Anatol France

Anatole France, dla stanu cywilnego François Anatole Thibault, był francuskim pisarzem, uważanym za jednego z najwybitniejszych twórców III Republiki Francuskiej (republika ta trwała w latach 1870-1940). Był również jednym z jej najważniejszych krytyków literackich.
Był się jednym z najbardziej znaczących postaci swoich czasów, angażując się w wiele spraw społeczno-politycznych początku XX wieku.
Za swoją twórczość w 1921 roku otrzymał literacką Nagrodę Nobla.
Anatole France urodził się 16 kwietnia 1844 roku w Paryżu, przy 19 quai Malaquais. Jego ojciec François Noël Thibault pochodził ze skromnej rodziny z Maine-et-Loire. Był on podoficerem logamistów, a po rewolucji pracował na czele historycznej księgarni dzieł, gazet, karykatur, autografów. 29 lutego 1840 roku poślubił Antoinette Gallas w ratuszu 4. okręgu Paryża. Matka Anatola pochodziła z rodziny młynarzy z Chartres, Gallas. To z jej rodziny Anatole France był również właścicielem zamku Houville-la-Branche, położonego około 12 km na wschód od Chartres.
Wychowany w bibliotece ojca, Anatole zachował zamiłowanie do książek oraz nauki, jak również wiedzę o okresie rewolucji. Było to tło do jego kilku powieści i opowiadań, w tym „Les dieux ont soif”, który jest uważany za jego największe arcydzieło. W latach 1844-1853 wynajmowali czteropokojowe mieszkanie na pierwszym piętrze domu znajdującego się na pierwszym dziedzińcu kamienicy przy 15 quai Malaquais.
W latach 1853-1862 Anatole France studiował w Institution Sainte-Marie i w Collège Stanislas. Cierpiał on z powodu ubóstwa w bogatym środowisku. Został jednak zauważony za swoje kompozycje, w tym „La Légende de sainte Radegonde”, która została wydana przez księgarnię France i opublikowana w czasopiśmie. France zdał maturę 5 listopada 1864 roku. Od początku lat 60. France pracował w różnych księgarniach i czasopismach. Nie chciał jednak przejąć obowiązków po ojcu, który bardzo negatywnie odnosił się do „dłubaniny” syna.
Kariera literacka France’a rozpoczęła się od poezji. Zakochał się w aktorce Élise Devoyod i to jej zadedykował kilka swoich wierszy, ale ona odrzuciła jego uczucie w 1866 roku. Anatole był również uczniem Leconte de Lisle’a, z którym współpracował przez pewien czas jako bibliotekarz w Senacie.
W styczniu 1867 roku France napisał apologię wolności ukrytą pod pochwałą Lyonu Amoureux Ponsarda. W tym samym roku wstąpił do grupy Parnasse. W 1875 roku wszedł zaś w skład komitetu przygotowującego trzeci zbiór „Parnasse contemporain”.
Rok później France wydał „Les Noces corinthiennes” u Lemerre’a. Był to wydawca, dla którego pisał liczne przedmowy do klasyków, a także dla Charavaya. Niektóre z tych przedmów zebrane zostały w „Le Génie Latin”. W tym samym roku Anatole został urzędnikiem-konserwatorem w Bibliotece Senackiej. Funkcję tę pełnił aż do swojej rezygnacji 1 lutego 1890 roku.
W 1877 roku Anatole France ożenił się z Valérie Guérin de Sauville, wnuczką Jeana-Urbaina Guérina, miniaturzysty za czasów Ludwika XVI. W 1881 roku urodziła im się córka Suzanne.
France miał lekki stosunek do kobiet. W latach 60. XIX wieku miał na przykład romans z Elisą Rauline, a następnie z Élise Devoyod. W 1888 r. nawiązał zaś romans z Léontine Arman de Caillavet, prowadzącą w okresie III Republiki słynny salon literacki. Mawiał on o niej, że: „bez niej nie pisałbym książek” . Romans ten trwał aż do 1910 roku. Léontine Arman de Caillavet zainspirowała go między innymi do napisania „Thaïs” w 1890 roku i „Le Lys rouge” cztery lata później. Po ostatecznej kłótni z żoną, która nie mogła znieść tego romansu, pewnego ranka w czerwcu 18