Ewa Szelburg-Zarembina

Ewa Szelburg-Zarembina to wybitna polska poetka, powieściopisarka, dramaturg oraz eseistka. Jest najbardziej znana z twórczości dla najmłodszej widowni, czyli dzieci i młodzieży. Była pierwszym Kanclerzem Kapituły Orderu Uśmiechu. W 1949 roku pełniła funkcję członka Zarządu stołecznego Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej. Jest laureatką Orderu Uśmiechu i Odznaki honorowej „Za Zasługi dla Warszawy”. Nadano jej także Złoty Krzyż Zasługi oraz Medal Niepodległości.

Urodziła się 10 kwietnia 1899 r. w Bronowicach (pod Puławami) jako Irena Ewa Szelburg. Miała 4 lata, gdy ojciec zaczął uczyć ją czytać. Jej rodzice byli zwykłymi ludźmi pochodzącymi ze średniej klasy społecznej. Antoni Szelburg pracował jako ogrodnik dworski, zaś Elżbieta z Kałużyńskich była krawcową. Jako dziewczynka już w wieku 8 lat układała pierwsze krótkie i rymowane wierszyki. Pasją do literatury i czytania została zarażona w najmlodszych latach. Rodzina przeniosła się z Bronowic do Nałęczowa, gdzie Ewa zaczynała swoją ścieżkę edukacyjną. Początkowo uczęszczała do miejskiej, publicznej szkoły podstawowej. Rodzice dbali o jej wykształcenie i wysłali córkę na tajne komplety do szkoły elementarnej prowadzonej przez Polską Macierz Szkolną. W następnym etapie kształcenia wybrała gimnazjum im. Władysława Kunickiego w Lublinie. Po ukończeniu szkoły w 1916 roku postanowiła założyć III Żeńską Lubelską Drużynę Skautową działającą przy prywatnym gimnazjum w tym mieście. Prężnie udzielała się w szeregach w harcerstwie oraz organizacji „Zet”, czyli konspiracyjnym zgromadzeniu dla młodzieży akademickiej. Szacunek dla pracy, przyrody i książek wyniosła z domu. Jednak los nie był jej przychylny i w latach młodości musiała pogodzić się z szybką śmiercią obojga z rodziców. W latach 1918–1922 studiowała filologię polską oraz pedagogikę na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Pisarsko debiutowała już w roku 1922 na łamach tygodnika „Moje Pisemko” publikując utwory dla dzieci. W tym samym roku wydała utwory pt. „A było to tak” i „Przedziwne przygody duszka Dzińdzinnika”. W późniejszym czasie zdecydowała się podjęcia pracy na stanowisku nauczycielki. Działała w seminariach pedagogicznych, pracowała z dziećmi z ubogich rodzin i trudną młodzieżą. W 1924 r. jako pierwszy utwór dla dorosłych napisała „Legendy żołnierskie”. W czasie niemieckiej okupacji była aktywną działaczką podziemia. Współpracowała z tajnym, konspiracyjnym czasopismem „W świetle dnia”. W 1948 została odznaczona Nagrodą Miasta Stołecznego Warszawy, a kilkanaście lat później otrzymała Nagrodę im. Pietrzaka. W roku 1965 zaapelowała do społeczeństwa o uczczenie pamięcią bohaterstwa i męczeństwa dzieci oraz młodzieży w historii Polski. Dzięki zaangażowaniu Ewy Szelburg i dużemu odzewowi w Warszawie powstał pomnik – Centrum Zdrowia Dziecka. Z