Jean Paul Sartre

Jean Paul Sartre, a właściwie Jean-Paul Charles Aymard Sartre urodził się 21 czerwca 1905 roku w Paryżu, był powieściopisarzem, dramaturgiem, eseistą i filozofem francuskim, przedstawicielem egzystencjalizmu. W 1964 roku został Laureatem Nagrody Nobla, jednak odmówił jej przyjęcia. Był czołowym przedstawicielem egzystencjalizmu ateistycznego, by pod koniec życia zwrócić się ku rozwinięciu własnej wersji socjologii marksistowskiej. Jego ojcem był Jean – Baptiste Sartre – zawodowy oficer wojsk inżynieryjnych, który zmarł wkrótce po narodzinach syna. Jego matką buła Anna Maria Schweitzer pochodząca ze znanej rodziny intelektualistów z Alzacji. Sartre był wychowywany jedynie przez kobiety, ze względu na przedwczesną śmierć jego ojca. Kobiety go rozpieszczały, uwielbiały wręcz przesadnie i jak sam Sartre pisał w swojej autobiografii spowodowało to u niego narcyzm i bezkrytyczną, całkowitą wiarę w swoje możliwości. Jako kilkuletni chłopiec odkrył w sobie fascynację literaturą, w świat której wprowadził go dziadek – Karol Scheitzer. W 1917 jego matka, ponownie wyszła za mąż, a Sartre rozpoczął naukę w liceum – La Rochelle. Uznał ten okres za najgorszy w swoim życiu – został wyrwany spod opieki uwielbiających go kobiet, musiał dzielić się miłością matki z jej obecnym małżonkiem. W 1921 powrócił pod matczyne skrzydła do Paryża, gdzie uczęszczał do liceum Henryka IV. Wtedy odkrył w sobie zdolności przywódcze, był wyjątkowo uzdolniony, lubił zwracać na siebie uwagę, więc często szokował i prowokował otoczenie. W tym czasie zaczął tworzyć pierwsze opowiadania satyryczne. Podczas studiów w elitarnej Ecole normale superieure w Paryżu w swoim skeczu o charakterze pacyfistycznym doprowadził do dymisji dyrektora. Twierdził, że czyta około trzystu książek rocznie, pisał ogromne ilości tekstów piosenek, poematów, powieści i opowiadań.
W 1927 wziął udział w konkursie w concours d’agregation z filozofii jednak zbyt indywidualnie potraktował tematy i nie wybrano go do grona laureatów. Podczas przygotowań do powtórnego egzaminu poznał Simone de Beauvoir, w której zakochał się i nazywał ją swoją „ amour necessaire” (tłum. Miłość konieczna). Co jednak nie przeszkadzało mu, aby kontynuować związki z innymi kobietami. W 1929 roku Sartre’a i de Beauvoir przyjęto do grona agreges z filozofii, Sartre uplasował się na pierwszym miejscu, de Beauvoir na drugim. Zimą 1929 Sartre rozpoczął piętnastomiesięczne szkolenie wojskowe, uczył się podczas niego meteorologii, co przydało mu się w latach 1939 – 41, gdy był meteorologiem w armii francuskiej, gdy skończył odbywanie obowiązkowej służby wojskowej. Sartre rozpoczął pracę w Hawrze jak nauczyciel, był to dla niego niezwykle trudny okres, który opisuje w książce Mdłości. Charyzma, której miał ponad miarę pozwoliła mu zyskać serca uczniów. Następnie pracował w Instytucie Francuskim w Berlinie.
W 1938 roku Sartre opublikował pierwszą książkę „Mdłości” była to powieść filozoficzna, z wątkami autobiograficznymi, która odniosła sukces. Sartre przeniósł do Neuilly-sur-Seine, i napisał tam zbiór opowiadań Le Mur. Okres dziwnej wojny spędził na pisaniu, nawet po 12 godzin dziennie. Podczas pierwszych walk w 1940 roku dostał się do niewoli i osadzono go w jenieckim obozie w Niemczech, gdzie odczuwał solidarność z innymi ludźmi, organ