją w 1917 r., zdobył wyróżnienie w nauce. Następnie wstąpił do czteroletniego Seminarium Nauczycielskiego.

Zgłosił się jako ochotnik do udziału w wojnie polsko – bolszewickiej w 1920 r. Zaś po trzech miesiącach wrócił do szkoły i skończył ją w 1921 r. Pisarz ukończył następnie Wyższy Kurs Nauczycielski w Lublinie i studia w Instytucie Pedagogiki Specjalnej w Warszawie.

Po ukończonej nauce zaczął pracować w Słobódce – wsi na Wileńszczyźnie, gdzie był nauczycielem. W zawodzie pozostał do 1932 r., podejmując pracę we Włodzimierzu Wołyńskim, a także jako kierownik szkoły specjalnej w Lublinie.

Czechowicz współtworzył czasopismo literackie „Reflektor” w roku 1923, w którym zaprezentował swój utwór „Opowieść o papierowej koronie”, dotykający m.in. tematyki niespełnionej miłości homoseksualnej. Debiutancki tekst poety stanowił pewnego rodzaju świadectwo jego przeżyć, doświadczeń literackich i zapoznania ze światem kultury.

W 1927 r. wydał tomik swoich dzieł pt. „Kamień”, który spotkał się z uznaniem krytyków. Zaś w 1930 otrzymał możliwość wyjazdu do Francji dzięki stypendium z Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego.

Gdy wrócił do Lublina, zaczął redagować dodatek literacki do „Ziemi Lubelskiej”. Natomiast w styczniu 1932 r. Czechowicz zapoczątkował wydawanie swojego dziennika pt. „Kurier Lubelski”, którego wypuszczono 129 numerów. Później rozpoczął prace nad stworzeniem następnego dziennika. „Dziennik Lubelski”, którego wydane zostało dziewięć numerów, powstał dzięki działaniom poety.

Lubelski Związek Literatów w roku 1932 powstał za sprawą Czechowiczowia oraz Franciszki Arnsztajnowej. Jego celem było skupienie każdego pisarza – bez względu na rodzaj twórczości – tworzącego na terenie ówczesnego województwa lubelskiego.

Rok później twórca przeniósł się do Warszawy, gdzie w dwutygodniku „Zet” redagował Kolumnę Literacką, a także pisma dla dzieci „Płomyczek” i „Płomyk”. Był pracownikiem Polskiego Radia, dla którego tworzył słuchowiska radiowe oraz współpracownikiem „Gło