Aleksander Sołżenicyn
Zamień czytanie na oglądanie!
i ucz się szybciej!
Aleksander Sołżenicyn (1918- 2018) urodził się w Kisłowodzku. Skończył studia matematyczne na Państwowym Uniwersytecie w Rostowie.
W tym samym czasie był słuchaczem Moskiewskiego Instytutu Filozofii, Literatury i Historii. Podczas II Wojny Światowej, którą Rosjanie nazywają „wielką wojną ojczyźnianą” walczył z poświęceniem. Wszystko układało się dobrze, był wyróżniany medalami za poświęcenie na polach bitew vide Order Czerwonej Gwiazdy, do czasu aż 9 II 1945 r. został aresztowany. Więziony na Łubiance oraz na Butyrkach. Oskarżony z art. 58, skazany na 8 lat wychowawczego obozu pracy, więziony w monasterze Nowe Jeruzalem. w szaraszcze, czyli instytucie naukowym w Marfinie oraz w Jekybastuzie. W 1953 r. zwolniony i skazany na „wieczny pobyt” na stepach Kazachskiej SRR. Wykryto u Niego rak żołądka, leczony w Taszkiencie. O pisaniu zaczął myśleć na poważnie od 1947 r. W 1959 r. napisał ” Szcz- 854″. Opowiadanie mogło się ukazać, gdyż były to lata względnie łagodnej cenzury. Opowiadanie ukazało się dopiero w 1962 r., pod nazwą „Jednego dnia Iwana Denisowicza”. Do 1966 r. „Nowyj Mir” wydał kilka kolejnych utworów Sołżenicyna, dzięki czemu ugruntowała się Jego pozycja jako pisarza. „Jeden dzień z życia Iwana Denisowicza” nominowano do Nagrody Leninowskiej, zaś samego pisarza przyjęto w skład Związku Pisarzy Radzieckich. Sołżenicyn otrzymał dostęp do archiwów, co z kolei pomogło zgromadzić materiały, które były potrzebne ażeby napisać ” Archipelag Gułag”. „Archipelag…” powstał w 1968 r., w tym samym czasie pisał „Oddział chorych na raka” i Kręg pierwszy”. „Archipelag Gułag” jest dziełem życia pisarza, trzytomowym, niezwykle wyczerpującym, przerażającym dziełem opisującym sowieckie obozy koncentracyjne. Zachód dostrzegł dzięki tej książce, czym był stalinizm. „Oddział chorych na raka” to alegoria państwa totalitarnego i systemu w nim panującego. Możemy odbierać książkę jako psychologiczną, zaś sam Sołżenicyn w niezrównany sposób kreśli psychiki. Idąc za Antonim Kępińskim, możemy stwierdzić, iż tak samo u pisarza, oddział jest miejscem, gdzie nikt nie udaje gdyż w sytuacjach ekstremalnych nikt nie udaje, gdyż nie ma na to czasu. Jest to książka na poły autobiograficzna. W 1970 r. pisarz otrzymuje Nagrodę Nobla w dziedzinie literatury, za całokształt pracy twórczej, nie zaś za konkretne dzieło.
Kolejną istotną powieścią będzie „Sierpień czternastego”, na kanwie którego powstanie epopeja „Czerwone Koło” (1969-1991). Pisząc „Archipelag Gułag”, pisarz stał się zaciekłym wrogiem Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich. Ekipa Leonida Breżniewa, ograniczała wolność słowa i wypowiedzi, co powodowało, iż w pisarzu narastał bunt i wzrastał radykalizm. Zaczęto kłamliwie oskarżać pisarza o współpracę z Gestapo. W 1969 r. został wydalony ze Związku Pisarzy Radzieckich. Pewne treści, zaczęły przedostawać się na Zachód, vide „Okruchy” które ukazały się w 1964 r. nakładem kwartalnika „Grani”. co z kolei zaowocowało tym że pisarz zaczął być rozpoznawany i w końcu wspomnianym ju�
W tej chwili widzisz tylko 50% opracowania
by czytać dalej, podaj adres e-mail!Sprawdź również:
Dodaj komentarz jako pierwszy!