Alojzy Feliński

Alojzy Feliński urodził się w 1771 roku w Łucku na Wołyniu. Wywodził się z rodziny szlacheckiej herbu Farensbach. Jego ojcem był sędzia ziemski Tomasz Feliński, a matką Rozalia z domu Ostrowska. Poza nim rodzice doczekali się jeszcze między innymi syna, Gerarda. Brat Alojzego ożenił się z Ewą Wendorff i miał z nią wiele dzieci, w tym syna Zygmunta, który został arcybiskupem metropolitą warszawskim i świętym Kościoła katolickiego. Alojzy wychowywał się w majątku rodowym leżącym we wsi Wojutyn. W młodości poznał, w niedaleko położonym Porycku Tadeusza Czackiego, z którym połączyła go przyjaźń. Naukę pobierał w kolegium pijarów w Dąbrownicy, a następnie we Włodzimierzu Wołyńskim, w tamtejszej szkole powiatowej. Gdy miał 17 lat, zamieszkał w Lublinie, tam pracował jako pomocnik w kancelarii prawnej. Dzięki zawartym znajomościom w tamtejszej adwokaturze, zbliżył się do osoby Kajetana Koźmiana. Porzucił palestrę i wyruszył z Tadeuszem Czackim na sejm do Warszawy w 1789 roku. Przebywał tam do roku 1792 i w tym okresie brał udział w obradach Sejmu Czteroletniego. Wraz z innymi członkami konfederacji często przebywał w domu ówczesnego kanclerza wielkiego koronnego Jacka Małachowskiego. Poznał tam wielu pisarzy i poetów, m.in. Mikołaja Dziduszyckiego, Michała Wyszkowskiego i Konstantego Tymienickiego. Razem z nimi uczestniczył w kole dyskusyjnym zrzeszającym młodych literatów warszawskich. Podczas powstania kościuszkowskiego zajmował stanowisko sekretarza do spraw korespondencji francuskiej oraz komisarza porządkowego wołyńskiego. Pełnił również funkcję adiutanta Tadeusza Kościuszki. Po upadku insurekcji Feliński przez pewien czas przebywał w należącym do Tarnowskich, Dzikowie. Ich rodzinę poznał bliżej parę lat wcześniej za sprawą swojego przyjaciela Tadeusza Czackiego. To za jego namową podjął się wtedy nauczania jego siostrzeńca Jana Tarnowskiego. W lutym 1795 roku zamieszkał w rodzinnym Wojutyniu i od tej pory gospodarował majątkiem rodowym. W 1796 roku przejął zarządzanie nad wsią Osowa i tam też zamieszkał w 1800 roku razem z poślubioną Józefą Omiecińską. W 1809 roku wybrano go na członka Towarzystwa Przyjaciół Nauk, zrzeszającego literatów i uczonych z różnych dziedzin. Należał również do wyłonionego z niego Towarzystwa Przyjaciół Ojczystego Języka, który miał za zadanie dbanie o poprawność języka oraz udoskonalanie literatury polskiej. 6 lat później, w 1815 roku Alojzy Feliński przeniósł się do Warszawy, gdzie związał się z grupą tak zwanych pseudoklasyków. Przebywał tam do 1818 roku, a następnie przeprowadził się do Krzemieńca, przyjął posadę profesora w tamtejszym liceum, a niewiele później został jego dyrektorem. W 1819 roku otrzymał honorowe członkostwo Uniwersytetu Wileńskiego. Zmarł w Krzemieńcu 23 lutego 1820 roku.
Alojzy Feliński zasłynął jako poeta, dramaturg, uzdolnionym tłumacz, teoretyk literatury i historyk. Zapisał się w kulturze jako wybitny przedstawiciel klasycyzmu postanisławowskiego. Ten nazywany pseudoklasycyzmem warszawskim, zbiór zjawisk literackich był przedłużeniem tych znanych z literatury stanisławowskiej. Według tego nurtu najważniejsze miejsce wśród utworów dramatycznych zajmowała tragedia, która łączyła w sobie znane wzorce z francuskiego klasycyzmu i tematykę narodową. Istotną rolę w powstałych utworach zajmowała przeszłość historyczna Polski, dzięki temu można było wplatać w nie aluzje poli