Jan Twardowski

Jan Twardowski był księdzem oraz poetą, który urodził się 1 czerwca 1915 roku w Warszawie, natomiast zmarł 18 stycznia 2006 roku w tym samym mieście. Był również żołnierzem Armii Krajowej i uczestnikiem powstania warszawskiego podczas II wojny światowej, a zarazem niemieckiej okupacji.

Już we wczesnym dzieciństwie jego rodzina, należąca do inteligencji, otrzymała nakaz przeniesienia się do Rosji, skąd wyjechali dopiero po trzech latach. Swoje pierwsze próby literackie i poetyckie ksiądz Twardowski podejmował od roku 1927 na profilu matematyczno-przyrodniczym w Gimnazjum im. Tadeusza Czackiego, gdzie przez dwa lata był redaktorem międzyszkolnego czasopisma młodzieżowego „Kuźnia Młodych”, a dokładniej działu literackiego. Dzięki jego inicjatywie wprowadzono do niego rubrykę pod tytułem „Poradnik literacki”, w której promowano wybitnych twórców, na przykład Tadeusza Różewicza, Pawła Hertza i Kazimierza Brandysa. W „Antologii współczesnej poezji szkolnej”, wydanej nakładem „Kuźni Młodych” zostały opublikowane trzy jego wiersze.

W 1935 roku Twardowski rozpoczął studia na wydziale polonistyki na Uniwersytecie Warszawskim. Dwa lata później w nakładzie czterdziestu egzemplarzy wydano jego pierwszy tomik wierszy, noszący tytuł „Powrót Andersena”, podczas którego pisania czerpał inspirację ze wzorów Skamandra. W następnym roku otrzymał absolutorium, choć dopiero w 1948 roku zdał egzamin magisterski.

Podczas wojny Twardowski brał czynny udział w działalności konspiracyjnej. Był członkiem Armii Krajowej, wraz z którą uczestniczył w powstaniu warszawskim. Wieść o niepowodzeniu powstania, a także o stracie domu rodzinnego oraz całej spuścizny nakłoniła go do zostania księdzem. w 1945 roku wstąpił do tajnego Seminarium Duchownego im. Jana Chrzciciela w Warszawie, a 4 lipca 1948 roku przyjął święcenia kapłańskie. Parafią, która jako pierwsza została przez niego objęta znajdowała się w Żbikowie niedaleko Pruszkowa. Był tam wikariuszem. Jednocześnie był katechetą w Państwowej Szkole Specjalnej w Pruszkowie oraz w Państwowym Domu Dziecka w Koszajcu. Okres ten upamiętnij w wierszach „Pożegnanie wiejskiej parafii”, a także „Do moich uczniów”. W 1952 roku został wikarym w kościele im. św. Stanisława Kostki na Żoliborzu w Warszawie, a później w parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy w dzielnicy Saska Kępa, a także w parafii imienia Wszystkich Świętych przy placu Grzybowskim.

W 1959 roku po ponad dwudziestoletniej przerwie wydał zbiór zatytułowany „Wiersze”. Wtedy też został rektorem w warszawskim kościele Sióstr Wizytek na Krakowskim Przedmieściu. Pozostał na tej posadzie do końca życia. W międzyczasie był również katechetę, a także duszpasterzem różnych środowisk artystycznych i twórczych. Wykładał gościnnie na okolicznych uniwersytetach, a także głosił kazania, które cieszyły się niesamowitą popularnością. Regularnie wydawał tomiki wierszy, a także publikował prace w „Tygodniku Powszechnym”. Dzieciom i młodzieży zaadresował zbiory prozy, takie jak „Rozmowy z dziećmi i nie tylko dziećmi”, „Patyki