Marcin Świetlicki

Lucjan Świetlicki był cenionym regionalistą, autorem książek poświęconych Piaskom, Pilaszkowicom, Rybczewicom oraz ich okolicom i przede wszystkim nauczycielem historii i muzyki, który wykształcił wiele pokoleń dzieci i młodzieży. Razem ze swoją żoną Anną Świeticką z domu Łysakowską doczekali się trójki dzieci, córek Doroty i Agnieszki oraz syna Marcina.
Marcina Adama Świetlickiego znamy przede wszystkim jako poetę i wokalistę zespołu „Świetliki”. Warto jednak zagłębić się bardziej w jego życiorys, by dostrzec, że jest również dziennikarzem, powieściopisarzem, aktorem, człowiekiem o wszechstronnych zainteresowaniach i wielu umiejętnościach.
Urodził się w Lublinie 24 grudnia 1961 roku. Uczęszczał do Szkoły Podstawowej im. Mikołaja Kopernika, mieszczącej się w Piaskach nieopodal Lublina. Następnie kształcił się w lubelskim III Liceum Ogólnokształcącym im. Unii Lubelskiej. W Krakowie na Uniwersytecie Jagiellońskim podjął studia polonistyczne. Został skreślony z listy studentów w grudniu 1981 roku, a rok później ponownie zdał egzaminy wstępne. Udzielał się w życiu studenckim m.in. prowadząc audycje radiowe. W 1984 znowu został usunięty z listy studentów, tym razem ostatecznie. Powołano go do Ludowego Wojska Polskiego i rozpoczął dwuletnią zasadniczą służbę wojskową w Słupsku. Przynależał do jednostki wojsk obrony wybrzeża. Początkowo posiadał stopnień kanoniera, a potem bombardiera. Po odbyciu służby podjął pracę jako wychowawca w internacie Zespołu Szkół Górniczych w Lublinie. Spędził na tym stanowisku kilka miesięcy, a następnie wyjechał do Krakowa. Imał się przeróżnych zajęć. Był dozorcą kamienicy przy ulicy Ziai, pracownikiem sekretariatu w Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych, a od 1991 do 2004 roku pracował w redakcji „Tygodnika Powszechnego” jako korektor i adiustator. W Krakowie mieszka po dziś. Ze związku z dziennikarką Moniką Góralewską ma syna Macieja.
Twórczość Marcina Świetlickiego.
Za jego debiut poetycki uznaje się „Zimne kraje” wydane przez fundację „bruLionu” w 1992 roku. Wcześniej poeta publikował swoje wiersze w „Tygodniku Powszechnym”, „Akcencie” oraz harcerskim „Na przełaj”. Już przed swoim debiutem był znanym i cenionym za swoją twórczość ważnym reprezentantem tzw. pokolenia „brulionu”. Inne wybrane przez mnie tomiki jego poezji to wydany w 1994 roku „Schizma”, z następnego roku „Zimne kraje 2” i „Berlin”, „Pieśni profana” wydane w 1998 roku i z lat 2001 – 2019 „Czynny do odwołania”, „Nieczynny”, „Wiersze wyprane”, „Muzyka środka”, „Nieoczywiste” i „Ale o co ci chodzi?”. W swojej poezji sprzeciwiał się patrzeniu na świat przez pryzmat polityki, często opisuje w niej życie zaobserwowane w krakowskich knajpach, wiersze mają charakter konwersacji, poetą bardzo często pisze w pierwszej osobie liczby pojedynczej, często zwraca się do czytelnika. Świat przedstawiony w jego utworach nie należy do przyjaznych, ukazany jest w sposób pesymistyczny. Marcin Świetlicki w swoich utworach często bawi się słowem (np. tytuł „Złe misie”, to skrót zdania „Złe mi się śni”), prowokuje, przeciwstawia się temu co modne, jest outsiderem, opisuje głównie życie codzienne. Niektórzy taki sposób pisania nazywają banalnym, barbarzyńskim, pozbawionym metafor, a jednak te teksty o „wódce i papierosach” trafiają do odbiorców i sprawiają, że Marcin Świetlicki jest jednym z najbardziej znanych polskich poetów.
W prozie debiutował pod pseudonimem Marianna G. Świeduchowska razem z Grzegorzem Dyduchem utworem „Katecheci i frustraci” w 2001 roku. Utwór ten w sposób łatwy do odczytania ukazywał