Kazimierz Moczarski

KAZIMIERZ MOCZARSKI

Kazimierz Damazy Moczarski, bo właśnie tak brzmi jego pełne imię to polski dziennikarz, żołnierz Armii Krajowej w stopniu kapitana, pisarz oraz szef Biura Informacji i Propagandy ZWZ-AK. Miał wiele pseudonimów utworzonych przez przeróżne osoby: „Borsuk”, „Morski”, „Maurycy”, „Rafał”, „Grawer”. Został odznaczony między innymi: „Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami”, „Krzyżem Walecznych”, Krzyżem Odrodzenia Polski. Po raz pierwszy w 2009 roku wręczono Nagrodę Historyczną im. Kazimierza Moczarskiego, która odtąd przyznawana jest co roku.

Jego ojciec, Jan Damazy, był dyrektorem i nauczycielem gimnazjum oraz był synem Michaliny Franciszki, która również była nauczycielką. Jego siostra to Anna Waleria Moczarska. Jego żoną była Zofia Moczarska, która była dziennikarką, żołnierzem Armii Krajowej. Brała udział w Powstaniu Warszawskim.

Kazimierz urodził się 21 lipca 1907 roku w Warszawie. Uczył się w Gimnazjum im. Romualda Traugutta w Lipnie od roku 1917, a od 1924 roku w Gimnazjum M. Kreczmara w Warszawie. To właśnie tam w maju 1926 roku otrzymał świadectwo dojrzałości. Studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego od 1926 roku. W wieku 22-24 lat odbył służbę w Batalionie Podchorążych Rezerwy Piechoty Nr 9 w Berezie Kartuskiej oraz praktykę konsularną w Konsulacie RP w Paryżu. Kiedy w grudniu 1932 roku uzyskał dyplom magistra prawa na UW, kontynuował naukę, tym razem w Wyższej Szkole Dziennikarskiej w Warszawie. W 1933 roku zaś wyjechał na Uniwersytet do Paryża.

W 1935 powrócił do Warszawy i tu został radcą w Wydziale Ochrony Pracy Ministerstwa Prac i Opieki Społecznej. Zajmował się polskim oraz międzynarodowym ustawodawstwem pracy. Brał również czynny udział w „Legionie Młodych”. Został członkiem Zarządu Głównego Stowarzyszenia Urzędników Państwowych, a także w tym samym czasie działał w Centralnej Komisji Porozumiewawczej Związków Pracowniczych. Następnie angażował się w organizację Klubu Demokratycznego w Warszawie, a potem w 1939 roku włączył się w Stronnictwo Demokratyczne.

Jako dowódca plutonu w 30 pułku piechoty uczestniczył we wrześniu 1939 roku w obronie Warszawy.

Uczestniczył czynnie od samego początku w konspiracyjnym Stronnictwie Demokratycznym. Został członkiem Zarządu Głównego, po tym jak wszedł w skład Zjednoczenia Demokratycznego, który został stworzony w lipcu 1944 roku. W tym samym czasie był referentem w Podwydziale „P” Wydziału Informacji VI Oddziału BiP K-dy Gł. ZWZ-AK w stopniu podporucznika rezerwy, tutaj również służyła jego żona – Zofia. Cały czas chętnie brał udział we wszystkich działalnościach, został nawet mianowany szefem obsługi radiotelegraficznej BiP K-dy G