Jadwiga Korczakowska

Jadwiga Korczakowska znana jest jako pisarka literatury dziecięcej.
Jej rodzina mieszkała w Warszawie, jednak Jadwiga przyszła na świat w Słupi Nowej na Kielecczyźnie 6 lutego 1906 roku, podczas wizyty matki u krewnych. Jej rodzicami byli Witold i Witalia z domu Budzyńska Kwiecińscy. Wychowywała się razem z siostrą Aliną. W 1923 roku Jadwiga rozpoczęła naukę w Państwowym Gimnazjum i Liceum Żeńskim im. Emilii Plater. Dwa lata później zdała egzamin maturalny i rozpoczęła studia w prywatnej szkole dramatycznej. Tam obroniła dyplom Związku Artystów Scen Polskich. Kształciła się również w kierunku plastycznym w Szkole imienia Gersona i na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie.
Jadwiga Kwiecińska w 1926 roku wyszła za mąż za Jana Korczakowskiego, który był lekarzem w stopniu oficerskim i przyjęła jego nazwisko. W tym roku miał miejsce także jej debiut literacki. Na łamach tygodnika „Kobieta w Świecie” opublikowano opowiadanie jej autorstwa. Pisarka współpracowała z tym czasopismem przez okres kilku lat. W 1932 roku wydano jej pierwszy utwór „Jędrusiowe bajki”.
Życie u boku wojskowego wiązało się z częstymi wędrówkami po Polsce. Przez krótki okres mieszkali w Grudziądzu, gdzie Jadwiga uczęszczała na spotkania Koła Literackiego, a następnie w Chełmie Lubelskim, gdzie zaangażowana była w działalność Koła Dramatycznego. W latach 1934-1939 Jadwiga Korczakowska mieszkała w Toruniu, gdzie tak jak i w innych miejscach, w których przebywała, zaznaczała swoją obecność. Zapisywała się w historii tych miast, biorąc czynny udział w ich życiu kulturalnym. W Toruniu udzielała się w Konfraterni Artystów. Sztuka była dla niej bardzo ważna, dlatego zawsze, gdy mogła, brała udział w akcjach, które ja rozpowszechniały. Z tego powodu współredagowała również podległy Konfretarni kwartalnik regionalny „Teka Pomorska”. Na jego łamach ogłaszano zagadnienia poświęcone kulturze i sztuce. Od roku 1935, przez okres lat trzech współpracowała z Polskim Radiem. W czasie pobytu w Toruniu, w 1936 roku opublikowano powieść jej autorstwa pod tytułem „Chiński dwór” oraz zbiór jej wierszy zatytułowany „Krokusy”. Poetka latem 1939 roku wróciła do rodzinnego domu, do Warszawy, gdzie na świat przyszedł jej jedyny syn, Jacek Korczakowski. Niedługo potem wybuchła II wojna światowa i ojciec rodziny, Jan Korczakowski razem ze swoim bratem Stanisławem wyruszył na front. Jadwiga została sama z synem, powrotu męża nie doczekała. Ostatnia wiadomość, którą od niego otrzymała, nadana została w Starobielsku. Dowiedziała się z niej, że mąż i jego brat przebywają razem. Na liście katyńskiej, zawierającej nazwiska zamordowanych oficerów widnieją dane Stanisława Korczakowskiego. Przez długi czas artystka żyła nadzieją, że Jan jednak żyje i do nich wróci. Gdy brakło jej już nadziei, zaczęła żyć wspomnieniami ich miłości, wspólnego, dobrego i szczęśliwego pożycia. I choć nigdy nie odnaleziono go wśród spisów ofiar i nie ma pewności co do tego jaki los go spotkał, to wielce prawdopodobne jest, że podzielił los brata i również zginął pod Starobielskiem. Wojna odebrała Jadwidze miłość życia, a młodemu Jackowi ojca. Poetka nigdy więcej nie wyszła za mąż, poświęciła się wychowaniu syna i rozwijaniu twórczości artystycznej.
Podczas okupacji niemieckiej Jadwiga Korczakowska mieszkała z synem w Warszawie prz