Aleksander Fredro
Aleksander Fredro – Biografia
Aleksander Fredro urodził się dwudziestego czerwca 1793 roku w Surochowie znajdującym się w pobliżu Jarosławia. Jego ojciec, Jacek Fredro, był wicemarszałkiem krajowym galicyjskim, zaś matka Marianna Fredro (z rodu Dembińskich) zajmowała się domem i dziećmi. W roku 1797 rodzice Aleksandra przeprowadzili się do ukraińskiej wsi Beńkowa Wiśnia. Chłopiec uczył się tylko i wyłącznie w rodzinnym domu, albowiem nigdy nie kształcił się w szkołach publicznych. Podczas pożaru ich szlacheckiego dworu na początku 1806 roku śmierć poniosła matka chłopca, Marianna Fredro. Ojciec był zmuszony wówczas opuścić wieś i zamieszkać we Lwowie wraz ze swoim synem.
W 1809 roku, szesnastoletni natenczas Aleksander Fredro zdecydował się na zasilenie szeregów armii Księstwa Warszawskiego, zaś później identyfikował się jako pracownik w Wojsku Napoleona. W dodatku angażował się w wyprawie Napoleona na stolicę Rosji, Moskwę. To właśnie tam Aleksander Fredro otrzymał Złoty Krzyż Virtuti Militari. W okresie lat 1813-1814 przemierzył całą kampanię napoleońską z przyznanym tytułem oficera ordynansowego. Na zakończenie kampanii otrzymał on także Krzyż Legii Honorowej. Gdy Napoleon Bonaparte zrzekł się tronu i obowiązujących dla siebie praw, Fredro wrócił do domu i zajął się majątkiem rodzinnym. Wstąpił wówczas do lubelskiej loży masońskiej.
W wieku dwudziestu pięciu lat, Aleksander Fredro napisał pierwszy ważny utwór. Była to komedia o tytule ,,Pan Geldhab”. Dzieło zawierające wiele humoru oraz wdzięku, zostało opublikowane w roku 1821. Opisywało ono historie z życia szlachcica, który ubiegał się o rękę córki tytułowego Pana Geldhaba.
Aleksander Fredro, ósmego listopada 1828 roku, po jedenastu latach znajomości zdecydował się poślubić hrabinę Zofię Jabłonowską. Była ona właścicielką zamku w Odrzykoniu.
Rok 1828 nie był jednak najlepszy dla autora. W tym roku umarł jego ojciec, Jacek Fredro. Jego syn postanowił przejąć jego majątek i go przemnożyć. Fredro miał już na swoim koncie kilkanaście komedii, a były to m.in. ,,Cudzoziemszczyzna”, ,,Intryga nadprędce” , ,,Mąż i żona”, ,,Damy i huzary” oraz ,,Dwie blizny”. Rok później (w 1829) przyłączył się do Towarzystwa Warszawskiego Przyjaciół Nauk ( TWPK). W 1830 roku angażował się także w Komitecie Pomocy dla Powstania utworzonym we Lwowie. Zaś dwa lata później, zdecydował się na przechowanie w majątku dwóch wielkopolskich powstańców, którzy mieli zamiar uchronić sie przed władzami pruskimi. Siedem lat po tym wydarzeniu Aleksander Fredro zyskał Honorowe Obywatelstwo Miasta Lwowa.
W tym samym roku autor postanowił zaprzestać swoje działalności związane z literaturą ze względu na sporą krytykę. Jedynym utworem, jaki został napisany w tym okresie były pisane w latach 1846- 1848 pamiętniki z czasów Napoleona. Aleksander Fredro w dość rewolucyjnym roku 1848 wstąpił do Lwowskiej Rady Narodowej.
W okresie lat 1850-1855 (z małymi przerwami) przebywał we Francji po raz drugi. To właśnie tam po zakończeniu powstania węgierskiego schronił się jeden z jego synów, Jan Aleksander. On także identyfikował się jako komediopisarz, jednak jego doświadczenia i wiedza nie były aż tak obszerne jak ojca.
W roku 1854 powrócił do pracy związanej z literaturą. Podjął jednak decyzję, by nie publikować i nie wystawiać dzieł w wypadku żądania jakichkolwiek poprawek w ich treści.
Jednym z największych osiągnięć Aleksandra Fredry było także otrzymanie Medalu Świętej Heleny po 1857 roku. Było to aczkolwiek pewne honorowe wyróżnienie przyznawane wybitnym żołnierzom, którzy walczyli pod proporcem Napoleona Bonaparte. W 1861 roku został także posłem Sejmu Krajowego z siedzibą we Lwowie. Starał się o budowę pierwszej w Galicji linii kolejowej, a także organizował Galicyjską Kasę Oszczędności oraz Towarzystwo Kredytowe Ziemskie. Zaś siedemnastego kwietnia 1873 roku mianowano go kawalerem znanego austriackiego odznaczenia. Nosiło ono nazwę ,,Wielki Krzyż Orderu Franciszka Józefa”. Począwszy od 1873 roku, Aleksander Fredro uczestniczył także w posiedzeniach polskiej Akademii Umiejętności.
Znany autor umarł 15 lipca 1876 roku we Lwowie. Pochowano go w kościele Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny znajdującym się w Rudkach. W XX wieku jeden ze znawców i miłośników dzieł Aleksandra Fredry, podczas swoich odwiedzin w miejscu jego pochówku miał ukraść z grobu jeden z jego palców. Obecnie kość palca komediopisarza znajduje się w ścianie kościoła świętego Maurycego we Wrocławiu.
Aleksander Fredro był uważany za najbardziej znakomitego polskiego poetę, komediopisarza, a także pamiętnikarza tworzącego w romantyzmie. Głównie opisywał on w swoich dziełach życie szlachty prowincjonalnej. Oprócz tego w dość szerokim zasobie jego utworów można było znaleźć także poematy, wiersze oraz aforyzmy, czyli tzw. złote myśli. Fredro mistrzowsko tworzył opisy bohaterów występujących w jego dziełach, a także doskonale potrafił ukształtować akcję. W jego komediach często były wprowadzane także elementy komiki teatru i akcenty humorystyczne. Wiele utworów autorstwa Aleksandra Fredry stało się lekturami literatury dziecięcej, a były to m.in. ,,Paweł i Gaweł”, ,,Małpa w kąpieli”, a także ,,Zupa na gwoździu”. Do najpopularniejszych utworów tego twórcy należą zaś: ,,Zemsta”, ,,Śluby panieńskie”, ,,Mąż i żona”, ,,Trzy po trzy”.
Sprawdź również:
Dodaj komentarz jako pierwszy!