Włodzimierz Perzyński

Włodzimierz Perzyński – Biografia pisarza zapomnianego
Życie autora nie jest szeroko znane wśród innych. Sam pisarz szacował się bowiem jako osoba skryta w sobie, rzadko zwierzająca się komukolwiek. Wśród wielu ludzi sprawiał nawet wrażenie osoby, która nigdy nie była młoda – w wieku osiemnastu lat zapisywał bardzo dojrzałe poezje. Nigdy nie opowiadał innym autorom na temat tworzonej przez siebie sztuki oraz planów na przyszłość działań literackich. Jego autorstwo było więc wielką tajemnicą, do której dostęp miał tylko i wyłącznie artysta.
Włodzimierz Perzyński narodził się szóstego lipca 1877 roku w mieście Opoczno znajdującym się niedaleko Radomia. Jego rodzicami byli Leokadia z rodu Bogatków oraz Henryk Perzyński – miejscowy sekretarz magistratu, dziennikarz i wydawca. Swoje wykształcenie średnie uzyskał kolejno w Warszawie i Petersburgu, gdzie odbywała się jego nauka w gimnazjach. W trakcie swojego pobytu w państwie Federacji Rosyjskiej zapoznał się między innymi z koncepcjami tamtejszego Teatru Artystycznego, a także teoriami Karola Stanisławskiego oraz W. Niemirowicza – Danczenki. Zainteresowanie wzbudziła u niego również komediowa twórczość rosyjskiego autora Michaiła Sałtykowa – Szczedrina. Po swoim powrocie do stolicy pisarz zaczął zajmować się pracą dziennikarza w czasopiśmie wydawanym przez jego ojca. Jego nauka w szkole wyższej sprawowała się na wydziale filozoficznym w krakowskim Uniwersytecie Jagiellońskim. Nie stanowiła ona jednak większej roli w życiu pisarza, gdyż nie została ona nawet ukończona. Perzyński był studentem polonistyki i filozofii, rzadko jednak był widywany na uczelni. Nauki pobierał on głównie w domu. W swoim czasie duże zainteresowanie wzbudziła u niego bohema, zwana również cyganerią artystyczną. Dzięki niej zyskał sobie kilku przyjaciół, a byli nimi między innymi: Władysław Orkan, Adolf Nowaczyński, Adam Grzymała – Siedlecki, jak i również malarz Antoni Procajłowicz. W okresie lat 1899 – 1901 Włodzimierz często podróżował. Zdążył zwiedzić wtedy Egipt, Francję oraz Włochy. We włoskiej Florencji bliskie stały się mu liczne fragmenty tamtejszej literatury i język; w Paryżu zafascynowała go natomiast najnowsza poezja. Pisarz poznał tam twórczość tamtejszych artystów, jakimi byli m.in.: A. Rimbaud, Ch. Baudelaire, G. de Moupassant, czy bracia Goncourtowie. Zarówno znajomość języków, jak i umiejętność zapisywania do druku w języku włoskim pozwoliły mu na rozpoczęcie studiów teatralnych.
Zagraniczne wyprawy bardzo dobrze wpłynęły na życie młodego Włodzimierza Perzyńskiego. Gdy w 1901 roku wrócił do Krakowa, otrzymał posadę redaktora ,,Głosu Narodu”. Szerzej dał się poznać również jako felietonista. W jego działalności ogromną rolę pełniły pisane przez niego krótkie, dowcipne felietonowe obrazki, które można było przyrównać do francuskich journali. Te obrazki najczęściej przedstawiały plastyczną formę widoku miasta zawierającą akcenty moralistyki. W jego twórczości można było też spostrzec liczne dzieła poetyckie. Jego debiut odbył się już w 1898 roku, kiedy to autor publikował pierwsze wiersze w krakowskim czasopiśmie ,,Życie”. Pierwszy, a zarazem jedyny tom wierszy pisarza (,, Poezje”) został wydany w 1901 roku. Początkowo dobór słów poety zgadzał się z normami stylistycznymi ówczesnej epoki. Perzyński odnalazł jednak własną drogę, którą chce podążać. Nie dopuścił się on do rezygnacji z popularnych wówczas motywów, jakimi były między innymi tęsknota, dobro i sztuka. Swoje utwory często utrzymywał w melancholii i ogromnej wrażliwości. Schemat ten uzupełniały również motywy osobistej ironii oraz goryczy. Autor potrafił dostrzec różnicę pomiędzy światem wyobrażeń a oddzielającą nas od niego rzeczywistością. Obserwował życie z dość smutnej perspektywy.
Mimo wielkiego debiutu oraz sławy pisarz nie planował jednak kontynuacji swojej literackiej twórczości. Koniec jego kariery był głównie spowodowany nieszczęśliwą miłością w stosunku do kuzynki Józefa Jasielskiego — młodej i pięknej kobiety. To niezbyt radosne wydarzenie odmieniło poglądy poety. Coraz częściej zaczęło się pojawiać u niego odczucia antypatii do drugiej osoby. Stała się ona głównym podłożem dla najnowszego gatunku literackiego – saamtyryki.
W roku 1905 Włodzimierz Perzyński otrzymał współpracę z ,,Tygodnikiem Ilustrowanym” i tym samym zad