Alfred Jarry

Alfred Jarry był francuskim pisarzem symbolistą. Najbardziej znany jest ze sztuki Ubu Roi z 1896 roku. Jest to patafizyczne dzieło przedstawiające burżuazję jako super-mediocre. Jarry stworzył termin i koncepcję filozoficzną patafizyki wykorzystującej absurdalną ironię do przedstawiania prawd symbolicznych.
Jarry przyszedł na świat 8 września 1873 roku w Laval w Mayenne we Francji. Jego matka pochodziła z Bretanii. Alfred związany był z ruchem symbolistycznym. Jego sztuka Ubu Roi jest często wymieniana jest jako prekursor dadaizmu oraz ruchów surrealistycznych i futurystycznych w latach 20. i 30. XX wieku. Pisał w różnych hybrydycznych gatunkach i stylach, zwiastujących postmodernizm, w tym powieści, wiersze, krótkie sztuki i opéras bouffes, absurdalne eseje i dziennikarstwo spekulatywne. Jego teksty uważane są za przykłady literatury absurdalnej i filozofii postmodernistycznej.
Ojcem Alfreda był Anselme Jarry. Był on sprzedawcą, który z biegiem lat popadł w alkoholizm. Jego matka Caroline, z domu Quernest, interesowała się muzyką i literaturą, jednak w jej rodzinie panowało szaleństwo, a matka i brat zostali zamknięci w zakładzie psychiatrycznym. Anselme oraz Caroline mieli dwoje żyjących dzieci, córkę Caroline-Marie, zwaną Charlotte oraz Alfreda. W 1879 roku Caroline opuściła Anselme’a i wyjechała z dziećmi do Saint-Brieuc w Bretanii. Osiem lat później przeprowadzili się do Rennes. Tam w wieku 15 lat Jarry rozpoczął naukę w liceum. Był tam prowodyrem grupy chłopców lubiących żartować z dobrego, ale otyłego i niekompetentnego nauczyciela fizyki Héberta. Jarry razem z kolegą z klasy, Henrim Morinem, napisali sztukę. Nazwali ją „Les Polonais” i wystawili ją z marionetkami w domu jednego z przyjaciół. Głównym bohaterem był Père Heb- nieudacznik z wielkim brzuchem, trzema zębami, jednym wysuwanym uchem i zniekształconym ciałem. W późniejszym dziele Jarry’ego Ubu Roi, Père Heb przekształci się w Ubu, jedną z najbardziej monstrualnych i zadziwiających postaci literatury francuskiej.
W wieku 17 lat Jarry zdał maturę. Po tym wydarzeniu wyprowadził się do Paryża, aby przygotować się do przyjęcia do École Normale Supérieure. Mimo iż nie został przyjęty, szybko zyskał uwagę dzięki swoim oryginalnym wierszom i prozom. W 1893 r. ukazał się zbiór jego utworów „Les minutes de sable mémorial”. Również w tym roku Jarry zachorował na grypę. Opiekowały się nim matka wraz z jego siostrą. Alfred wyzdrowiał, jednak zachorowała na tę samą chorobę jego matka, w wyniku czego zmarła. Dwa lata później na grypę zmarł również jego ojciec. Zostawił on Jarry’emu niewielki spadek, który Alfred szybko wydał.
W tym to okresie Jarry odkrył przyjemności płynące z picia alkoholu. Nazywał go „swoim świętym zielem” lub, w odniesieniu do absyntu, „zieloną boginią”. Mówi się nieraz, iż kiedyś pomalował sobie twarz na zielono i przejechał na rowerze przez miasto na jej cześć (swojej zielonej bogini).
W 1894 roku został powołany do wojska.