Mary Shelley

Mary Shelley – biografia autorki
Mary Wollstonecraft Shelley narodziła się trzydziestego sierpnia 1797 roku w Londynie. Jej rodzicami byli Wiliam Godwin, jeden z najwybitniejszych myślicieli ruchu społeczno – politycznego, oraz Mary Wollstonecraft, szeroko znana obrończyni praw kobiet. Posiadała ona również starszą siostrę o imieniu Fanny, będącą nieślubnym dzieckiem Mary oraz Gilberta Imlaya. Matka pisarki zmarła dziesięć dni po porodzeniu swojej najmłodszej córki wskutek zarażenia połogowego, zwanego także gorączką połogową. Jedna z autorek biografii Mary Shelley i Mary Wollstonecraft podkreśla, że jej narodziny identyfikują się jako najsłynniejsze wydarzenie w historii pisarstwa. Sama autorka nazywała siebie dzieckiem ,,dwóch wybitnych postaci świata literatury”. Po śmierci mamy opiekę przejął nad nią ojciec, którego wspomagała koleżanka zmarłej żony, Maria Reveley. Zamieszkiwali oni mieszkanie numer dwadzieścia dziewięć w Polygonie – budynku znajdującym się na skupisku bardzo wysokich budynków w Somers Town. Mary z początku pobierała naukę w szkole dla panien, w wieku trzynastu lat została zaś posłana do placówki edukacyjnej pod przewodnictwem Miss Caroline Petman w brytyjskim mieście Ramsgate. Swoje najważniejsze wykształcenie uzyskała jednak we własnym domu. Ojciec był dla niej najlepszym mentorem; wykształcił w niej bowiem wiarę w siebie oraz odpowiedzialność za zmiany stale dokonywane w społeczeństwie. Dziewczynka zaznajomiła się wtedy z takimi terminami, jak historia, literatura, Biblia i mitologia. Ojciec nauczał ją także sztuki oraz języka francuskiego. Po ojcu Wiliamie wyrobiła sobie nawyk spędzania poranków na studiowaniu, a także pisaniu. Znane jej były języki francuskie i włoskie, elementem nauki był zaś język łaciński, grecki i po części hiszpański. Ich rodzina przyjaźniła się z wieloma wybitnymi naukowcami, pisarzami oraz reformatorami politycznymi. Do miejsca zamieszkania wielokrotnie przybywali ludzie pragnący zobaczyć niezwykle utalentowaną córkę. Ludność często zachwycała się jej delikatną urodą, jak i również wyjątkową inteligencją, jaką posiadała. Mary była bardzo oczytana, wzbudziło się u niej wielkie zainteresowanie aktualnymi naukowymi osiągnięciami, np. badaniami Galvaniego bądź Davy’ego.
Zbyt wczesne odejście rodzicielki ze świata wywarło wielki wpływ na psychikę angielskiej pisarki. Shelley przez całe swoje życie czytała i interpretowała jej dzieła. Na jednej ze ścian rodzinnego domu autorki wisiał wielki portret matki, była ona aczkolwiek jedną z większych inspiracji pomocnych w kształceniu się. Dziewczynka przez wiele godzin potrafiła wpatrywać się w portret matki, z nadzieją, że w końcu odnajdzie podobieństwo. Shelley miała zamiar żyć według instrukcji nieżyjącej już matki; chciała podążać jej śladem i wypełnić jej wolę. Pragnęła być idealną córką.
Zarówno mama, jak i córka, pragnęły wyzwolenia się z narastającego ucisku klasowego. Walczące o równouprawnienie kobiet intelektualistki feministyczne opublikowały wiele drażliwych prac, które spotkały się z niemałą falą krytyki. Obie dokonały wielkiej rewolucji w historii. Ich życie nie było łatwe; przyszło im albowiem żyć w epoce dyskryminującej kobiety.
W roku 1801 Godwin wziął ślub z wdową Mary – Jane Vial, przysposobił sobie również jej potomków, Clarę Mary Jane Clairmont oraz chłopca Charlesa Gaulisa Clairmonta. Żadne z rodzonych dzieci nie zaakceptowało jednak swojej drugiej mamy. Przyszywana siostrzyczka dziewczynek uważała, że Wiliam Godwin zbyt mocno rozpieszcza swoją ukochaną Mary, zaczęła ją więc traktować srogo i wymagająco. Starsze dziecko najczęściej lekceważyła. Nie znalazła wspólnego sposobu porozumienia się z małą Mary Shelley. Faworyzowanie młodszej córki wcale nie rozwiązało tego problemu. Godwin często ignorował przyrodnie dziecko, co jeszcze bardziej szerzyło ich konflikt pomiędzy sobą. Mary natomiast obchodziła się z nią jak z wrogiem, czekała tylko na najmniejsze potknięcie, by bardziej przypodobać się ojcu. Żona Williama nie zezwoliła na wspominanie o nieżyjącej już Wollstonecraft. Zmuszała córki męża, by te zwracały się do niej ,,mamusiu”. Zaś gdy Mary sprzeciwiała się jej zachowaniu, natychmiast wpadała w ogromny gniew. Sprzeczka dziewczynek pogłębiła się jeszcze bardziej po narodzeniu przez matkę syna, nazywanego przez nich Williamem Juniorem. Bardzo zazdrosna Shelley rozpoczynała kłótnie, które miały na celu zmniejszenie znaczności macochy w życiu rodziny. Stan jej zdrowia znacznie się pogorszył – na przedramionach i dłoniach dziewczynki pojawił się ostry stan zapalny w postaci pęcherzyków, zwany też egzemą. Latem 1807 roku rodzina przeprowadziła się do Londynu na ulicę Skinner Street 41, w wyniku złej sytuacji finansowej.
Pięć lat po wyprowadzce czternastoletnia dziewczynka została zesłana do Szkocji. Zadomowiła się w mieszkaniu s