Julian Ursyn Niemcewicz

Julian Ursyn Niemcewicz – Biografia
Julian Ursyn Niemcewicz urodził się szóstego lutego 1758 roku w małej wsi Skoki znajdującej się niedaleko Brześcia nad Bugiem. Jego rodzicami byli Jadwiga z Suchodolskich oraz podczaszy mielnicki Marceli Niemcewicz. Pochodził on ze średniozamożnej, szlacheckiej rodziny (w późniejszych latach stała się ona jedną z najbardziej bogatych rodzin terenów Polesia). Ojciec Juliana był w pewnym stopniu związany z kluczową w tamtych czasach rodziną Czartoryskich. Czas dzieciństwa spędzał najczęściej w mieście rodzinnym, bywał również w dobytkach swoich stryjów. Jeszcze w czasie dziecięcym wraz z ojcem odwiedził tereny warszawskie na czas koronowania ostatniego króla Polski.
W 1776 roku Julian zdał egzamin końcowy w nowo założonej Szkole Rycerskiej na poziomie porucznika. To właśnie wtedy zaczęły się okazywać jego pierwsze umiejętności literackie (opublikowane zostało wówczas dzieło ,,Wojna kobiet. Poemat heroikomiczny w czterech pieśniach”). Warszawską szkołę, zwaną także jako Korpus Kadetów, ukończył w sierpniu 1777 roku. Najprawdopodobniej już cztery miesiące później rozpoczął swoją pracę jako żołnierz pomocniczy Adama Kazimierza Czartoryskiego, naczelnika wojska litewskiego. Niemcewicz stał się jego nieodłącznym towarzyszem w podróżach zarówno polskich, jak i zagranicznych. W niedalekiej przyszłości zamieszkał blisko dowódcy, na początku w Warszawie, później zaś w Puławach. Za poradą Czartoryskiego rozwinął swoją pasję literacką, a w szczególności zaczął skupiać się na przekładaniu dzieł z języka francuskiego. Autor wielokrotnie podróżował z nim w obrębie Europy, a zwiedził tam między innymi Holandię, Austrię Francję, Anglię, Niemcy, Włochy, Sycylię oraz Maltę. W 1781 roku angażował się także w uroczystość otwarcia zreformowanej Szkoły Głównej Wielkiego Księstwa Litewskiego. Cztery lata później identyfikował się już jako mistrz i członek loży wolnomularskiej o nazwie Bouclier du Nord. Jeszcze tego samego roku po raz drugi wybrał się do Wilna, dwa lata później bywał zaś na Wołyniu. W kolejnych latach podróżował do Londynu oraz Paryża, towarzyszył tam Stanisławowi Kostce Potockiemu. Drugiego maja 1791 roku jako poseł Sejmu Wielkiego oraz aktywny członek obozu reform podpisał asekurację. Była ona tzw. zobowiązaniem do poparcia projektu Konstytucji 3 maja, a tak właściwie Ustawy Rządowej z dnia 3 maja. Wraz z Hugonem Kołłątajem był współtwórcą tego projektu. W roku 1791 współzałożył również klub parlamentarny ,,Zgromadzenie Przyjaciół Konstytucji Rządowej Fiat Lux”. Przyjął także bliską współpracę z Komisją Edukacji Narodowej, a prócz tego w lutym następnego roku został przewodniczącym Towarzystwa do Ksiąg Elementarnych. Pracował również w zawodzie redaktora polskiego pisma ,,Gazeta Narodowa i Obca”. Na czas wojny polsko – rosyjskiej zamieszkiwał obóz księcia Poniatowskiego. Po zawiązaniu konfederacji targowickiej emigrował do Niemiec, a następnie zadomowił się w Wi