Jean Baptiste Racine

Jean Baptiste Racine urodził się 21 grudnia 1639 roku w Ferte-Milon. Niewiele wiadomo o dzieciństwie i młodości Racine’a. Wiemy, że był francuskim dramaturgiem z okresu baroku. Tworzył głównie tragedie fabularne inspirowane opowieściami z mitologii, historii starożytnej oraz Bibliim, pisał je aleksandrynem (tłumaczone na polski trzynastozgłoskowcem, głównie przez Antoniego Liberę autora Madame). Był francuskim rywalem Szekspira i postacią owianą legendą. Racine tworzył bardzo skomplikowane, psychologiczne złożone postacie kobiece. Został okrzyknięty najwybitniejszym twórcą tragedii obok Corneill’a i Moliera. Był osobą ogromne religijną. Gdy postanowił zająć się twórczością literacką, na blisko dwadzieścia lat związał się z dworem króla Ludwika XIV, został jego oficjalnym królewskim historiografem. Od 1673 roku został członkiem Akademii Francuskiej, a od 1677 – historiografem na dworze Ludwika XIV. Od jansenistów z Port Royal odebrał staranne wykształcenie humanistyczne. OD 1658 roku przebywał na stałe w Paryżu. Przez pewien czas rozważał karierę duchowną, jednak ostatecznie porzucił te myśli. Zaczął pisać wiersze okolicznościowe m.in. odę na ślub króla. Poezję tworzył do końca swoich dni. Jego debiutem teatralnym była tragedia inspirowana twórczością Seneki Młodszego i J.Rotrou – Tebaida, którą wystawiła grupa Moliera. Jednak dopiero druga sztuka – Alexandre, której głównym tematem była miłość, przyniosła mu upragniony sukces. W tym okresie Racine związał się z aktorką Du Parc, co było powodem odebrania sztuki Molierowi i powierzeniu jej wyspecjalizowanym w wystawianiu tragedii aktorom z Hotel de Bourgogne, w którym grała właśnie jego ukochana. Wtedy też wystosował list, gwałtowny w treści – Lettre a l’auteur des Heresies imaginaires, do jansenisty P.Nicole’a – który bezpardonowo atakował twórców literackich, głosił w nim apologię teatru co spowodowało ostatecznie zerwanie z Port Royal. oD 1667 rozpoczął dziesięcioletnie prace nad komedią Pieniacze, która nawiązywała jednocześnie do Arystofanesa oraz spraw aktualnych. Stworzył również siedem wielkich tragedii: Bajazet (obraz tureckiego seraju), Andromacha (napisana dla Du Parc), Berenika, Mitrydat, Ifigenia oraz jego największe arcydzieło Fedra. Mimo że Fedra początkowo nie odniosła sukcesu, a wręcz można powiedzieć, poniosła porażkę, co skłoniło Racine’a do odejścia z teatru. Fedra (Phedre) to tragedia osnuta na mitologicznym wątku miłości żony Tezeusza do jej pasierba Hipolita. Racine inspirował się historią z antycznego dramatu Eurypidesa, jed