André Gide

André Paul Guillaume Gide był francuskim pisarzem i laureatem Nagrody Nobla w dziedzinie literatury w 1947. Kariera Gide’a obejmowała okres od początków w ruchu symbolistycznym, do pojawienia się antykolonializmu w okresie międzywojennym. Był autorem ponad pięćdziesięciu książek. W chwili śmierci w jego nekrologu w The New York Times opisywano go jako „największego współczesnego człowieka literatury we Francji” i „ocenianego przez grono literackie jako największego francuskiego pisarza tego wieku”.
Znany był zarówno z literatury pięknej, jak i z utworów autobiograficznych. Gide wystawiał na widok publiczny konflikt i ostateczne pogodzenie dwóch stron swojej osobowości. Twórczość Gide’a można postrzegać jako dochodzenie do wolności i upodmiotowienia w obliczu moralistycznych i purytańskich ograniczeń. Skupia się ona na jego nieustannym dążeniu do osiągnięcia intelektualnej uczciwości. Jego autorefleksyjne teksty odzwierciedlają jego poszukiwania bycia w pełni sobą, a także posiadania swojej seksualnej natury, bez jednoczesnego zdradzania swoich wartości. Ten sam etos kształtuje jego działalność polityczną, na co wskazuje odrzucenie komunizmu po podróży do ZSRR w 1936 roku.
Gide przyszedł na świat 22 listopada 1869 roku w Paryżu, w protestanckiej rodzinie należącej do klasy średniej. Jego ojciec był profesorem prawa na Uniwersytecie Paryskim, Jean Paul Guillaume Gide. Matką zaś była Juliette Maria Rondeaux. Jego wujem był ekonomista polityczny Charles Gide. Jego rodzina ojcowska wywodziła się z Włoch, a jego przodkowie-Guidos przenieśli się do Francji i innych krajów zachodniej i północnej Europy po przejściu na protestantyzm w XVI wieku, z powodu prześladowań.
Gide został wychowany w odizolowanych warunkach w Normandii. W młodym wieku stał się znanym dzięki swojej pierwszej powieści z 1891 roku „Les Cahiers d’André Walter”. W momencie publikacji Gide miał dwadzieścia jeden lat.
W latach 1893 i 1894 Gide podróżował po Afryce Północnej i to właśnie tam zaakceptował swój homoseksualizm.
W Paryżu zaprzyjaźnił się z Oscarem Wilde’em. W 1895 roku zaś Gide i Wilde spotkali się w Algierii. Wilde miał wrażenie, że to on wprowadził Gide’a w homoseksualizm, ale w rzeczywistości Gide odkrył go już wcześniej na własną rękę.
W 1895 r., po śmierci matki, Gide poślubił swoją kuzynkę Madeleine Rondeaux. Małżeństwo to jednak nie zostało nigdy skonsumowane. Rok później Gide został burmistrzem La Roque-Baignard, gminy w Normandii.
W 1901 roku wynajął posiadłość Maderia w St. Brélade’s Bay i zamieszkał w niej podczas pobytu na Jersey. Lata 1901-1907 są powszechnie uważane jako czas apatii i zawirowań w życiu Gide’a.
W 1908 roku Gide pomógł założyć czasopismo literackie Nouvelle Revue Française. Osiem lat później jego kochankiem został zaledwie 15-letni Marc Allégret. Marc. Był on synem Élie Allégreta, który wiele lat wcześniej został zatrudniony przez matkę Gide’a jako korepetytor jej syna w związku z jego słabymi ocenami w szkole, po czym zaprzyjaźnił się z Gide’em. Élie Allégret był drużbą na ślubie Gide’a. Gide i Marc uciekli do Londynu, w odwecie za co jego żona spaliła całą jego korespondencję – „najlepszą część mnie samego”, jak później komentował. W 1918 roku poznał Dorothy Bussy, która przyjaźniła się z nim przez ponad trzydzieści lat i przetłumaczyła wiele jego dzieł na angielski.
Gide przyjaźnił się blisko z krytykiem Charlesem Du Bosem. Razem należeli do Foyer Franco-Belge. W jego ramach pracowali nad znalezieniem pracy, żywności i mieszkania dla francusko-belgijskich uchodźców, którzy przybyli do