Interpunkcja – ogólna charakterystyka, znaki interpunkcyjne i ich funkcje

W języku polskim interpunkcja powinna zapewnić napisanemu przez nas tekstowi jednoznaczność i ułatwić jego poprawny odczyt. Ponadto służy do wyrażania właściwości mowy, które w inny sposób nie mogłyby zostać zakomunikowane w tekście pisanym. Tak też na przykład wykrzyknik jest znakiem wyrażania silnych emocji, kropka i przecinek przystanku, natomiast wielokropek oznacza zawieszenie wypowiedzi i dłuższą przerwę. Wykorzystanie poprawnie interpunkcji umożliwia poprawne odczytanie napisanego tekstu. Pozwala nam we właściwy sposób go interpretować. Odpowiednia interpunkcja pozwala na różnego rodzaju wtrącenia, wyznacza określony rytm.
Interpunkcję możemy zdefiniować również w następujący sposób. Interpunkcja jest graficznym odpowiednikiem rytmu, intonacji, tempa wypowiedzi. Składa się z dziesięciu znaków m.in. kropki, przecinka, nawiasu, dwukropka.
Używamy dziesięciu znaków interpunkcyjnych: przecinka, kropki, dwukropka, średnika, myślnika, wielokropka, wykrzyknienia, pytajnika, cudzysłowu i nawiasu. Wszystkie je opiszę w późniejszej części pracy, oczywiście zamieszczę również przydatne przykłady, aby każdy element można było sobie łatwo przyswoić.
Reguły, które obejmują interpunkcję mają charakter obowiązkowy, co oznacza, że jeśli nie zastosujemy w danym miejscu na przykład przecinka czy kropki zostanie to uznane za błąd interpunkcyjny. Często od miejsca umieszczenia przecinka, zależy kontekst naszej wypowiedzi.
Np. „Nie chcę psa.” oraz „Nie, chcę psa.”
Np. „Jak wrócę z kina wieczorem, przyjdę do ciebie po moją książkę.” a „Jak wrócę z kina, wieczorem przyjdę do ciebie po moją książkę.”
Np. „Na wakacje pojechała babcia Barbara i Ania.” a „Na wakacje pojechała babcia, Barbara i Ania.”
W obu przypadkach zdanie zawiera te same słowa w dokładnie tej samej kolejności, lecz w jednym jest przecinek, który kompletnie zmienia przekaz komunikatu.
Historia powstania znaków interpunkcyjnych:
Nazwa „interpunkcja” pochodzi od łacińskiego słowa „interpunctio”, co oznacza wstawianie punktów w tekst. Odnosi się ono do pierwszego łacińskiego znaku – punktu, który w zależności od wysokości swojego umieszczenia w tekście, mógł oznaczać albo koniec zdania lub przerwę konkretnej długości.
Wszystkie znane nam znaki interpunkcyjne: przecinek, kropka, dwukropek, średnik, myślnik, wielokropek, wykrzyknik, pytajnik, cudzysłów i nawias, zostały ustalone w jednym z poniższych okresów:
– Starożytność – z inicjatywy bibliotekarza Arystofanesa z Bizancjum ustalono wstępny system kropek.
– Czasy Karolingów – w tym okresie powstał znak zapytania oraz wykrzyknik. Tworzyły się również zalążki łącznika.
– Renesans – w tym okresie ustalono przecinek, średnik, współczesną kropkę, dwukropek.
Dziesięć znaków interpunkcyjnych i ich funkcje:
– Kropka – jest znakiem, który stawiamy na końcu zdania, ab