Bolesław Prus
Bolesław Prus – Biografia
Bolesław Prus, a tak naprawdę Aleksander Głowacki szlacheckiego herbu Prus był polskim nowelistą, pisarzem, prozaikiem, jak i również publicystą kierunku pozytywizmu. Urodził się dwudziestego sierpnia 1847 roku w miejscowości Hrubieszów , zaś zmarł 19 maja 19 12 w Warszawie. Do dziś szacuje się, że był on jednym z najwybitniejszych pisarzy literatury w języku polskim.
Narodził się 20 sierpnia 1847 w Hrubieszowie na ziemi lubelskiej. Jego ojciec, Antoni Głowacki, był ekonomem posiadającym szlacheckie korzenie. Aleksander miał oczywiście matkę, Apolonię Głowacką (z domu Trembińska). Na czas porodu została ona umieszczona u kuzyna Antoniego, księdza kanonika Feliksa Troszczyńskiego. Był on wówczas proboszczem Hrubieszowa. Gdy Aleksander miał niespełna trzy lata, osierociła go matka. Sześć lat później to samo uczynił ojciec. Zaopiekowała się nim babcia Marcjanna Trembińska, która zamieszkiwała Puławy znajdujące się w zachodniej części Lubelszczyzny. Jego opiekunka po jakimś czasie zmarła, co zmusiło Głowackiego do kolejnej przeprowadzki. Zadomowił się wówczas u swojej ciotki, gdzie wstąpił do Powiatowej Szkoły Realnej w Lublinie (uczęszczał do niej cztery lata). W roku 1861 osiedlił się zaś w Siedlcach, gdzie zamieszkał wraz ze swoim starszym o 13 lat bratem, Leonem Głowackim. Rok później wraz z nim wyprowadził się do Kielc, tym samym rozpoczynając naukę w pobliskim gimnazjum.
Poprzez sugestię Leona, demokratycznego działacza frakcji ,,Czerwoni”, w wieku 16 lat Aleksander przerwał swoje nauczanie gimnazjalne. Wziął zaś udział w powstaniu styczniowym. Pierwszego września 1863 został ranny w czasie bójki we wsi o nazwie Białka. Wzięto go do rosyjskiej niewoli. Na szczęście, ze względu na wstawiennictwo ciotki oraz młody wiek, pozwolono mu wrócić do dawnego miejsca zamieszkania.
Jego pierwszy wiersz, ,,Do Pegaza”, został opublikowany w ,,Kurierze Niedzielnym” 10 stycznia 1864 roku. Aleksander Głowacki skrywał się natenczas pod pseudonimem Jan w Oleju. Dziesięć dni po tym wydarzeniu został on aresztowany z powodu jego udziału w powstaniu. Przez ok. cztery miesiące przebywał w więzieniu znajdującym się na Zamku w Lublinie. Następnie Głowacki został pozbawiony tytułu szlacheckiego, a jego opieką zajął się wuj Klemens Olszewski. Brat popadł albowiem w bardzo ciężką chorobę psychiczną. Po skończeniu swojego pobytu w celi więziennej kontynuował pobieranie nauki w gimnazjum, gdzie w wieku dziewiętnastu lat zdał je z wynikiem celującym. Miał on w planach zacząć naukę na studiach w rosyjskiej miejscowości Sankt Petersburg, jednak sytuacja finansowa zmusiła go do odpuszczenia sobie tej decyzji. W związku z tym Aleksander Głowacki zaczął uczęszczać do Szkoły Głównej w Warszawie. Jego zajęcia odbywały się na wydziale Matematyczno – Fizycznym. W wolnym czasie publikował on także listy w czasopiśmie ,,Kurier Świąteczny”, pod którymi wciąż podpisywał się jako Jan w Oleju. Jego niezbyt dobra sytuacja materialna wymusiła na nim zakończenie studiów w roku trzecim i przeniesienie się do Puław. To właśnie tam rozpoczął naukę, tym razem na wydziale rolniczym. Popadł jednak w konflikt z jednym z rosyjskich profesorów. Powrócił więc znów do Warszawy.
Mężczyzna posiadał wiele różnych zainteresowań, co pozwoliło mu na próbowanie swoich sił w rozmaitych zawodach. Próbując zarobić na życie, był m.in. ślusarzem, fotografem i ulicznym mówcą. W 1871 roku przetłumaczył, a także streścił książkę angielskiego filozofa i ekonoma, Johna Stuarta Milla. Po jakimś czasie podjął również pracę dziennikarza.
Za datę pierwszego większego sukcesu autora uznaje się 29 maja 1872 roku, kiedy to jego artykuł zatytułowany ,,Nasze Grzechy ” został opublikowany w 22. numerze czasopisma ,,Opiekun Domowy”. Jeszcze w tym samym roku opublikowano także jego drugi artykuł, tym razem w gazecie ,,Niwa”. Swoje kolejne utwory autor podpisywał już jako Bolesław Prus.
Aleksander Głowacki współpracował także z humorystycznymi czasopismami, jakimi były m.in. pismo ,,Mucha” oraz ,,Kolce”. Znajdowały się w nich prześmiewcze artykuły ,,Szkice społeczne”, a także liczne humoreski (najpopularniejsze z nich to ,,To i owo”, ,,Kłopoty babuni”). Wszystkie publikowane tam rozrywkowe utwory podpisywał mieniem Prus.
W 1874 roku rozpoczął współpracę z dość popularną w tamtych czasach gazetą codzienną o nazwie ,,Kurier Warszawski”. Na jej kartach umieszczane było kolejno siedem utworów tworzących razem cykl ,, Szkice warszawskie”. W tym samym czasopiśmie rok później zaczęły się pojawiać ,,Kartki z podróży”, a także ,,Kronika tygodniowa”, która przyniosła Głowackiemu największą wówczas sławę. W tych utworach były opisywane głównie tematy polityki, moralności, jak i społeczności, co przyciągało liczne grono odbiorców.
Sprawa kariery czasowo polepszyła jego finansową sytuację, a także dochody. Pomogło mu to w zrealizowaniu swoich intencji dotyczących małżeństwa. W styczniu 1875 roku Aleksander poślubił dalszą kuzynkę ze strony mamy, Oktawię Trembińską. Od tego czasu jego kochanka dbała o jego zdrowie (cierpiał on aczkolwiek na agorafobię). Małżeństwo nigdy nie posiadało własnych dzieci, zaś ich adoptowany syn o imieniu Emil popełnił samobójstwo z powodu wielkich problemów psychicznych, jakimi była m.in. nieszczęśliwa miłość.
W następnych latach życia Aleksander Głowacki zajmował się pisaniem opowiadań, noweli i wierszy do wielu czasopism. Jednak, wraz z upadkiem magazynu przez niego prowadzonego, zaczęły się też pojawiać problemy finansowe. Prus zaczął wtedy pisać powieści. Zawiązał wtedy współpracę z polskim tygodnikiem wydawanym w Petersburgu (nazywał się on ,,Kraj”). W roku 1885 zapoznał się z dosyć znanym malarzem Stanisławem Witkiewiczem, który identyfikował się także jako pracownik redakcji gazety ,,Wędrowiec”. Poprzez znajomość tych osób przez niedługi czas Głowacki wiązał się z tym magazynem, jednocześnie publikując tam powieść z wpływami naturalizmu, ,,Placówka”, oraz kilka opowiadań i noweli.
Bolesław Prus w 1882 roku po raz pierwszy pojechał na wakacje. Miejscem jego wypoczynku była miejscowość Nałęczów, którą uznawano za uzdrowiskową. Od tego czasu miasto okazało się być ulubionym miejscem wypoczynkowym autora, w związku z czym przyjeżdżał tam przez następne 28 lat. Mężczyzna często wybierał się do niedalekiej wsi Bochotnica, gdzie najprawdopodobniej odbywała się akcja utworu ,,Antek”. W roku 1895 odbyła się jego pierwsza podróż zagraniczna, podczas której zwiedził takie państwa jak: Szwajcaria, Francja, Czechy i Niemcy.
W ostatnich latach życia pisarz został ogromnym autorytetem wśród innych. Był postrzegany jako wzorowy obywatel i reprezentant polskiej postawy założeń gospodarczych. Bardzo często brał on także udział w akcjach społeczności, a także patronował wiele inicjatyw. Opiekował się sierotami z Towarzystwa Dobroczynności, jak i również był prezesem Stowarzyszenia Kursów dla Analfabetów Dorosłych. W swoim testamencie sfinansował także wynagrodzenia dla zdolnych dzieci wywodzących się z niezbyt bogatych rodzin. Aleksander Głowacki zmarł w wieku 64 lat, a jego śmierć była spowodowana atakiem serca. Na jego pogrzebie zgromadziły się tłumy wielbicieli pisarza. Przeobraził się on nawet w demonstrację na ulicach Warszawy. Bolesław Prus został pogrzebany na Cmentarzu Powązkowskim.
Twórczość poety do dziś jest uznawana jako największe osiągnięcie polskiej literatury. Do najważniejszych utworów Aleksandra Głowackiego należą:
,, Faraon”
,, Katarynka”
,,Antek”
,, Lokator poddasza”
.,, Kamizelka”
,,Lalka”
,, Przygoda Stasia”
,,Powracająca fala”.
,,Grzechy Dzieciństwa”
,, Omyłka”
,,Z legend dawnego Egiptu”.
Sprawdź również:
Dodaj komentarz jako pierwszy!