Owidiusz

Owidiusz, a właściwie Publiusz Owidiusz Nazo (Publius Ovidius Naso) był rzymskim poetą, uważanym za jednego z najwybitniejszych twórców starożytności. Urodził się w Sulmonie w Abruzzach 20 marca 43 r. p.n.e. O życiu Owidiusza najwięcej informacji można dowiedzieć się z jego twórczości. Wzmianki o nim były zawarte również w pracach Hieronima ze Strydonu.
Pochodził z bogatego rodu ekwitów i miał starszego brata. W czasach swojej młodości w Rzymie panował pokój, tzw. pax Romana.
Owidiusz miał za swoich nauczycieli retoryki Aureliusza Fuskusa i Marka Porcjusza Latro. Od najwcześniejszych lat interesowała go poezja, czego jednak nie pochwalał jego ojciec. Skutkiem tego była nauka Owidiusza w kierunku służby publicznej, takiej jak prawo czy polityka, co nie przyczyniło się jednakże do porzucenia poezji.
W czasie podróży do Aten studiował filozofię, sztukę, literaturę oraz retorykę. Odwiedził również Azję Mniejszą oraz Sycylię.
Ostatecznie ok. 29-25 r. p.n.e. odrzucił działalność polityczną na rzecz swojej twórczości. Mając ok. 18 lat wystąpił pierwszy raz publicznie, a jego działalność dość szybko zyskała popularność.
Ożenił się w sumie trzy razy, z czego dwa pierwsze małżeństwa zakończyły się rozwodami. Jego trzecia żona wywodziła się z bogatego rodu Fabiusza Maksymusa.

Wśród twórczości Owidiusza bardzo znany jest zbiór elegii Amores, które opisują jego miłość do Korynny. Nie została ona zidentyfikowana i do tej pory nie wiadomo, czy była to postać realna czy fikcyjna.

Owidiusz został relegowany z Rzymu, co stanowiło karę porządkową, zgodnie z którą ukarany nadal posiadał obywatelstwo rzymskie, prawa cywilne oraz majątek, natomiast nie mógł przebywać poza miejscem, w które został zesłany. W edykcie cesarskim nie został jednak podany powód ukarania. Poeta oraz jego żona wielokrotnie prosili o złagodzenie wyroku.

Miejscem zesłania Owidiusza było Tomi – miasto u wybrzeży Morza Czarnego. Początkowo miejscowość nie podobała się poecie ze względu na surowy klimat i nieprzyjazne nastawienie mieszkańców. Cierpiał również z powodu izolacji od rozrywek intelektualnych. Okres ten przypłacił zdrowiem i dopiero w kolejnym roku postanowił zmienić swoje nastawienie i poznać mieszkańców oraz ich języki. Poeta cały czas także tworzył.
Prawdopodobnie zmarł w wieku 59 lat w Tomi. Niektórzy badacze twierdzą, iż Owidiusz pod koniec bał się o swoje życie, w związku z czym mógł nie umrzeć z przyczyn naturalnych.

Twórczość Owidiusza stanowiła kontynuację utworów poetów łacińskich i greckich, a jednocześnie wzbogacała literaturę o nowe środki wyrazu. Na przykład elegie zawierały duże dawki humoru