Józef Ignacy Kraszewski

Józef Ignacy Kraszewski urodził się 28 lipca 1812 roku w Warszawie. Był polskim publicystą, historykiem, pisarzem – autor z największą liczbą wydanych wierszy i książek w historii literatury naszego narodu (a na świecie siódmy), działaczem politycznym i społecznym, wydawcą, encyklopedystą i współzałożycielem Macierzy Polskiej. Co ciekawe, czasem był nawet malarzem.
Możemy go rozpoznać po charakterystycznych pseudonimach literackich takich jak: Kaniowa, Bogdan Bolesławita, JIK, B. B. Dr Omega i wiele innych.

Pochodził z ziemiańskiej rodziny. Jego rodzice nazywali się Jan i Zofia. Rodzina posiadała swój herb, którym był Jastrzębiec. Przed jego narodzinami mieszkali na Grodzieńszczyźnie w majątku znajdującym się nieopodal Prużan. Aby nie ucierpieć przez wojnę francusko – rosyjską, postanowili wyjechać do Warszawy. Młody twórca wychowywał się w Romanowie (niewielka wieś obecnie znajdująca się w województwie lubelskim). Od roku 1822 do 1826 uczęszczał do szkoły wydziałowej w Białej Podlaskiej. Wtedy nazywała się Akademią Bialską. Przez kolejny rok chodził do szkoły wojewódzkiej w Lublinie. Na koniec uczył się w gimnazjum w Świsłoczy i to właśnie tam zdał egzamin dojrzałości.

We wrześniu 1829 rozpoczął studiowanie na Wydziale Lekarskim Cesarskiego Uniwersytetu Wileńskiego, jednak po niedługim czasie porzucił ten kierunek i przeniósł się na literaturę. Już rok później petersburskie czasopismo ,,Bałamuta’’ i wileński ,,Noworocznik Litewski’’ zaczęły publikować pierwsze jego utwory literackie. Autor podpisywał się wtedy jednym ze swoich pseudonimów – Kleofas Fakund Pasternak. 3 grudnia został aresztowany razem z grupą młodzieży za przynależenie do grona spiskowców. Pobyt w więzieniu trwał trzy miesiące. Kraszewski dostał nakaz osiedlenia się na terenie Wilna, miał mieć też ,,zapewniony’’ dozór policyjny, jednak ten miał się skończyć wraz z końcem roku. Ciotka uratowała go od grożącej mu branki do kaukaskiego wojska. Później Józef twierdził nawet, iż był skazany na śmierć. Ta sytuacja wpłynęła na jego poglądy dotyczące zbrojnej walki powstańczej – nie wierzył w jej powodzenie, starał się ją zrozumieć, jednak darzył ją niechęcią.

Po krótkim czasie zamieszkał w rodzinnej wsi, gdzie uczył się od ojca pracy w gospodarstwie. 10 czerwca 1838 roku ożenił się z Zofią Worociczówną, która była bratanicą prymasa Jana Pawła Woronicza. Po ślubie razem z żoną przeprowadził się do Wołynia. Na początku dzierżawił wieś Omelno znajdującą się koło Łucka. Tam założył ogród – park (przetrwał do dziś, jednak jest on w tragicznym stanie). W 1840 kupił całą wieś Gródek. Tam codziennie musiał zmagać się z zadłużeniem, o którym wcześniej nikt jego nie raczył poinformować. W tym okresie trochę podróżował, a ow