Aleksander Błok

Aleksander Błok (1880- 1921) był rosyjskim poetą symbolistą epoki tzw. srebrnego wieku oraz dramaturgiem. Błoka uważa się za jednego z najlepszych pisarzy rosyjskich XX w. Ojciec Błoka wykładał prawo na Imperatorskim Uniwersytecie w Warszawie, Dziadek był rektor Uniwersytetu Petersburskiego natomiast matka była córką rektora Uniwersytetu w Petersburgu. Ojciec poety wykładał prawo imperatorskie które nie zjednywało Mu sympatii, o takich ludziach mówi się często iż mają tyle samo zwolenników co przeciwników. Ojciec poety był despotą, niczego nie dał sobie powiedzieć przez co uciekły od Niego dwie żony. Przez to że Ojciec żył samotnie z każdym rokiem coraz bardziej pogrążał się w swoim świecie, stawał się nie do zniesienia. Ojciec poety nie zabiegał o budowanie poprawnych relacji z synem, z czasem zerwał z Aleksandrem wszelkie kontakty jednak gdy syn dowiedział się o tym że Ojciec jest ciężko chory postanowił powrócić do Warszawy, co uczynił 14 grudnia 1909r. Można wywnioskować iż Aleksander cenił wartości rodzinne gdyż pomimo takiego podejścia ojca do Jego osoby nie przekreślił Go. Ojciec poety pochowany jest na Cmentarzu prawosławnym na warszawskiej Woli. Aleksander przebywając w Warszawie w momencie choroby ojca wyniósł ze sobą obserwacje społeczne, wyjechał z Królestwa Polskiego po załatwieniu wszystkich spraw dotyczących pochówku rodziciela. Rodzice poety żyli w separacji, Aleksander był dzieckiem wybitnym, niezwykle uzdolnionym, zaczął pisać mając zaledwie 5 lat. Wstąpił na Uniwersytet w Petersburgu w 1898r., podjął studia na Wydziale Prawa, zaś w latach 1901- 1906 studiował na Uniwersytecie Filologicznym. Poeta zadebiutował w 1904r. Zbiorem “ Wiersze o Pięknej Damie”. Pokazał się jako nastrojowy liryk, którego utwory są śpiewne, do najważniejszych tomów jakie stworzył przed Rewolucją Październikową należały Niespodziewana radość (Nieczajannaja radost’, 1907), Śnieżna maska (Snieżnaja maska, 1907), Ziemia pod śniegiem (Ziemlja w sniegu, 1908), Nocne godziny (Nocznyje czasy, 1911), Wiersze o Rosji (Stichi o Rossiji, 1915). W latach 1909- 1913 poeta podróżował po Europie, rezydował w Włoszech, Francji, Belgii, Holandii oraz w Niemczech.
W wieku 23 lat ożenił się z Lubow Mendelejewą, córką twórcy tzw. tablicy Mendelejewa. Walczył w I Wojnie Światowej, po rewolucji lutowej 1917r. Był naczelnym redaktorem literackich protokołów Nadzwyczajnej Komisji Śledczej, co znalazło odzwierciedlenie w dziele “ Ostatnie dni caratu” . We wczesnej twórczości poszukiwał harmonii, później Jego twórczość będzie ewoluować w kierunku buntu przeciw współczesności. Poeta rozwinął wiersz toniczny, twórczość Błoka realizowała program rosyjskich symbolistów, dzięki czemu był niezwykle ceniony, uważany za twórcę odrębnego oraz wybitnego. W malarstwie mistrzami byli dla Niego Fra Angelico oraz Giovanni Bellini. Dla Niego harmonia wiązała się z kobiecością, ideału sztuki szukał w nastrojowości oraz w bezpośredniej formie przekazu. W malarstwie odnosił się również do Wiktora Wasniecowa, cenił Jego malarstwo charakteryzujące się baśniowością, sięgał również po motywy cerkiewno- ruskie Michaiła Niestierowa. W muzyce zafascynowany był Modestem Musorgskim, sięgał też po romanse cygańskie oraz przepełnione sentymentalizmem pieśni uliczne. Błok tworzył poematy m.in.. “Odwet”, który stworzył w 2015r., ponadto tworzył zbiory wierszy, dramaty liryczne, parał się publicystyką. Aleksiej Tołstoj złośliwie przedstawił poetę w książce dla dzieci o Bura