Umberto Eco

UMBERTO ECO to włoski powieściopisarz, ale też filozof, twórca esejów oraz felietonów. Był człowiekiem niezwykle wykształconym, nietuzinkowym, który nade wszystko kochał książki. Snuł wywody semiotyczne (językoznawstwo) i semiologiczne (tradycja intelektualna), zajmował się estetyką oraz procesami komunikacji. Był znawcą mediów i nauki, często analizował ich kondycje. Sławę przyniosła mu jednak beletrystyka, a konkretnie powieść „Imię róży”, która jest najbardziej kojarzona z nazwiskiem autora.

ŻYCIORYS:
Umberto Eco urodził się 5 stycznia 1932 w Aleksandrii. W tym włoskim mieście uczęszczał również do liceum ogólnokształcącego. Po ukończeniu tej szkoły studiował najpierw prawo (zmuszony przez ojca), jednak później przeniósł się na filozofię, kulturę średniowiecza i literaturę na Uniwersytecie w Turynie. Jego praca doktorancka była poświęcona świętemu Tomaszowi z Akwinu. Po studiach pracował jako redaktor kultury w państwowej stacji radiowej. W 1959 roku został redaktorem naczelnym w mediolańskim wydawnictwie Bompiani. W następnych latach był profesorem na uniwersytetach w Turynie, Florencji, Bolonii i San Marino. Był dyrektorem słynnej Scuola Superiore di Studi Umanistici i honorowym członkiem Kellogg College Uniwersytetu Oksfordzkiego. Ożenił się z Renate Ramge, która również była nauczycielką. Pani profesor jest uznawana za eksperta ws. dydaktyki muzealnej i artystycznej. Małżeństwo miało syna i córkę. Umberto Eco był bibliofilem, kochał książki i posiadał ogromną ich ilość. W roku 2010 został „członkiem zwyczajnym” Accademia dei Lincei. Umberto odebrał w związku ze swymi zasługami na rzecz kultury aż 32 doktoraty „honoris causa”, m.in. nadane przez Uniwersytet Łódzki oraz Akademie Sztuk Pięknych w Warszawie. 19 lutego 2016 roku, w wieku 84 lat, Umberto Eco zmarł na raka trzustki.

DOROBEK ARTYSTYCZNY:
Najbardziej znana powieść to oczywiście „Imię róży”, która w roku 1980 była debiutem literackim autora. Była wówczas zaskoczeniem, ponieważ Eco był zwolennikiem awangardy, tymczasem napisał dość klasyczną historię. Autor nie spodziewał się, że stanie się tak popularna. Jest to powieść kryminalna, łącząca w sobie elementy badań biblijnych, semiotyki, kultury średniowiecza, a także teorii literatury. Akcja tej powieści toczy się w 1327 roku, w anonimowym włoskim opactwie benedyktynów. Głównymi bohaterami są dwaj mężczyźni – angielski franciszkanin Wilhelm z Baskerville oraz jego uczeń – Adso z Melku. Oprócz beletrystyki Umberto pisał także felietony publikowane w tygodniku mediolańskim „l’Espresso”, które wydano jako zbiory zatytułowane „Zapiski na pudełku od zapałek”. Pisał też liczne opowiadania, książki dla dzieci i młodzieży oraz inne powieści: „Wahadło Foucaulta